در روزهایی که دولت و مجلس شورای اسلامی بر سر موضوع پایبندی ایران به مفاد توافقنامه برجام اختلاف دیدگاه دارند، دیروز یک تجمع نسبتا گسترده در مقابل پارلمان برگزار شد؛ یک گردهمایی اعتراضی که ربطی به برجام و اقتصاد و امور حیاتی روزمره مردم نداشت، بلکه در اعتراض به شکل اداره باشگاه استقلال تهران و نتایجی بود که این تیم طی سال‌های اخیر به دست می‌آورد! شاید برای ناظران بی‌خبر باورکردنی نباشد که در شرایط فعلی اقتصادی و زمانی که در بزنگاه اخذ تصمیم‌های بزرگ و مشاهده تاثیر آن بر معیشت مردم هستیم، تجمع مقابل مجلس با فلسفه اعتراض به نتایج یک تیم فوتبال انجام بگیرد، اما خب این حقیقت کاریکاتورگونه فوتبال ایران است که در عجیب‌ترین و بی‌ربط‌ترین موقعیت ممکن خودش را نشان می‌دهد.
سی سال است که ضرورت واگذاری حقیقی و کامل پرسپولیس و استقلال بخش خصوصی ثابت شده و هر روز هم برای آن مصداق‌های جدید پیدا می‌شود. این تجمع و اتفاقاتی از آن دست هم در همین راستا قابل ارزیابی هستند. به واقع نتایج محمود فکری در استقلال چه ربطی به مجلس دارد؟ چرا باید ساختار اداره محبوب‌ترین تیم‌های ایران طوری باشد که این مسایل به هم ارتباط پیدا کند؟ چرا یک روز پرسپولیسی‌ها باید در بهارستان جمع شوند و روز دیگر استقلالی‌ها؟ اگر این فوتبال به طور واقعی از دولت و حاکمیت جدا می‌شد و تیم‌ها در دامان هواداران قرار می‌گرفتند، کدام‌یک از این داستان‌ها را داشتیم؟ هوادار وقتی می‌بیند مدیران باشگاهش را دولت بدون تامین نظر آنها انتخاب می‌کند، برای گلایه از این وضع یا باید سراغ وزارت ورزش برود یا از مجلس شورای اسلامی به عنوان نهاد ناظر کمک بخواهد. رنکینگ فیفا نشان می‌دهد جایگاه فوتبال ایران بین 30 تا 40 کشور برتر دنیا تثبیت شده؛ در کدام یک از دیگر کشورهای این سطح، چنین مسایلی می‌بینیم؟ اصلا اگر قرار است مجلس به فوتبال کمک کند، اول باید حق پخش واقعی تلویزیونی را از صداوسیما بگیرد؛ در غیر این صورت هر تلاشی برای خصوصی‌سازی به احتمال فراوان محکوم به شکست خواهد بود. با این حال هوادار احساساتی متوجه این مسایل نیست و چون از نتایج تیمش خسته شده، مجلس را به جای کشاندن به عمق، در سطحی‌ترین لایه درگیر ماجرا می‌کند. دیروز کسی در بهارستان خواهان اعاده حق پخش نبود؛ برخی می‌گفتند اسماعیل خلیل‌زاده باید از هیات‌مدیره برکتار شود و بعضی هم خواهان عزل محمود فکری بودند!
فوتبال «باید» تمام و کمال به بخش خصوصی حقیقی واگذار شود. منظور از بخش خصوصی هم سرمایه‌گذاران فرصت‌طلب و جویای شهرت نیستند؛ بلکه با تامین زمینه‌های بازگشت سرمایه، باید تاجران موفق را به میدان فرا خواند. اگر نیت این است که پرسپولیس، استقلال و در کل فوتبال ایران رشد کند، شغل بسازد، نشاط بیاورد و فشار را از دوش دولت بردارد، هیچ راهی جز این وجود ندارد. فوتبال را خصوصی کنید تا مقامات ریز و درشت دولت و مجلس و سایر نهادها اینقدر در مظان اتهام نباشند. فوتبال را خصوصی کنید تا اگر باشگاه‌ها صلاح ندانستند دوربین صداوسیما را به ورزشگاه راه ندهند و از هیچ چیز هم نترسند. فوتبال را خصوصی کنید تا توییت هواداری یک وزیر کابینه این همه تبعات نداشته باشد و سروصدا نکند. چرا سی سال است این تلاش شکست می‌خورد؟ نگران چه هستید؟ مگر وضعی بدتر از ای ممکن است پیش بیاید؟