رد صلاحيت؛ سرنوشت مشترك مخالفان و ساكتان حصر

عليرضا كيانپور| 25 بهمن‌ ماه 89 روزي است كه ميرحسين موسوي و همسرش زهرا رهنورد به‌ همراه حجت‌الاسلام مهدي كروبي به عنوان دو كانديداي انتخابات بحث‌انگيز دهمين دوره رياست‌جمهوري به حصر خانگي رفتند. حال در شرايطي كه 9 سال پس از آن روز، حصر خانگي موسوي، رهنورد و كروبي عملا وارد دهمين سال خود شده به ‌سراغ قاسم ميرزايي‌نيكو، دبير كميته رفع حصر فراكسيون اميد رفتيم و از او درباره آخرين وضعيت محصوران پرسيديم.

به گزارش روزنو :با توجه به آنكه از امروز وارد دهمين سال حصر موسوي، رهنورد و كروبي مي‌شويم و در اين مدت به‌ ويژه با آغاز به كار مجلس دهم در حدود 4 سال پيش، پيگيري‌هايي در اين رابطه انجام شد لطفا از آخرين وضعيت محصوران بگوييد.

در سالروز نهمين سال حصر اين 3 بزرگوار و آغاز دهمين سال حصر ميرحسين موسوي، زهرا رهنورد و مهدي كروبي بايد اظهار تاسف كنيم كه به هر حال به ‌دليل اينكه آقاي كروبي فلان نامه را نوشته و آقاي موسوي فلان موضع‌گيري را داشته، اوضاع به حال قبل بازگشت. چنانكه پسر آقاي كروبي بازداشت و فشارهاي ديگري نيز اعمال شد. ظاهرا انتظارشان اين است كه آقايان و خانم رهنورد مطلقا سكوت كنند و به هيچ عنوان اظهارنظر نكنند.

با اين حال مدتي پس از آنكه مجلس دهم كار خود را آغاز كرد، شما و چند نفر از ديگر اعضاي فراكسيون اميد مجلس با تشكيل كميته‌اي با عنوان «كميته رفع حصر» نسبت به پيگيري وضعيت محصوران اقدام كرديد. روند اقدامات انجام شده در اين كميته چگونه بود و چرا اين اقدامات به نتيجه نرسيد؟

بله! ما در فراكسيون اميد نسبت به تشكيل «كميته رفع حصر» اقدام كرديم و اتفاقا اقدامات موثر و خوبي هم انجام شد. آغاز كار كميته به ‌نحوي بود كه آقاي عارف شخصا رياست كميته را برعهده گرفت و بنده نيز به عنوان دبير اجرايي كميته، مسائل را دنبال مي‌كردم كه چنانچه گفتم، اقدامات خوبي كنار ديگر همكاران داشتيم ازجمله ديدار با مقامات و مسوولان بلندپايه در دستگاه‌هاي مختلف ازجمله رياست مجلس شوراي اسلامي، رياست قوه قضاييه، دبير شوراي عالي امنيت ملي، وزارت اطلاعات و... را در دستوركار قرار داديم كه اتفاقا اين روند بسيار خوب پيش رفت و به ‌نحوي مثمر ثمر بود و ما هم در اين رابطه به مردم گزارش داديم. نتيجه اين پيگيري‌ها اين بود كه فضا تا حدودي تغيير كرد و محصوران توانستند با خانواده و نزديكان‌شان ملاقات كنند، شرايط تا حدودي باز شد و امكان رفت و آمد اعضاي خانواده در محل حصر البته به‌ صورت كنترل‌ شده، فراهم شد. گرچه مهندس موسوي به اين دليل كه به باورشان ممكن بود اين تحولات مورد سوءاستفاده برخي جريان‌ها قرار گيرد، استقبال چنداني از اين قضيه نمي‌كرد اما در مجموع شاهد رويكرد مثبتي بوديم و اتفاقات بدي نيفتاد.

اما ناگهان اين رويه تغيير كرد؛ چرا؟!

