سال‌های سال است که سازمان صدا و سیما به فدراسیون فوتبال حق پخش نمی‌دهد، اما همچنان پخش بازی‌های لیگ برتر را در اختیار دارد و از سویی بابت پخش بازی‌ها درآمد چند صد میلیارد تومانی دارد چرا که همواره به هنگام پخش بازی‌ها آگهی‌های زیادی می‌گیرد.

فدراسیون فوتبال بر سر این موضوع سال‌های سال است با سازمان صدا و سیما کشمکش دارد و چند باری تصمیم گرفت دوربین‌های تلویزیونی را به استادیوم‌ها راه ندهد، اما در نهایت موفق به انجام این کار نشد، به این خاطر که زور سازمان صدا و سیما بیشتر از فدراسیون فوتبال است. با درخواست‌های مکرر فدراسیون فوتبال و با پادرمیانی مجلس شورای اسلامی قانونی به تصویب رسید که در سال آینده ۳۰ درصد از درآمد‌های تلویزیون به خاطر پخش مسابقات ورزشی به وزارت ورزش و جوانان اختصاص خواهد یافت و وزارت ورزش و جوانان این درآمد را با تفکیک مسابقات بین فدراسیون‌های ورزشی تقسیم خواهد کرد.

صادق درودگر رئیس سازمان اقتصادی فدراسیون فوتبال در پاسخ به این سؤال که با تصویب این قانون پولی که در سال آینده به فدراسیون فوتبال می‌رسد چقدر خواهد بود؟ گفت: ۲۰ تا ۳۰ میلیارد تومان!

با اختصاص این بودجه پولی که هر فصل به باشگاه‌ها بابت حق پخش می‌رسد یک تا ۱/۵ میلیارد تومان خواهد بود که در برابر هزینه‌هایی که باشگاه‌ها هر فصل برای حضور در لیگ برتر متحمل می‌شوند، ناچیز خواهد بود. کمترین هزینه‌ای که باشگاه‌ها برای حضور در مسابقات متحمل می‌شوند ۱۰ میلیارد تومان است؛ یعنی ۱۰ درصد از هزینه‌های جاری باشگاه‌ها. در صورتی که در فوتبال حرفه‌ای نیمی از هزینه‌های باشگاه‌ها را حق پخش تأمین می‌کند. جالب اینکه در لیگ برتر برخی تیم‌ها تا ۱۰۰ میلیارد تومان و حتی بالای ۱۰۰ میلیارد تومان هزینه می‌کنند و در چنین شرایطی حق پخش یک درصد از هزینه این تیم‌ها را تأمین می‌کند. این به طور حتم برای باشگاه‌ها ناراحت‌کننده خواهد بود. اکنون خیلی از باشگاه‌های حاضر در لیگ برتر با مشکل مالی روبه‌رو هستند و یکی از دلایل این است که از حق پخش درآمدی ندارند. از سویی میزان پولی که از سوی فدراسیون فوتبال بابت تبلیغات محیطی به حساب باشگاه‌ها واریز می‌شود ناچیز است. نمونه اش زنوزی مالک باشگاه تراکتور گفته فدراسیون فوتبال این فصل ۳۵۰ میلیون تومان به حساب باشگاه تراکتور واریز کرده است. ۲۱ هفته از بازی‌ها سپری شده و در چنین شرایطی بعید است درآمد تراکتور این فصل از تبلیغات محیطی بیش از ۵۰۰ میلیون تومان باشد.

در فوتبال حرفه‌ای فدراسیون‌های ملی جدا از حق پخش خوبی که برای باشگاه‌ها تعیین می‌کنند تبلیغات محیطی را به باشگاه‌ها واگذار می‌کنند. بدین ترتیب هر تیمی در استادیومی که به میدان می‌رود مدیریت تبلیغات محیطی را بر عهده می‌گیرد و تنها بخشی از درآمد را به حساب اتحادیه برگزاری بازی‌ها واریز می‌کند، اما در فوتبال ایران سازمان لیگ مجری تبلیغات محیطی است! و بعد از کسب درآمد و کسورات متعدد بخشی از درآمد را به حساب باشگاه‌ها واریز می‌کنند. در چنین شرایطی نمی‌توان به بهبود وضع مالی باشگاه‌ها در سال‌های آتی امیدوار بود. تیم‌های نفتی هم‌اکنون وضعیت بحرانی دارند و شاید در صورت ادامه این وضعیت از لیگ برتر کناره گیری کنند. در صورتی که اگر به این تیم‌ها حق پخش واقعی می‌رسید و از تبلیغات محیطی هم بهره‌مند می‌شدند اکنون به دنبال کناره گیری از بازی‌ها نبودند. این اتفاقات نشان می‌دهد فوتبال ایران در کلام حرفه‌ای است و از نظر رفتار و ساختار آماتورگونه است.