دولت روحانی این محدودیت را می‌پذیرد؟
روزنو: می‌دانید چرا روزنامه‌نگاری جزو سخت‌ترین مشاغل است؟ علت اصلی آن نه به خاطر انتشار اخبار مگوست و نه به خاطر خطرناکی حوزه‌هایی است که ممکن است روزنامه‌نگاران در آن قرار بگیرند مثل میادین زد و خورد. سختی این حرفه به این دلیل است که قرار است «انتقاد» از طریق آن صورت گیرد.
کریم ارغنده‌پور در ادامه یادداشت خود در شرق نوشت: هیچ‌کس در ظاهر از نقد خودش اظهار نارضایتی نمی‌کند بلکه به ویژه این روزها استقبال ظاهری از نقد، نان و شاید نامی هم بیاورد، ولی همه می‌دانند که در عمل نقد واقعی چقدر پرهزینه و دردناک تواند بود. راستش را بخواهید این هزینه سنگین صرفا از قدرت سیاسی نیست، اساسا هر قدرتی ولو خصوصی می‌تواند ناقدی را از بخشی از زندگی‌اش بیندازد. نقد در مطبوعات سخت‌ترین بخش آن است و هنوز راهی بس طولانی و دشوار هست تا روزی که حقوقی نهادینه شود و جامعه و افرادی نقدپذیر. تا آن روز اما استرس این کار کم نخواهد شد و باید با آن ساخت ولی کار مطبوعات نیز جز این نیست که اگر باشد آن رسانه‌ها در حد بولتن‌های داخلی مراکز دولتی یا خصوصی که تنها مجیزگو هستند فروکاهیده می‌شوند.
غرض از این مقدمه نسبتا طولانی این است که تاکید کنم در کشور ما شرایط و حال و هوای روز، میزان واقعی‌تری برای امکان انتشار یا عدم انتشار پاره‌ای مطالب است. بر این مبنا چه بسا امروز مطالبی چاپ می‌شود که تا همین چند ماه پیش هرگز امکانش نبود و فردا را خدا عالم است. این خود‌پیچیدگی‌های بیشتر کار روزنامه‌نگاری امروز را بازتاب می‌دهد. در این فضا هر اقدامی که محدودیت‌ها را اضافه کند کار را چند برابر سخت‌تر و هر آنچه محدودیت‌ها را بردارد البته نیاز به نهادینه شدن و طی شدن زمان دارد. به عبارت بهتر اعمال محدودیت به سادگی میسر ولی کاستن از آن به غایت دشوار است.
اخیرا پیشنهاد کرده‌اند که حرفه خبرنگاری منوط به داشتن پروانه شود. این دقیقا یکی از همان اعمال محدودیت‌هاست. گفته‌اند می‌خواهند این را به لایحه نظام صنفی هم تعمیم دهند. اجازه دهید دردمندانه بگویم که از این پروانه و لایحه نه تنها راهی برای اصول و چارچوب‌های روزنامه‌نگاری حرفه‌ای باز نمی‌شود بلکه مانع پشت مانع سبز خواهد شد. کار مطبوعات باید به مشورت روزنامه‌نگاران صورت گیرد. این کار هزار پیچیدگی دارد. حیف است چنین مضایقی به نام دولت روحانی در تاریخ ثبت شود. دولت اگر می‌خواهد برای این عرصه کاری کند، تلاش کند قدری از تنگناها و هزینه‌های این حرفه بکاهد، عدالت را بیشتر کند و فضا را برای ارایه کار حرفه‌ای بیشتر بگشاید. اینها نکات اولویت‌دار است نه اینکه تلاش کنیم همین هم که هست به نوعی محدودتر شود.
کریم ارغنده‌پور در ادامه یادداشت خود در شرق نوشت: هیچ‌کس در ظاهر از نقد خودش اظهار نارضایتی نمی‌کند بلکه به ویژه این روزها استقبال ظاهری از نقد، نان و شاید نامی هم بیاورد، ولی همه می‌دانند که در عمل نقد واقعی چقدر پرهزینه و دردناک تواند بود. راستش را بخواهید این هزینه سنگین صرفا از قدرت سیاسی نیست، اساسا هر قدرتی ولو خصوصی می‌تواند ناقدی را از بخشی از زندگی‌اش بیندازد. نقد در مطبوعات سخت‌ترین بخش آن است و هنوز راهی بس طولانی و دشوار هست تا روزی که حقوقی نهادینه شود و جامعه و افرادی نقدپذیر. تا آن روز اما استرس این کار کم نخواهد شد و باید با آن ساخت ولی کار مطبوعات نیز جز این نیست که اگر باشد آن رسانه‌ها در حد بولتن‌های داخلی مراکز دولتی یا خصوصی که تنها مجیزگو هستند فروکاهیده می‌شوند.
غرض از این مقدمه نسبتا طولانی این است که تاکید کنم در کشور ما شرایط و حال و هوای روز، میزان واقعی‌تری برای امکان انتشار یا عدم انتشار پاره‌ای مطالب است. بر این مبنا چه بسا امروز مطالبی چاپ می‌شود که تا همین چند ماه پیش هرگز امکانش نبود و فردا را خدا عالم است. این خود‌پیچیدگی‌های بیشتر کار روزنامه‌نگاری امروز را بازتاب می‌دهد. در این فضا هر اقدامی که محدودیت‌ها را اضافه کند کار را چند برابر سخت‌تر و هر آنچه محدودیت‌ها را بردارد البته نیاز به نهادینه شدن و طی شدن زمان دارد. به عبارت بهتر اعمال محدودیت به سادگی میسر ولی کاستن از آن به غایت دشوار است.
اخیرا پیشنهاد کرده‌اند که حرفه خبرنگاری منوط به داشتن پروانه شود. این دقیقا یکی از همان اعمال محدودیت‌هاست. گفته‌اند می‌خواهند این را به لایحه نظام صنفی هم تعمیم دهند. اجازه دهید دردمندانه بگویم که از این پروانه و لایحه نه تنها راهی برای اصول و چارچوب‌های روزنامه‌نگاری حرفه‌ای باز نمی‌شود بلکه مانع پشت مانع سبز خواهد شد. کار مطبوعات باید به مشورت روزنامه‌نگاران صورت گیرد. این کار هزار پیچیدگی دارد. حیف است چنین مضایقی به نام دولت روحانی در تاریخ ثبت شود. دولت اگر می‌خواهد برای این عرصه کاری کند، تلاش کند قدری از تنگناها و هزینه‌های این حرفه بکاهد، عدالت را بیشتر کند و فضا را برای ارایه کار حرفه‌ای بیشتر بگشاید. اینها نکات اولویت‌دار است نه اینکه تلاش کنیم همین هم که هست به نوعی محدودتر شود.
