در ۱۰۰ درصد شکایت‌های خارجی بازنده‌ایم | روزنو

Roozno | پایگاه خبری تحلیلی روزنو

به روز شده در: ۱۰ فروردين ۱۴۰۳ - ۱۳:۱۱

قرارداد باشگاه‌های ایرانی با مربیان و بازیکنان خارجی به شکل اعجاب‌آوری کاملاً به سود خارجی‌هاست و به همین دلیل هم هر مربی و بازیکنی که به فیفا یا دادگاه CAS شکایت می‌کند ما را شکست می‌دهد. مثلاً مارک ویلموتس بالای دو میلیون یورو گرفت، ولی ۶ میلیون یوروی دیگر می‌خواهد. برانکو که کاملاً حق دارد و پولی که برایش کار کرده را می‌خواهد، اما امثال بودیمیر و پروپییچ به پول‌هایی رسیدند که حتی در خواب هم نمی‌دیدند. آن‌ها بازیکنانی بودند که در کشورشان حقوق ماهانه می‌گرفتند، اما بابت بازی‌های اندک برای پرسپولیس و استقلال بیش از ۴۰۰ هزار دلار گرفتند!

استراماچونی و شفر درست مثل مانوئل ژوزه شکایت کردند و احتمالاً به تمام پولی که می‌خواهند می‌رسند. آن‌ها حتی جریمه دیرکرد هم می‌گیرند. یکی مثل مامه تیام کلی شروط عجیب در قراردادش بود که همگی علیه استقلال و به سود او بود. تیام البته خرید بسیار خوبی بود، ولی مفادی در قراردادش داشت که دود از سر همه بلند می‌کرد. مثلاً اینکه اگر شفر می‌رفت او می‌توانست یک‌طرفه قراردادش را فسخ کند.

در شهرستان‌ها هم وضعیت همین است. شما به قرارداد استوکس و لی اروین و کنستانت با تراکتور توجه کنید. در تمام این قرارداد‌ها بازنده طرف ایرانی بود و برنده طرف خارجی! عجیب اینکه همین استوکس بعد از تراکتور با پرسپولیس هم بست و همان ابتدای کار ۶۰ درصد گرفت و حالا بقیه پولش را هم با جریمه می‌خواهد! این وسط تازه باشگاه‌های ایرانی کلی هم پول وکیل می‌دهند که می‌رود بغل بقیه هزینه‌های نابجا!

این حجم از شکست‌های کاملاً یک‌طرفه در قرارداد‌های خارجی واقعاً نوبر است و هیچ‌کس هم نمی‌پرسد چرا باید چنین قرارداد‌هایی بسته شود و چرا مفاد قرارداد در اختیار نهاد‌های حراستی و نظارتی قرار نمی‌گیرد؟ دیروز پندار توفیقی مدعی شد افتخاری تمام قرارداد‌ها را با وزارت چک می‌کرد. خب اگر واقعاً این‌طور بوده پس چرا تمام قرارداد‌های خارجی همه به سود طرف مقابل است؟ افتخاری و سایر مدیران استقلال و پرسپولیس چه چیزی را با وزارت چک می‌کردند و اصلاً وزارت کجای قرارداد‌ها را چک می‌کرده است؟!

بله، ما در ۱۰۰ درصد شکایت خارجی‌ها بازنده‌ایم به دلیل اینکه در همان موقع انعقاد قرارداد هر آنچه آن‌ها دوست دارند را می‌نویسند و ما امضا می‌کنیم. خارجی‌ها شروطی هم می‌گذارند که بعید است هیچ جای دنیا شاهدش باشیم، چون آن‌ها دندان‌های ما را می‌شمارند و خوب می‌دانند که مدیران جوگیر ایرانی را می‌توان به ساده‌ترین شکل ممکن مجاب کرد که هر طور طرف مقابل بخواهد قرارداد را بنویسند آن هم با هر رقمی که خارجی‌ها و دلالان‌شان بگویند. قصه پرغصه خارجی‌ها وقتی غم‌انگیزتر می‌شود که به سکانس‌های پایانی می‌رسد، آنجایی که ما ۱۲۰ میلیون پول یک خارجی را نمی‌دهیم تا به جایش ۷، ۸ میلیارد تومان به جیب آن‌ها بریزیم.

نظر شما
نظراتی كه حاوی توهین و مغایر قوانین کشور باشد منتشر نمی شود
لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگلیش) خودداری نمایید
نام:
ایمیل:
* نظر:
ویژه روز
عکس روز
خبر های روز