اتفاقات خواسته و ناخواسته کم و بیش یقه این تیم را گرفته، از کرونا اگر بگذریم، شرایط یارگیری پیش فصل، فینال آسیا و بلافاصله دربی و حالا پسادربی، که توضیح هر کدام مجال جداگانه ای می طلبد. اما حالا حداقل در کوتاه مدت حداقل تا نیم فصل این تیم باید با مصائب مختلفی سر کند. شاید آزمونی دیگر برای این کادر فنی باشد.

کمبود بازیکن موثر
حالا دقیقا در زمان مصدومیت یکی از دو مدافع ثابت این روزهای پرسپولیس رفتن شجاع و حتی نادری به چشم می آید، خلا نبود یک مدافع تخصصی کاملا به چشم می آید نکته ای که اتفاقا بعد از جدایی علیپور و ترابی و همچنین محرومیت آل کثیر و خداحافظی بشار خط جلو پرسپولیس را درگیر کرده بود حالا خط دفاعی این تیم را هم درگیر کرده.

عدم سختگیری تیمی
تفاوت دیگر این روزهای این تیم با چند سال اخیر خود دادن اجازه خودنمایی تیم های روبرو در محوطه جریمه خودی هست، بازی با سپاهان، استقلال و فولاد نمونه بارز این مطلب هست. تیمی که در دادن فرصت گلزنی به حریفان خست شدیدی به خرج می داد این روزها آن سختگیری قبل را ندارد، اتفاقا از گل های خورده حامد لک در چند بازی اخیر هم می توان به این مشکل در ساختار دفاع تیمی این تیم هم پی برد.

نزدن تیر خلاص
فقط از ابتدای نیمه دوم دربی تا انتهای بازی فولاد بالغ بر چهار الی پنج موقعیت تک به تک را مهاجمان از دست داده اند، که هر کدام می توانست تیر خلاص برای تیم روبرو باشد که نزدن آنها اتفاقا پیچیدگی بازی را برای پرسپولیس در برداشته. این موضوع از دو منظر قابل تامل هست، اول اینکه قطعا به نوعی نشان دهنده داشته های فنی این تیم هست که می تواند موقعیت سازی کند و نگاه دوم اینکه اگر همین شرایط در به ثمر نرسیدن تک به تک ها برای این تیم ادامه دار شود می تواند اتمسفر سنگین دیگری را برای این تیم حداقل در خط حمله ایجاد کند.

عدم کنترل بازی
از نکات این تیم در سال های اخیر حفظ نتایج بازی های خود در زمان های حیاتی بازی بود، لحظاتی همچون ابتدای دو نیمه، پس از گل زده یا حتی انتهای دو نیمه که تاکید زیادی رو آنها شده و بسیار حیاتی می باشد. نگاه به بازی های اخیر نشان از عدم تمرکز پرسپولیس در چنین لحظات حیاتی می باشد. اصلا از فینال آسیا و اتفاقات آن بگذریم، بازی ذوب آهن، استقلال و فولاد، شرایط زمان بندی گل های خورده پرسپولیس را نگاه کنید قطعا به مشکلات فنی و روانی این تیم در لحظات حساس بازی دست پیدا خواهید کرد.