علی کریمی تلاش زیادی برای کمک به ادامه زندگی دو دوست خود یعنی میناوند و انصاریان داشت اما هیچ جادوگری نمی‌تواند مرگ را به زندگی تبدیل کند. تو و دوستانت دست خدا نداشتید، دست خدا نبودید. شما زورتان نرسید. اما شما زیباترین نمادهای فرهنگ ما بودید. یکی‌ از دوستان‌ات عاشق پسرش ماند، آن یکی عمرش را وقف مادرش کرد. و تو، تا تو در توی رفاقت رفتی و خرد و خمیر شدی. جز این‌ها چه چیزی اهمیت داشت و دارد؟ ممنون آدم‌های عزیز که این همه انسان را رعایت کردید و به ما ارزش‌هایی را یادآوری کردید که خودِ زندگی‌اند. دم‌تان گرم و خوش به حال‌تان که انقدر با مرام و فروتن بودید. جادوی جاودانگی همین است.