علت تغيير فضا كه ظاهرا مسائلي بود كه عنوان كردم اما فارغ از آن اتفاق ديگري هم افتاد و آن، اين بود كه آقاي عارف به عنوان رييس فراكسيون اميد از اعضاي كميته حصر خواست كه از رسانه‌اي كردن گشايش‌ها و تحولات مربوط به حصر خودداري كنند. ايشان معتقد بود، هدف از انجام پيگيري‌ها رفع حصر است و رسانه‌اي كردن اين اخبار كمكي به حل مشكل نمي‌كند. البته بعضي دوستان ازجمله آقاي مطهري نگاهي ديگر داشته و مي‌گفت كه با توجه به تجاربي كه در گذشته و حتي مجلس نهم داشته، سكوت رسانه‌اي هيچ كمكي به حل مشكل نمي‌كند اما درنهايت همگي پذيرفتيم و حدود 6 ماه از هر گونه اظهارنظر در اين رابطه خودداري كرديم كه در عمل ديديم، اتاق مثبتي نيفتاد.

شما اين مساله را از طريق نهادهاي عالي پيگيري كرده‌ايد اما هنوز اين وضعيت پابرجاست.

به هر حال درخواستي كه آقايان دارند اين است كه محصوران رسما توبه‌نامه بنويسند و پس از آن نيز از هر گونه اظهارنظر سياسي خودداري كنند حال آنكه اين خواسته امكان‌پذير نيست. به هر حال محصوران نظراتي دارند و فارغ از ساير مسائل كشور درباره همان انتخابات بحث‌انگيز سال 88 نيز هرگز نتوانسته‌اند اصل حرف‌شان را بيان كنند. به نظرم به هر حال لازمه عدالت اين است كه آنها دست‌كم در يك محكمه عادلانه امكان دفاع از خود را داشته باشند.

يك بحث ديگر هم البته مطرح است و آن به برخي اقدامات دوستان خودمان مربوط است. متاسفانه بسياري از دوستان ما در مجلس به ‌نحوي از ترس رد صلاحيت در برخي مسائل سكوت كردند. همين‌ طور آقاي روحاني كه به عنوان كانديداي رياست‌جمهوري در سطح ملي وعده داد با وجود آنكه اين مهم ازجمله شعارهاي انتخاباتي‌اش بود عملا كوتاه آمد و از انجام پيگيري‌هاي لازم خودداري كرد. در نهايت ديديم با وجود آن‌ ميزان تحفظ همكاران ما در مجلس هم بسياري از اين عزيزان همچون ما كه صحبت مي‌كرديم، رد صلاحيت شدند و هم در عمل اتفاقي جهت رفع حصر نيفتاد. در حالي كه امروز شاهديم شرايط و فضا به ‌مراتب از گذشته محدودتر شده و بعيد نيست پس از اتمام دوره نمايندگي‌مان مورد بازخواست قرار ‌گيريم.

با اين اوصاف نبايد نسبت به رفع حصر و گشايش در اين مساله اميدوار بود؟

به هر حال اين جمله خود مهندس موسوي است كه «اميد بذر هويت ماست» اما با شرايطي كه پيش رفته و جلو مي‌رود، بعيد مي‌دانم در عمل شاهد بهبود اوضاع حصر باشيم.

با توجه به تركيب احتمالي مجلس آينده، فكر مي‌كنيد نمايندگان دوره يازدهم پيگير موضوع باشند؟

بسيار بعيد است. واقعيت اين است كه در مجلس فعلي نيز به جز بنده، آقاي حيدري، هاشم‌زايي، مطهري، سلحشوري و يكي، دو نفر از ديگر دوستان كسي از اين مساله صحبت نمي‌كرد و جالب اينكه همين پيگيري‌ها به عنوان يكي از مهم‌ترين دلايل رد صلاحيت ما اعلام شد.

چطور؟! آيا به شما گفته شده كه به ‌دليل پيگيري مساله حصر، رد صلاحيت شده‌ايد؟!

بله! آقاي كدخدايي به من گفت كه شما بدترين موضع‌ را در رابطه با حصر گرفتي. حال آنكه مستند به نطق‌ها و اظهارنظرهاي مطبوعاتي كه داشتم، بنده اتفاقا به هيچ عنوان موضع بدي نگرفتم و همواره بر عدل اسلامي تاكيد كرده و گفته‌ام كه صحيح نيست پس از 40 سال در انقلاب و حكومتي كه داعيه‌دار عدل علي(ع) است شاهد اين وضعيت باشيم كه بدون انجام محاكمه، كسي را در حصر قرار دهيم. همين ‌طور كه از موضع دلسوزانه براي نظام خواهان رفع حصر در راستاي تحقق منافع ملي و ايجاد وحدت شدم. البته فقط بنده نبودم. ظاهرا به آقاي حيدري هم همين مساله را به عنوان علت رد صلاحيت عنوان كرده‌اند.