غلامرضا بنی اسدی: فراموشی و بی حرمتی، دو عارضه زشت بود که در 22 بهمن دامنِ تجلیل از انقلابِ زیبای مان را گرفت. بیانیه نویسان این مراسم نه شکوه نام خمینی در یاد و کلمات شان ماند و نه به خاطر آوردند رهبر امروزین انقلاب، به صراحت فرموده است : "این انقلاب بی نام خمینی در هیچ کجای جهان شناخته شده نیست". اینان اما نام نبردند تا انقلابِ امام هم، غریب بماند.

آیا در رفتاری چنین، شامه های تیز، بوی "نفوذ" را حس نمی کنند؟ از دیگر سو، جوانک های خودسر، به شعار "مرگ بر روحانی" دهان آلودند که برای اولین بار، با فهرست کردن استنادات قرآنی، برای حضرت آیت الله العظمی خمینی از واژه "امام" استفاده کرد. امروز اما بین فراموش کنند گان نام امام و مرگ خواهان روحانی، چه نسبتی می توان یافت جز "تساوی"؟ اینان از یک جنس اند حتی اگر به لحاظ جغرافیایی، صدها کیلومتر فاصله داشته باشند. حتی اگر همدیگر را ندیده و هرگز نبینند. کینه های بدریه و خیبریه در دهانشان فریاد می شود اما نمی دانند وقتی چنین بی حیایی می کارند خود نیز به توفانی از همین جنس همذات خود گرفتار خواهند آمد.

رسم شدن این خلیفه کشی با حسن روحانی تمام نخواهد شد که دامن دیگران را هم خواهد گرفت اگر به درمانش، همت نکنند آنانی که تکلیف دارند در این زمینه. عاقلان به خوبی می دانند رواج توهین و عادی و معمول شدن اهانت خیلی مهمتر از ان است که به چه کسی توهین می شود. این آسیاب که به راه افتاده از همه آبرو خواهد برد و خود گردانندگان آسیاب و متصدیانِ ریز خندِ امروزِ آب ریختن به ان هم خود باید زنبیل بگذارند درصف که به زودی نوبت خودشان هم خواهد رسید.

مگر دیگرانی که با تندروی و اهانت، پز انقلابیگری می دادند، خودشان قربانی نشدند؟ این آسیاب همچنان د ر حرکت است. هم فراموشکاران را از حافظه تاریخ پاک خواهد کرد و هم توهین کنندگان را زیر بار اهانت، دفن خواهد کرد، مطمئن باشند و باشیم. فردای تلخ هتاکان، شاید زودتر از آن چه تصور می کند فرارسد، خیلی زودتر!