وقتی هافبک‌های استقلال گیج سردرگم می شوند | روزنو

Roozno | پایگاه خبری تحلیلی روزنو

به روز شده در: ۰۹ فروردين ۱۴۰۳ - ۱۶:۰۰
کد خبر: ۴۷۴۰۵۸
تاریخ انتشار: ۱۶:۰۰ - ۱۷ فروردين ۱۴۰۰
دو امتیاز حساس از دست استقلال پرید و تیم مجیدی فرصت نزدیک شدن به صدر جدول را از دست داد.

تساوی با پیکان، سومین کلین شیت پیاپی را برای استقلال مجیدی رقم زد ولی ضعیف ترین نمایش هجومی دوران سرمربی استقلال هم بود.

استقلال برابر پیکان، دومین عملکرد ضعیف هجومی فصلش را به نمایش گذاشت که فقط آماری بهتر از دربی را برای آنها ثبت می‌کند. علت این نمایش بی کیفیت را باید در عملکرد خط میانی استقلال جستجو کرد. خط میانی‌ای که گویا توجیه نشده بود که دروازه پیکان در سمت دیگر زمین قرار داد و پیاپی پاس های رو به عقب می داد.

پیکان در این فصل با آرایش 1-4-5 بازی می کند و 3 مدافع میانی متمرکز روی یک خط دارد. چنین چیدمانی کار را برای هر حریفی سخت می کند. برای شکستن این لایه های دفاعی، سرعت در فاز انتقال از دفاع به حمله به علاوه سرعت در دادن پاس های باکیفیت طولی (پاس هایی که بازیکنان رقیب را از جریان بازی خارج و تیم را به جلو ببرد) مهمترین نقش را دارد. استقلال اما دقیقا همین دو مورد را انجام نمی‌داد. به واسطه بازی رو به عقب هافبک‌های این تیم، چیزی به نام فاز انتقال به ندرت دیده شد و نوع پاسکاری هم بیشتر عرضی بود تا طولی.

داریوش شجاعیان را می توان اصلی ترین مهره بازی استقلال برابر پیکان لقب داد؛ هافبکی که می بایست راس جلوی لوزی فاز انتقال بازی آبی ها از یک سوم دفاعی به میانه زمین باشد و عملیات خروج از پرس در زمین استقلال را به واسطه پاس های عرضی مرادمند، یزدانی و ریگی کامل کند. پروژه انتقال استقلال همینجا شکست خورد و باعث شد آبی ها 2 امتیاز حساس را از دست بدهند. شجاعیان برابر پیکان به ندرت پاس رو به جلو داد. او هر بار از ریگی توپ را گرفت، بلافاصله آن را به خود ریگی یا مرادمند و یزدانی سپرد و باعث شد خروج از پرس پیکان در زمین استقلال دوباره به عقب برگردد.

استقلال برابر فولاد با همین نوع بازی موفق شد ولی برابر پیکان که قطعا تیم ضعیف تری است، به مشکل خورد؛ چرا؟ یکی از دلایل مهم، بازی کردن رضاوند برابر فولاد و شجاعیان برابر پیکان بود. رضاوند به عنوان راس جلوی لوزی دانشگر، یزدانی و ریگی، هرگاه توپ را صاحب شد، چرخید و به جلو رفت یا با سپردن آن به مدافعان کناری جلو رفته مثل موسوی، فاز انتقال را به خوبی پیش برد. شجاعیان اما به ندرت در این پروسه موفق بود. یکی از مهمترین موقعیت های استقلال برای باز کردن دروازه پیکان، پاس اسماعیلی به دیاباته و ضربه او بود که دروازه بان دفع کرد. این صحنه، یکی از معدود دفعاتی بود که شجاعیان بعد از گرفتن توپ از ریگی، آن را به عقب برنگرداند بلکه چرخید و به جلو رفت. اینکه شجاعیان چرا این همه اصرار به دادن پاس های رو به عقب دارد و دیگر نشانی از آن هافبک درخشان رو به جلو ندارد را باید از خودش پرسید.

چینش پیکان طوری است که آنها در وهله اول به خراب کردن بازی حریف اهمیت می‌دهند. این خراب کردن می تواند حتی با ایجاد یک اختلال حرکتی کوچک در پاسکاری باشد. برابر چنین تیمهایی، نیاز به هافبکی است که در بازپس گیری توپ، توانمند باشد. استقلال چنین هافبکی را دارد که برابر پیکان بازی نکرد؛ آرش رضاوند. شماره 88 می تواند با تکیه بر پاهای بلندش و ستون کردن بدن، خیلی زود مالکیت توپ را برگرداند. نگاه به بازی پیکان نشان می دهد جانشین رضاوند یعنی شجاعیان، چقدر در انجام این کار ناموفق بود و درنهایت با یک خطا و گرفتن اخطار، بازی بعدی تیمش را از دست داد.

کمیت و کیفیت در پاسکاری باید همزمان رعایت شود. استقلال برابر پیکان، کمیت بالایی در دادن پاس داشت با کیفیتی فوق العاده پایین. انبوه پاس های عرضی در یک سوم دفاعی که تنها 7 بار بازیکنان پیکان را از جریان بازی کرد؛ آماری بسیار ضعیف برای یک 90 دقیقه. استقلال برابر پیکان، بیش از 600 پاس داد با دقتی بالاتر از 80 درصد ولی به نتیجه نرسید چراکه این پاس ها فاقد کیفیت لازم و کمتر طولی و برای خارج کردن بازیکنان حریف بود.

برچسب ها: استقلال
نظر شما
نظراتی كه حاوی توهین و مغایر قوانین کشور باشد منتشر نمی شود
لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگلیش) خودداری نمایید
نام:
ایمیل:
* نظر:
ویژه روز
عکس روز
خبر های روز