به ‌قدرت رسیدن رضایی در ذوب‌آهن در شرایطی که هرگز در لیگ برتر سابقه سرمربیگری را نداشت و فقط در چند تیم منجمله پرسپولیس مربیگری و کمک مربیگری کرده بود، از رخدادهای ویژه و شگفت‌های «پیش فصل» بود. این در حالی روی داد که فصل پیش تغییراتی مکرر در نیمکت ذوبی‌ها روی داده و لوکا بوناچیچ کروات و نام‌آشنا از قربانیان آن فرآیند بود و ذوب به سختی توانسته بود در هفته‌های آخر، ابقایش را در لیگ حتمی کند. برای تیمی که قاسم حدادی‌فر نماد بزرگ پایداری و استعداد ذاتی آن در سال‌های اخیر بوده و مهره‌های خوب کم به‌ خود ندیده است، شاید جدایی مهدی‌پور، پهلوان، هخامنش، اسماعیلی‌فر، ‌نژادمهدی، باقر صادقی و زهیوی در بین دو فصل یک ضربه بزرگ بود اما بازگشت شهاب گردان و جذب حسینی، قریشی، قنبری و جهانی نقاطی از امیدواری را ترسیم کرد و نفر آخر (میلاد جهانی) همانی است که در دیدار اخیر با پرسپولیس حریف نامدار ذوبی‌ها را طی نیمه دوم به تنهایی زمینگیر کرد و گل تساوی دیرهنگام را به ثمر رساند.

از یحیی تا رحمان

وقتی صحبت توقعات فراوان از ذوبی‌ها می‌شود باید متذکر شد که این امر فقط مولد و محصول نتایج تیم درگذشته دور نیست و مردان تیم اصفهانی همین چهار، پنج سال پیش دو دوره متوالی جام حذفی و یک دوره سوپرجام ایران را فتح کردند و بعد از پرسپولیس که جام‌های پنج سال اخیر را درو کرده است، دومین تیم پرجام مدت مذکور جلوه کرده‌اند. هدایت ذوب‌آهن در آن ایام با یحیی گل‌محمدی بود اما اینک که یحیی در پرسپولیس به مشکل برخورد کرده، رحمان نیز در ذوب‌آهن ناکامی‌های چشمگیری را متحمل شده است. مشکل ذوب‌آهن مثل همشری‌اش سپاهان و البته سرخابی‌های پایتخت و قرمز‌های تبریزی این است که هر نتیجه متوسطی از آنها پذیرفته نیست و اگر جامی نبرند و دست خالی بمانند، فرصت و امکانی برای حفظ مربیان‌شان نیست.

«او» رفتنی است؟

با رضایی است که دریابد چرا تاکتیک‌ها و روش‌های انتخابی‌اش کمترین گل زده را برای ذوبی‌ها موجب شده و فقط شکست و تساوی‌ها و یک تک برد حاصل کار آنها بوده اما او برای حل مشکلات فنی تیمش و یافتن پاسخ سؤال مذکور ابتدا باید در فولادشهر ماندنی شود و حالا که دو بازی پرطمطراق آنها با قرمز و آبی‌های پایتخت سپری شده، اکتفا به نتیجه مساوی برابر هیچ حریف دیگری مدیران «ذوب» را مجاب به حفظ وی نخواهد کرد. اگر رحمان این الزام را نفهمد و راه تأمین آن را نیابد و به ‌سرعت نتیجه نگیرد، در نیم فصل رفتنی است و البته احتمال اینکه قبل از آن هم برود، اندک نیست.