امیر قلعه‌نویی و افشین پیروانی دوباره وارد دعوا شده‌اند. این چالش‌ها در فوتبال طبیعی است و هر از گاهی تکرار می‌شود، اما ناراحت‌کننده‌تر از این دعوا‌ها حمله به شخصیت و حتی مذهب یکدیگر است. گویی فوتبالی‌ها بر این باورند با ادبیات درست نمی‌توانند، حرف خود را بزنند و حتی حرف خود را به کرسی بنشانند در حالی که این‌طور نیست. 

افشین پیروانی به عنوان مدیر تیم پرسپولیس به راحتی می‌توانست و می‌تواند مدعی شود پرسپولیس مسبب برگزار نشدن بازی با سپاهان نبوده بی‌آنکه به امیر قلعه‌نویی حمله کند و نیاز به توهین به امیر قلعه‌نویی و حتی نشان گرفتن دین و آیین او باشد. از سویی سرمربی سپاهان هم می‌توانست و باز هم می‌تواند از حق تیم سپاهان دفاع کند بی‌آنکه افشین پیروانی را تحقیر کند و از داریوش مصطفوی گله کند چرا افشین پیروانی را برای دستیاری به او معرفی کرده است.
در این دعوا همان‌طور که اشاره شد دو طرف شخصیت و دیدگاه‌های هم را زیر سؤال برده‌اند و این دعوا تبدیل به چالش استوری‌ها شده است. هر ساعت یکی از چهره‌های فوتبال استوری می‌گذارد و یکی از امیر قلعه‌نویی دفاع می‌کند و یکی از افشین پیروانی. هر یک دیگری را مورد نقد قرار می‌دهد در حالی که در دعوا هر دو طرف مقصر هستند. حالا ممکن است میزان تقصیرات متغیر باشد. این دعوا مانند همه دعوا‌های فوتبالی ناراحت‌کننده است تا جایی که مهدی رحمتی که خود روزی با امیر قلعه‌نویی وارد دعوا شده و از هر دو طرف کوچک‌تر است، دو طرف را دعوت به آرامش کرد!

امیر قلعه‌نویی دو برابر مهدی رحمتی در فوتبال بوده و حال باید از سوی شاگرد خود موعظه شود. افشین پیروانی هم کم در فوتبال نبوده و به طور حتم به خوبی یاد گرفته که احترام به پیشکسوت مهمترین اصل در فوتبال است. افشین پیروانی و امیر قلعه‌نویی در ظاهر هر دو در حال دفاع از منافع باشگاه خود هستند! اما به چه قیمتی؟ آیا فوتبال اینقدر ارزشمند است که دو چهره سرشانس فوتبال این‌طور در منظر عام به هم توهین کنند و هر چه دل تنگشان بخواهد، بگویند؟ و تازه این کجایش دفاع از پرسپولیس یا سپاهان در یک پرونده حقوقی است؟

افشین پیروانی می‌تواند فریاد بزند حق با پرسپولیس است. پرسپولیس می‌خواسته برابر سپاهان بازی کند و، چون سپاهان در زمین حاضر نشده این تیم زمین را ترک کرده و کمیته استیناف باید رأی را ۳ بر صفر به سود تیم آن‌ها اعلام کند. مدیر اجرایی تیم پرسپولیس می‌تواند این را فریاد بزند و امیر قلعه‌نویی هم می‌تواند با صدای رساتر اعلام کند سپاهان آماده بازی بوده و، چون تیم پرسپولیس زمین را ترک کرده این بازی برگزار نشد و کمیته استیناف باید رأی را به سود تیم سپاهان صادر کند. در نهایت این قانونگذار است که تصمیم می‌گیرد رأی را به چه صورت ثابت کند. در نهایت این قاضی است که ثابت می‌کند حق با کدام گروه بوده...

نه افشین پیروانی نیاز به موعظه دارد و نه امیر قلعه‌نویی و جای تعجب است که این دو نمی‌دانند که می‌توانند صفر تا صد حامی منفعت باشگاه‌شان باشند بی‌آنکه به آن توهین کنند. شاید که آن‌ها باید بنشینند و یک بار یکی از قسمت‌های برنامه‌های عصر جدید را تماشا کنند؛ جایی که احسان عیلخانی از یکی از بچه‌های گروه پرسید در بین تماشاگران رأی منفی زیاد است یا رأی مثبت؟ بچه گفت رأی منفی و گروهش حذف شد! آن شب آن بچه نمی‌خواست دروغ بگوید، چرا که نمی‌خواست روزی خود را سرزنش کند که چرا دروغ گفته است. فوتبال ارزش آن را ندارد که افشین پیروانی یا امیر قلعه‌نویی دروغ بگویند. البته که از قدیم گفته‌اند صلاح خویش خسروان دانند.