آیت الله العظمی سیستانی روز شنبه به استفتایی درباره روزه ماه مبارک رمضان در سایه شیوع ویروس کرونا در جهان پاسخ گفتند: اگر فرد مسلمان بیم آن داشته باشد که با روزه گرفتن ولو با اتخاذ همه تدابیر احتیاطی، به کرونا مبتلا می شود، وجوب هر روزی که می ترسد در صورت روزه گرفتن به این بیماری مبتلا می شود، از او ساقط می شود.

به گزارش روز نو :حضرت آیت الله سیستانی در این فتوا در پاسخ به استفتایی درباره روزه ماه مبارک رمضان در سایه شیوع ویروس کرونا

حضرت آیت الله سیستانی در این فتوا در پاسخ به استفتایی درباره روزه ماه مبارک رمضان در سایه شیوع ویروس کرونا تاکید کرده اند که وجوب روزه ماه رمضان یک تکلیف فردی است و هرکس که شرایط وجوب آن را داشته باشد باید فارغ از اینکه برای دیگران واجب باشد یا خیر، روزه بگیرد.

واگر فرد مسلمان بیم آن داشته باشد که با روزه گرفتن ولو با اتخاذ همه تدابیر احتیاطی، به کرونا مبتلا می شود، وجوب هر روزی که می ترسد در صورت روزه گرفتن به این بیماری مبتلا می شود، از او ساقط می شود.

اما اگر بتواند درجه احتمال ابتلا به بیماری را کم کند تا آنچا که از نظر عقلا دیگر احتمال ابتلا مورد اعتنا نباشد- ولو از طریق ماندن در خانه و عدم اختلاط نزدیک با دیگران، استفاده از ماسک و دستکش های پزشکی و رعایت موارد ضد عفونی مکرر و نظیر آن – و موجب مشقت شدید و غیرقابل تحملی نباشد، وجوب روزه از او ساقط نمی شود..

اما درباره آنچه گفته شده که پزشکان نوشیدن آب را در دوره های نزدیک به هم به منظور جلوگیری از کمبود آب بدن و خشکی حلق توصیه می کنند – به این دلیل که احتمال ابتلای به ویروس کرونا را مرتفع می کند – این امر مانع وجوب روزه نمی شود، به جز کسانی که به آن رسیده باشند و در صورت روزه گرفتن، ترس ابتلای به بیماری وجود داشته باشد و هیچ راهی برای کاهش احتمال آن هم وجود نداشته باشد – ولو با ماندن در منزل و اتخاذ سایر راههای احتیاطی پیشرفته- و اما دیگران باید روزه بگیرند.

بنابراین کسانی که می توانند کار خود را در ماه رمضان رها کنند و در خانه بمانند به گونه ای که از ابتلا به بیماری در امان بمانند، وجوب روزه از آنها ساقط نمی شود و اما کسانی که به هیچ دلیلی نمی توانند کارشان را رها کنند و ترس از این دارند که اگر در طول روز آب ننوشند به ویروس مبتلا می شوند، و هیچ کار دیگری نتوانند انجام دهند که آنها را از ابتلا به بیماری مصون نگه دارد، روزه بر آنها واجب نیست، هرچند که تظاهر به افطار در ملا عام از سوی آنها جایز نیست.

کاملا مشهود است که روزه رمضان از مهمترین فرایض شرعی است و ترک آن جز به دلیل عذر واقعی جایز نیست و هر انسانی در این که عذرواقعی برای ترک روزه دارد یا خیر نسبت به دیگران از وضع خود آگاهتر است.