ما از سکوت گریختیم به زمان پناه آوردیم.

ما فصل آمدن کلاغ ها عاشق زمین شدیم

اما گاهی همان کلاغ ها نامه های شوم آوردند و همه ی ما را با آیه نحس غسل دادند.

ما انقدر بلند میخندیدم تا صدای سکوت را نشنویم که مبادا گوش کر شود از عظمتش.

ما هر بار با ذوق به استقبال آنچه بد است رفتیم و جمله انسان جایزالخطاست را با خود تکرار کردیم.

هر بار گناه کردیم و گفتیم خدا گفته هربار توبه شکستی بازگرد...

ما از طرف خدا هم حرف زدیم؛

در حالی که سکوت که هر لحظه در حال وصف خداست را تاب نیاوردیم.

جزای آنکه نخواست ببیند صبح است یا شب

سرش را در برف کرد و این هبوط را به جان خرید همین روز است و شب•

ما هر آنچه هست را خود کرده ایم نه خدا و تقدیر