فراموش‌شده‌های توپ طلا؛ لقب بازیکنانی است که یکی دو سال درخشیده‌اند و حالا به عنوان برنده این جایزه ارزشمند خیلی در یادها نمانده‌اند.
روزنو :
توپ طلا جایزه‌ای است که نصیب هرکسی نمی‌شود. برای فتح آن باید یک سال کامل فوتبالی را بهترین بود و سختی‌های زیادی را متحمل شد. کم نبودند بازیکنانی که بسیار خوش درخشیدند اما هرگز فرصت لمس توپ طلا را نداشتند. با این حال عده‌ای هم بودند که توپ طلا را صاحب شدند اما اسمی از آن ها آنچنان که باید شنیده نمی‌شود. گویی که انگار هرگز بهترین بازیکن سال نشده‌اند!
مایکل اوون (۲۰۰۱) مایکل اوون بعد از اولین بازی در لیورپول از همان جوانی تأثیر زودهنگام خود را در زمین گذاشت. علیرغم سن کم او دنیا را زیر پایش داشت. بازیکنی که با سرعت شگفت‌آور و توانایی فنی خود اعتماد مربیان را جلب می‌کرد و کمترین مدافعی حریفش بود. اوون اولین بازی خود را برای لیورپول در سال ۱۹۹۷ انجام داد. او با گل‌هایش در جام جهانی درخشش در تیم ملی را نیز ادامه داد.
مایکل اوون جایزه بهترین بازیکن سال را در سال ۲۰۰۱ بالاتر از رائول و اولیور کان از آن خود کرد. با وجود این طرفداران فوتبال دیگر در مورد مهاجم بازنشسته انگلیس صحبت نمی‌کنند. پس از عزیمت اوون از لیورپول به رئال مادرید بود که اوضاع رو به زوال رفت و دیگر هرگز برای او مثل قبل نشد. مقاصد بعدی در نیوکاسل یونایتد، منچستریونایتد و استوک‌سیتی هم چنگی به دل نزد. اوون امروز کارشناس شبکه‌های تلویزیونی انگلیس است اما کمتر هوادار فوتبال یادش هست که او توپ طلا را هم برده است.
پاول ندود (۲۰۰۳) پاول ندوود به عنوان جانشین زین‌الدین زیدان به خدمت گرفته شد. اما باوجود لذت بردن از یک نمایش باورنکردنی در یوونتوس، بسیاری از طرفداران فوتبال دیگر در مورد برنده توپ طلای سال ۲۰۰۳ صحبت نمی‌کنند. ندوود با سرعت و توانایی فنی شگفت‌انگیزش یکی از چالش برانگیزترین بازیکنانی بود که در پست هافبک هجومی بازی می‌کرد. اخلاق و شخصیت او در خارج از زمین نیز باعث شد تا توجهات را از همه نظر با خود همراه کند. ندود درحالی توپ طلا را برد که بازیکنی همچون تیری آنری را کنار زد. بازیکن بلوند اهل جمهوری چک با یوونتوس عنوان قهرمانی سری آ را به دست آورد و در آخرین مانع لیگ قهرمانان مقابل میلان شکست خورد. البته ندود در آن بازی محروم بود وگرنه شاید تاریخ عوض می‌شد.
ماتیاس سامر (۱۹۹۶) در فوتبال مدرن مدافعان زیادی برنده جایزه توپ طلا نمی‌شوند. فابیو کاناوارو آخرین مدافع میانی بود که در سال ۲۰۰۶ این جایزه دست نیافتنی را از آن خود کرد. اما ماتیاس سامر آخرین بازیکنی است که برنده جایزه توپ طلا در سال ۱۹۹۶ شد، در حالی که به عنوان لیبرو بازی می‌کرد. سامر در بازی‌سازی از عقب حرفه‌ای بود و در خنثی کردن خطر و انجام کارهای دفاعی هم مهارت خاص خود را داشت. سال‌های ۹۵ و ۹۶ به دورتموند در راه رسیدن به قهرمانی بوندس‌لیگا کمک کرد. در همان سال جایزه را مال خود کرد و بهترین دنیا لقب گرفت. پیروزی دورتموند در جام باشگاه‌های اروپا در سال ۱۹۹۷ نیز با ماتیاس بسیار بزرگ بود. از بازیکنی با اینهمه افتخار به خصوص فاح توپ طلا به عنوان لیبرو آنطور که باید صحبت نمی‌شود!
ایگور بنالوف (۱۹۸۶) در دهه ای که فوتبال تحت سلطه میشل پلاتینی و یا هلندی‌ها بود فتح توپ طلا توسط بازیکنی همچون ایگور بنالوف خودش شگفتی به حساب می‌آمد. درخشش بنالوف در لباس دیناموکیف در موفقیت برای کسب توپ طلا تاثیر زیادی داشت. ایگور بنالوف نه مثل پلاتینی چهره ای جذاب داشت و نه مثل ریکارد هلندی مدل مو و قیافه‌اش خاص بود. او معمولی‌ترین بازیکن از لحاظ ظاهری در همان دهه بود که در زمین می‌درخشید و امروز کمتر کسی به یاد دارد که ایگور هم زمانی توپ طلا را به خانه برده بود.
اولگ بلوخین (۱۹۷۵) اولگ بلوخین بازیکن دیگری بود که در اواخر دهه ۷۰ و اوایل دهه ۸۰ در تیم های هیجان‌انگیز آن موقع یعنی دیناموکیف و اتحاد جماهیر شوروی حضور داشت. او در سال ۱۹۷۵ جایزه توپ طلا را از آن خود کرد. اولگ مهاجم خطرناکی بود که در ۱۱۲ بازی ۴۲ بار برای اتحاد جماهیر شوروی گل به ثمر رساند و ۲۶۶ گل برای دیناموکیف ثبت کرد. بعید است که این ارقام به این زودی شکسته شود. مانند بنالوف، بلوخین با سرعت توفانی خود غیرقابل توصیف بود. او همچنین یک مهاجم بسیار ماهر بود که با مربی همچون لوبانوفسکی همیشه نتیجه می‌گرفتند. گل بلوخین در بازی رفت سوپرجام اروپا مقابل بایرن مونیخ در سال ۱۹۷۵ شاید بهترین نمونه خصوصیات او باشد بازیکن. بی انصافی است که فقط دوران مربیگری او به خاطر مانده باشد.
