بعد از مصدومیت شاید دردناکترین تجربه هر فوتبالیست، نشستن روی نیمکت است. آنها که در یک لیگ محلی هم روی نیمکت نشستهاند میدانند چه تجربه تلخی است.
به گزارش ایلنا، تمام مدت امیدواری که سرمربی نوبت را به تو بدهد تا بروی توی زمین و شایستگیات را جوری ثابت کنی که دیگر به نیمکت برنگردی، این حس آنقدر قوی است که گاهی حتی شیطان نشسته روی شانه چپات آرزو میکند یکی از بازیکنان مصدوم شود ... . این دومی را البته همه به شدت تکذیب میکنند. البته تا زمانی که امکان مصاحبه با شیطان ممکن نشود!
از علیرضا بیرانوند چه خبر؟ مدتهاست جز یک شعبدهبازی در رختکن، مشاجره در برنامه تلویزیونی با رسولپناه و آنفالو کردن شجاع خلیلزاده خبری از او نیست. در آخرین بازی آنتورپ هم نامش در لیست 18 نفره نبود. دلیل؛ مصدومیت!
به نیمکتنشینی بیرانوند عادت نداریم اما بیشتر از 100 روز است او را در زمین ندیدهایم. ورود به بلژیک و تجربه زندگی در یک کشور اروپایی برای دروازهبانی که حتی در قلب تهران هم به شدت به فرهنگ لُری پایبند بود و از قول همبازیهایش در تیم ملی، بیوقفه ترانههای محلی را به آواز میخواند البته که یک تجربه متفاوت و شوک فرهنگی؛ آن هم در روزهای کرونایی که با یک کره زمین متفاوت روبهرو هستیم.
علیرضا بیرانوند کنار نشسته است و شاهد درخشش امیر عابدزاده در لیگ پرتغال است؛ دروازهبانی که گاه ذخیره سوم او در تیم ملی بود. او کنار نشسته است و ستاره شدن حامد لک را میبیند و احتمالاً به زودی رشید مظاهری که زیر نور پروژکتورهای آبی قرار گرفت بیشتر دیده و تحسین میشود، او کنار نشسته است ولی احتمالاً سیدحسین حسینی بعد از یک فصل ناکامی دنبال فرصتی است تا با قدرت اعتبارش را دوباره برگرداند، او کنار نشسته است و پیام نیازمند اندک اندک دارد به بیشتر پوشیدن پیراهن تیم ملی عادت میکند. بیرانوند بیش از هر وقت دیگری نفس داغ رقیبان را پشت یقهاش حس میکند. پوشیدن شماره یک تیم ملی، مثل دو صدمتر است، گاهی آنقدر فاصلهها نزدیک است که یک دم و بازدم اشتباهی میتواند آدم را از داشتناش محروم کند.