درست در مرداد ماه سال گذشته بود که گروهی از مدال آوران المپیادهای علمی و اعضای تیم جوانان والیبال به دیدار مقام معظم رهبری رفتند. در همان نشست از سوی رهبری پیشنهاد شد با توجه به توانایی های نیروهای داخلی و تجربیاتی که طی سالهای گذشته از بودن در سطوح مختلف بین المللی بدست آورده اند بهتر است تیم های ملی کشورمان از این پس با سرمربیان وطنی در رویدادهای بین المللی حضور پیدا کنند. همان زمان تیم ملی والیبال جوانان مان با سرمربی وطنی توانسته بود در جام جهانی والیبال در بحرین عنوان قهرمانی را در حضور همه کشورهای صاحب سبک بدست بیاورد.

امروز و در شرایطی که کشورمان تحت تأثیرظالمانه ترین تحریم های تاریخ از سوی آمریکا و کشورهای غربی قرار دارد گروهی از مسئولان فدراسیون والیبال پس از پایان قرارداد با کولاکوویچ، برای هدایت تیم ملی مان دنبال گزینه های مختلف داخلی و خارجی هستند تا بهترین گزینه برای کسب نتایج درخشان در المپیک را در رأس این تیم بنشانند.

سعید درخشنده کارشناس والیبال در گفت و گو با مشرق، در همین باره اظهار داشت: «ورود به المپیک با دیدارهای دیگر در سطح بین المللی متفاوت است و کلاسی که آن بازی ها دارد با رویدادهای قهرمانی آسیا قابل مقایسه نیست که بخواهیم با هر مربی گام به آن رویداد بزرگ بین المللی بگذاریم اما شاید این فرصتی باشد برای میدان داد به مربیان داخلی».

قطعا بازی هایی مانند المپیک جایگاه مربیان بزرگ و نامدار جهان است ولی سئوال اینجاست مادامی که همه تیم های مطرح دنیا با ۶، ۷ مربی شناخته شده مانند ولاسکو، آناستازی، رزنده و ... راهی المپیک شوند چه زمانی فرصت به نیروهای جوان و دارای استعداد از دیگر نقاط جهان می رسد تا توانایی هایشان را بروز بدهند؟ در اینکه ولاسکو یا رزنده توانایی های فنی بالایی دارند شکی نیست ولی آیا آنها هم از روز ورودشان به والیبال نامی که امروز دارند را داشتند؟ یا زمانی که به آنها اعتماد شد توانستند داشته های خود را بروز بدهند؟

سئوال بعدی درباره مربی خارجی این است که امروز کدام مربی صاحب نام و سرشناس بیکار است؟ یا کدام کشوری که یکی از آنها را در اختیار دارد راضی می شود قید همکاری با آنها را بزند تا فلان مربی سرشناس به تهران بیاید و با فدراسیون والیبال ما قرارداد ببندد؟ قطعا اگر امروز هم بیکار شوند و خودشان ابراز تمایل کنند که هدایت تیم کشورمان را بدست بگیرند اگر آنها را استخدام نکنیم راهی غلط را در پیش گرفته ایم ولی وقتی همه مربیان سرشناس مشغولند، ناچاریم سراغ تعدادی امتحان پس نداده برویم که فقط جیب ورزش مان را خالی می کنند و نتایجی می گیرند که برای همین تیم ملی حتی بدون سرمربی هم بدیهی است!

آیا بازیکنان سرشناس تیمی که جزو ۸ تیم برتر جهان والیبال است، نمی توانند از گروه ۶ تیمی که ۴ تیمش از آن بالا می روند صعود کنند؟ صعود همین تیم با این نفرات، با هر مربی از گروهی که ژاپن، ایتالیا، لهستان، ونزوئلا و کانادا در آن هستند شدنی است. ما فقط یک بازی مهم در یک چهارم نهایی با یکی از قدرتهای برتر در گروه مقابل در پیش داریم. یکی از تیم های آمریکا، روسیه و برزیل یا فرانسه. و بعید به نظر می رسد مربی بلندآوازه ای الان در والیبال دنیا بیکار باشد که بتوان با او قرارداد بست و تضمین داد که بتواند ایران را به جمع 4 تیم برتر المپیک برساند!