حیات در زمین برای میلیون‌ها سال تقریبا بدون اکسیژن ادامه داشت. بسیاری از باکتریها انرژی خود را از دی‌اکسید کربن و گاز متان تامین می‌کردند.
سرانجام تحولی عظیم در سرنوشت سیاره ما رقم خورد، نوع جدیدی سیانوباکتری تکامل یافت که انرژی خود را از راه فتوسنتز کسب می‌کرد. این باکتری از نور خورشید برای شکستن مولکولهای آب استفاده می‌کرد و اکسیژن را به عنوان فرآوردهٔ زائد آزاد می‌کرد. در طول میلیون‌ها سال سطح اکسیژن زمین به حدی رسید که جانوران بتوانند تنفس کنند.
اگر این باکتری شکل نمی‌گرفت، دی اکسید کربن و متان همچنان سیارهٔ ما را محصور کرده بودند و گونه‌های جانوری هرگز در زمین تکامل نمی‌یافتند