با وجود این‌که طی دوره‌های اخیر حضور زنان در مجلس شورای اسلامی پررنگ بوده است، اما تلاش‌های آنها برای راهیابی به کرسی‌های هیات رئیسه مجلس به در بسته خورده است. البته باید اذعان کرد که با وجود رویکردهای حاکم بر مجلس این مسئله کار ساده‌ای نیست. چرا که در طول چهار دهه انتخابات هیات رئیسه‌ای که برگزار شده تنها در چهار سال دو کرسی به دو زن اختصاص پیدا کرد؛ سهیلا جلودارزاده و شهربانو امانی تنها زنانی هستند که در مجلس ششم سهمی از سکوی هیات رئیسه مجلس به دست آوردند. پس از آن حتی در مجلس دهم که برای اولین بار رکورد بیشترین حضور زنان در مجلس شکسته شد، هیچ زنی به هیات رئیسه راه پیدا نکرد. در مجلس یازدهم هم عفت شریعتی، نماینده زرند و کوهبنان گفته بود که «شرکت در انتخابات هیات رئیسه به او پیشنهاد شده است.» از آنجا که در میان زنان زهره الهیان،‌ هاجر چنارانی و سمیه محمودی نیز از زنان با سابقه یک دوره نمایندگی مجلس به چشم می‌خورد، به نظر می‌رسید یک رقابتی هم میان زنان مجلس یازدهم برای رسیدن به سکوی بهارستان شکل بگیرد. اما انتخابات برگزار شد و هیچ زنی نتوانست به هیات رئیسه راه پیدا کند.
اما زنان در این زمینه با چه موانع و مشکلاتی مواجه هستند؟
به گزارش روز نو:روز گذشته در ارتباط با این موضوع نماینده مردم شهرضا و دهاقان گفت: «از ظرفیت زنان در ترکیب هیات رئیسه مجلس و کمیسیون‌ها استفاده نشده است در حالی که زنان نیمی از جامعه را تشکیل می‌دهند.» به گزارش ایرنا سمیه محمودی در مورد مقابله سیاست‌های ضد خانواده که مجلس یازدهم از آن به عنوان اولویت‌های خود یاد می‌کند، افزود:«وقتی در مجلس از ظرفیت زنان در ترکیب هیات رئیسه مجلس و کمیسیون‌ها استفاده نمی‌شود یا کارمندان زن حتی نمی‌توانند در آزمون دبیری کمیسیون‌ها شرکت کنند، چطور می‌توان با سیاست‌های ضد خانواده مقابله کرد در حالی که زن رکن اصلی آن است.» او ادامه داد:«یکی از انتقادات مجلس یازدهم به دولت، عدم پرداخت یارانه به کودکانی است که تازه متولد می‌شوند و این در حالی است هیات هفت نفره متشکل از اعضای هیات رئیسه مجلس بعد از بررسی درخواست زنان نماینده برای حضور در هیات رئیسه کمیسیون‌ها تاکید کردند که زن باید بچه‌داری کند و به امورات خانه رسیدگی کند. این گونه اظهارنظرها خلاف سیاست‌های تشکیل، تحکیم و تعالی خانواده است که رهبری بر آن تاکید فراوان داشتند. چرا که باعث می‌شود زن احساس کند داشتن فرزند باعث دوری وی از اجتماع خواهد شد و در پی آن بنیان خانواده نیز تضعیف می‌شود.»
او افزود: «مجلس در حالی در مورد عدم اجرای سیاست‌های تشکیل و تحکیم و تعالی خانواده می‌تواند انگشت اتهام به سمت دولت بگیرد که اصلاح دیدگاه نسبت به جایگاه زن و خانواده را از بدنه خود آغاز کند. زمانی می‌توانیم طرح‌هایی در جهت تحکیم بنیان خانواده و ارتقای جایگاه زن را به تصویب برسانیم که نگاه سنتی مجلس نسبت به خانم‌ها تغییر کند.» از دیگر در جریان انتخابات اسفند ۹۴ اصلاح‌طلبان تقریبا ۳۰درصد لیست‌شان را به زنان اختصاص دادند و همین موضوع موجب شد برای اولین بار ۱۷ زن به مجلس راه پیدا کند.
خرداد ۹۵ درست وقتی اولین انتخابات هیات رئیسه تشکیل شد اکثریت برای راه پیدا کردن زنان به هیات رئیسه مجلس امید زیادی داشتند، اما طولی نکشید که این روزنه این امید بسته شد هیچ زنی برای رسیدن به سکوی بهارستان نتوانست رای لازم را کسب کند. در همان مقطع نمایندگانی مانند طیبه سیاوشی، پروانه سلحشوری و فاطمه ذوالقدر لب به انتقاد باز کردند که نمایندگان مرد با وجود آنکه قول داده بودند یک رای خود را به زنان اختصاص دهند، اما در لحظه رای‌گیری قول و قرارشان را فراموش کردند و روح مردسالارانه مجلس مانع حضور زنان در هیات رئیسه شد. اگر چه زنان در ادوار مختلف تلاش‌های بسیاری را برای تاثیرگذاری بیشتر و نقش‌آفرینی در ساختارهای قدرت مجلس انجام دادند، اما با توجه به ساختار مردسالارانه پارلمان خیلی نتوانستند ظهور و بروز داشته باشند. موضوعی که گلایه بسیاری از زنان نماینده را در این سال‌ها برانگیخت. آن‌چنان که فراکسیون امید در ۴ سال حضورش در پارلمان چندین بار برای فرستادن زنان به هیات رئیسه مجلس خیز برداشت، اما بازهم رأی مجلسی‌ها به سبد زنان ریخته نشد.
از همین‌روست که تاکنون بالاترین پست زنان نماینده در ادوار مختلف مجلس حضور در هیات رئیسه کمیسیون‌ها بوده است و بس.