ریچارد گلدبرگ در نیویورک تایمز نوشت: درک استراتژی رئیس جمهور ترامپ برای مقابله با ایران آسان است، او از طریق تحمیل فشار حداکثری به دنبال آن است تا حداکثر امتیازات لازم برای مذاکره با ایران بر سر برنامه اتمی و فعالیت‌های منطقه‌ای‌اش را به دست بیاورد.

 در ادامه این مطلب آمده است: ایران نیازی به اعتماد به آمریکا یا ترامپ برای دستیابی به توافق ندارد بلکه تنها برای ثبات خود باید به عنوان یک بازیگر منطقی عمل کند. ترامپ می‌تواند پیشنهاد دهد که توافق جدید در سنا تصویب شود.

کارزار فشار حداکثری کاملاً دست نخورده باقی مانده و حتی تلاش شده فشارها بیشتر هم بشود.

بسیاری به اشتباه معتقدند كه آمریکا قبلاً فشار حداكثری بر ایران را وارد کرده، درحالی که این چنین نیست و فشارهای گذشته تنها نقطه‌ای بوده است. دولت در این ماه تحریم‌های تازه‌ای را با هدف تحت تاثیر قرار دادن بخش ساخت و ساز، معدن و تولید ایران اعمال کرد به اضافه اینکه کشورهایی را هم که در حوزه پتروشیمی با ایران معامله می‌کنند تهدید نمود. تحریم‌هایی که خطوط حمل و نقل کشور ایران را هدف گرفته‌اند در ماه ژوئن به مرحله اجرا در خواهند آمد و می‌توانند به سرعت تاثیر گذار باشند.

هدف بالقوه دیگر آمریکا فشار بر بخش مالی ایران است. در سال 2018، سناتور تد کروز از تگزاس و نماینده مایك گالاگر از ویسکانسین، قوانینی را برای اعمال تحریم بر بخش مالی ایران ارائه کردند که آمریکا اعلام داشت دلیل اصلی اعمال آن نگرانی در زمینه پولشویی است. اثر تحریمی اقداماتی چون کوتاه کردن دست ایران از سیستم مالی جهانی مثل سوییفت و محدود کردن هر چه بیشتر دسترسی این کشور به منابع ارزی می‌تواند برای تهران بی ثبات کننده باشد.

همزمان می‌توان اقدامات دیگری نیز برای محرومیت ایران از مزایای استراتژیک باقی مانده در توافق هسته‌ای و قطعنامه مربوط به شورای امنیت سازمان ملل متحد، به خصوص لغو خرید تسلیحات نظامی در پاییز امسال انجام داد. افزایش میزان غنی‌سازی از سوی ایران به اضافه رفتار‌های آن در داخل و خارج بهانه لازم را به اروپا برای برداشتن گام نهایی مکانیسم ماشه و ارجاع آن به شورای امنیت می‌دهد. بریتانیا، فرانسه و آلمان اخیرا به نظر می‌رسد این روند را آغاز کرده‌اند.