طبق معمول من پیروز شده‌ بودم، چون بزرگ‌تر، لوس‌تر و گریه‌کن بودم!

امسال که فیلم «گیجگاه» رو دیدم و اسم تو رو توی تیتراژ به عنوان تهیه‌کننده‌‌ خوندم، لبخند بزرگی روی صورتم نشست و بهت افتخار کردم؛ به تو و تلاش شبانه‌روزیت توی همه‌ی این سال‌ها برای به دست‌آوردن این جایگاه.
بعد یاد همه‌ی روزهای کودکی و خاطرات پر از شیطنت و لجبازی و جدال‌‌مون افتادم. چقدر اذیتت کردم امیدوارم منو ببخشی.
الان که بزرگ شدیم واقعا مثل برادرِ نداشته‌ام دوستت دارم.

برای رفاقت، قِدمَت یکی از مهم‌ترین ارزش‌هاست.

تولدت مبارک رفیقِ عزیزِ روزهای کودکی و هنوز...