روزنو-ایران دچار هیچ گونه توهمی نیست و از این موضوع به خوبی آگاه است که برداشتن گام های نهایی به سوی دستیابی به تسلیحات هسته ای بدون خطر و عواقب نخواهند بود.

به گزارش سايت روزنو؛نشریه "نشنال اینترست" در مقاله ای با اشاره به این که چرا مقام های امریکایی باید نظر ایران در این باره که آن کشور خواستار دستیابی به بمب اتمی نیست را بپذیرند می نویسد:"اگر گزارش های خبری درست باشند ایران خواستار دستیابی به یک بمب اتمی است.

با این حال، پس از گذشت دو ماه سکوت ایران به دنبال ترور ژنرال سلیمانی توسط امریکا، به نظر می رسد ایران بیش از آن که به دنبال تکثیر تسلیحات کشتار جمعی باشد هدف اش رساندن پیام است. در ماه ژانویه، "محمد جواد ظریف" وزیر خارجه ایران تهدید کرد که ایران از پیمان منع گسترش تسلیحات کشتار جمعی (ان پی تی) خارج خواهد شد.

با این وجود، پس از این تهدید ایران در عمل گام بیش تری برنداشت که نشان دهد واقعا قصد اجرایی کردن چنین تصمیمی را دارد. هفته گذشته، تهران از بازرسان آژانس بین المللی انرژی اتمی برای نظارت بر افزایش سه برابری ذخائر اورانیوم غنی شده با غلظت پایین خود دعوت به عمل آورد.

تصمیمی که می تواند در ظاهر گامی اولیه به سوی احیای برنامه تسلیحات هسته ای باشد با این حال، نه آن قدر قدرتمند که بتوان آن را با جدیت تصمیم قطعی ایران برای ساخت تسلیحات هسته ای قلمداد کرد.

در نگاه نخست، در تحلیل رفتار ایران باید دقت کرد. کره شمالی، پوتین و نظریه پردازان و تحلیلگران نوواقع گرا یا نئورئالیست امریکایی استدلال می کنند که دشمنان امریکا برنامه ساخت سلاح هسته ای را دنبال می کنند چرا که آشکارا انتخابی عقلانی است.

آنان درباره "معمر قدافی" نیز چنین استدلالی داشتند. قدافی اما در نهایت از برنامه هسته ای خود در سال ۲۰۰۳ میلادی عقب نشینی کرد و سپس ظرف مدت یک دهه قربانی انقلاب مورد حمایت غرب شد و توسط شورشیان با اسلحه کشته شد.

ایران اما احتمالا از لیبی و بهار عربی درس های بهتری را در مقایسه با کره شمالی، روسیه و یا آکادمیسین های (دانشگاهیان) امریکایی آموخته است‌. در طول نه سال گذشته، هر سه همسایه لیبی با تغییر رژیم های سیاسی مواجه شده اند.

به گزارش روزنو،در بسیاری موارد رهبران آن کشورها خوش شانس بودند و به سرنوشت "علی عبدالله صالح" در یمن‌ دچار نشدند. هم چنین، آنان گرفتار یک دهه جنگ داخلی در کشورشان مانند "بشار اسد" در سوریه نیز نشدند.‌ در هیچ یک از این موارد، تسلیحات هسته ای مانع از بروز خیزش های مردمی از درون نشد.

واقعیتی که باید در ذهن در نظر داشته باشیم آن است که برخلاف هفده سال پیش لیبی، اکنون برای ایران هزینه مالی و تخصیص منابع بیش تر به منطور تعقیب برنامه تسلیحاتی اتمی گزینه ای جذاب و مقرون به صرفه نیست.

کارشناسان تسلیحات هسته ای اشاره کرده اند که هزینه مالی سنگینی بر قدافی در اواخر دهه ۹۰ میلادی و پس از آن به دلیل تعقیب برنامه هسته ای تحمیل شده بود. علیرغم آن که ایران امروز در مقایسه با آن روزهای قدافی بیش تر به ساخت تسلیحات هسته ای نزدیک شده است با این وجود، تهران برای این منظور نیازمند صرف منابع حیاتی است.

این در حالی است که اولویت و ضرورت اصلی فعلی برای ایران در نظر گرفتن منابع آن کشور برای تقویت اقتصاد داخلی است. احتمالا ایران در روزهای فعلی همانند قذافی در سال ۲۰۰۰ میلادی بیش از آن که از آینده ای بدون سلاح هسته ای بترسد نگران آینده ای تحت انزوای بین المللی است.

ایران همانند لیبی اقتصادی وابسته به صادرات انرژی و در مقابل، واردات فناوری های پیشرفته و ماشین آلات صنعتی دارد و به طور خاص در برابر تحریم ها آسیب پذیر است. با کاهش شوک آور قیمت نفت به بشکه ای ۳۴ دلار برای نفت خام برنت، آینده نظام سیاسی ایران بستگی زیادی به جذب سرمایه خارجی و حرکت به سوی ایجاد تنوع در اقتصاد دارد.

اکنون جامعه ایران تشنه تغییر است همان گونه که در سالیان اخیر در دیگر نقاط خاورمیانه نیز عطش مشابهی را دیده ایم. برای ایران انزوای بیش تر اقتصادی سبب تشدید تنش و رسیدن آن کشور به وضعیت انفجاری از درون خواهد شد‌.

تهران به طور آگاهانه تجربه اسرائیل را پیش روی خود دارد و آن این که حتی دارا بودن بمب اتمی نیز لزوما بازدارنده منازعات نیست. به دنبال حمله برق آسای مصر و سوریه علیه اسرائیل در جنگ یوم کیپور در سال ۱۹۷۳ میلادی، "انور سادات" رئیس جمهوری مصر به خوبی آگاه بود که اسرائیل دارای برنامه تسلیحات هسته ای است.

با این حال، این موضوع مانع از تصمیم او برای رویارویی نشد. مرحله و ساعات ابتدایی یورش نیروهای مصری موفقیت آمیز بود به گونه ای که "موشه دایان" وزیر دفاع وقت اسراییل به "گلدا مایر" نخست وزیر گفته بود که "می ترسد مصری ها بتوانند معبد سوم اورشلیم (بیت المقدس) که برای یهودیان مقدس است را تخریب کنند".

علاوه بر آن، ایران دچار هیچ توهمی نیست و می داند که در صورت برداشتن گام های نهایی برای ساخت تسلیحات اتمی این اقدام عاری از تبعات نظامی و بدون خطر نخواهد بود. در اوایل دهه ۸۰ میلادی، اسرائیل به راکتور اتمی صدام حسین حمله کرد و پیش از زمان دستیابی عراق به بمب اتمی آن تاسیسات را حذف و نابود کرد.

به گزارش روزنو،در سال ۲۰۰۷ میلادی نیز اسرائیل راکتور اتمی سوریه را در ناحیه دیرالزور نابود کرد. مشخص نیست که آیا امریکا قادر به نابودسازی مرکز غنی سازی اورانیوم ایران در فردو خواهد بود یا خیر با این حال، قطعا امریکا می تواند به تاسیسات و مراکز حساس دیگر و شاید حتی اهداف غیر هسته ای ایران از جمله مراکز قدرت آن کشور حمله نظامی کرده و آسیب هایی جدی را وارد سازد".

این نشریه در بخش نتیجه گیری خود می نویسد:"تمام این موارد و رویدادها نشان می دهند زمانی که مقام‌های ایرانی می گویند خواستار داشتن بمب اتمی نیستند احتمالا امریکا باید به حرف آنان گوش کند".