من به یک اصل اعتقاد دارم. وقتی یک چوب کبریت روشن کنی شعله می کشد و زود خاموش می شود. اگر یک تکه کاغذ یا کارتن روشن کنی باز هم شعله ،زبانه می کشد و بعد از لحظه ای کوتاه فروکش می کند و خاموش می شود. حالا تصور کنید چوب و کنده روشن کنید. هم عمر شعله اش بیشتر است و هم آتش زیر خاکستر دارد.اگر چه در هر صورت ،شعله آ تش سوزان است و خطرناک.
ما باید ببینیم کجا آتش روشن می کنیم و با چه می خواهیم شعله ای را در حال زبانه کشیدن تماشا کنیم. ببخشید نمی خواهم خیلی قلمبه سلمبه صحبت کنم. به عنوان یک مادر ،رو کلامم با جوان هایی است که تا حرف از عشق و عاشقی وسط می آید شعله فوران عشق را وسط می کشند و به ماندگاری این آتش چنان که باید و شاید فکر نمی کنند. درست مثل پسر من.
تازه از سربازی برگشته و دلبسته یک دختر شده است. اتفاقی او را دیده بود و اصرار داشت برایش به خواستگاری برویم.موضوع را جدی نگرفتم . او درگیر احساس و هیجان شده بود. با شوهرم صحبت کردم و به خواسته پسرم احترام گذاشتیم. جلسه خواستگاری برگزار شد. پدر و مادراین دختر خانم خیلی منطقی گفتند این ازدواج به صلاح نیست. آنها راست می گفتند هیچ شباهتی بین آنها و ما وجود نداشت. با گرفتن جواب منفی به خانه برگشتیم. گفتیم شاید پسرم درک کند که خیر و صلاحش در چیست. افسوس که عقلش را باخته بود و گوش نمی کرد حرف حساب چیست.
چند ماه گذشت. یک روز با عصبانیت به خانه برگشت و در حالی که بد و بیراه می گفت خبر از ازدواج دختر مورد علاقه اش داد. آنچه خیلی او را عذاب می داد این که دختر مورد علاقه اش خاطرخواه یکی از دوستان او شده و ازدواج کرده است. پسرم که تازه می فهمید برای انتخاب شریک زندگی باید زرنگ تر از این حرف ها باشد کم طاقتی می کرد و با حرف ها و کارهایش حوصله مان را سربرده بود. باگوشه گیری و تندخویی می خواست ثابت کند یک شکست عاطفی بدی خورده است. این رفتارهایش من و پدرش را نگران می کرد. البته شوهرم می گفت گذشت زمان حالش را خوب می کند.
متاسفانه ما اشتباه بزرگی مرتکب شدیم و چون حال و حوصله نداشتیم سر هر حرفی موضوع شکست عشقی اش را وسط می کشیدیم. این طوری بود که از هم فاصله گرفتیم و پسرم که به دوستی ناباب پناه برده بود معتاد شد. دست به کار شدیم و ترک اعتیاد کرده است . حالش خوب است و می خواهیم برایش زن بگیریم . اما قبل از آن که به خواستگاری برویم آمده ایم تا با خانم دکتر هم مشورت کنیم چون می گویند مشاوره قبل از ازدواج خیلی مهم است.
کارشناسی:
مریم احمدی منش، روانشناس و مشاور خانواده در مصاحبه با خبرنگار رکنا بیان کرد:
مریم احمدی منش - مشاور - روانشناس و مربی رشد فردی
«شکست عاطفی» تصور از دست دادن منبع عشق و نوعی آسیب هیجانی و استرس روانشناختی است که ممکن است تاثیری منفی در کارکرد فردی، تحصیلی، اجتماعی و شغلی فرد داشته باشد.
پاسخ های هیجانی می‌تواند شامل شوک، اضطراب، ناامیدی، گریه، خجالت، استرس، خشم، درماندگی، اضطراب، افسردگی، سردرگمی، تصور به پایان رسیدن دنیا و آرزوها، از دست دادن احساس عزت نفس و خود کارآمدی باشد.
عوامل زمینه ساز و تداوم بخش این حالت، ممکن است عوامل فردی مانند عزت نفس پایین، داشتن شخصیت وابسته، ناتوانی در تحمل تنهایی و عوامل تربیتی و خانوادگی مانند سبک دلبستگی ناایمن و مضطرب شکل گرفته در کودکی، شرایط ناسالم خانوادگی، شخصیت های سرد و سرزنشگر والدین و کمبود حمایت عاطفی لازم خانوادگی باشد.
گاهی دیده می شود فرد، با نپذیرفتن یا انکار تمام شدن رابطه، نوعی وسوسه و امید واهی برای بازگشت در رابطه بی فرجام قبلی دارد و گاهی رفتارهای مقابله ای ناسازگار، بستن تمام راه های ارتباطی با دیگران و یا متاسفانه پناه بردن به رفیق ناباب، الکل و مواد برای گریختن از رنج غیرقابل تحمل خود انجام می شود.
مریم احمدی منش، عضو سازمان نظام روانشناسی و مشاوره جمهوری اسلامی ایران به چند توصیه برای این افراد اشاره کرد:
برای پر کردن خلاء روحی ایجاد شده و فرار از درد و رنج، خود را درگیر فعالیتی غیر منطقی و یا رابطه عاطفی نامناسب جدید نکنید، برای شروع رابطه جدید به خودتان زمان بدهید، زمانی وارد یک رابطه جدید شوید که به خودشناسی، درک اشتباهات قبلی و کسب تجربه لازم رسیده باشید.
برای التیام زخم های ایجاد شده به خودتان کمک کنید و از خود با مهرورزی مراقبت کنید.
خودتان و دیگران را سرزنش نکنید، با بخشایشگری بار دیگر آرامش و رهایی را تجربه کنید.
قرار نیست همیشه یک بازنده باشید، این موضوع را فقط یک باخت در یک زمان و یک زمینه در نظر بگیرید و آن را به هیچ وجه به بقیه ابعاد زندگی تعمیم ندهید.
این شرایط را فرصتی مناسب برای هرچه بیشتر دیدن نقاط قوت و بهبود نقاط ضعف و ساختن من ارزشمند و توانمند خود، به سامان رساندن تکالیف عقب افتاده، مهارت آموزی و رشد بیشتر در زمینه های مورد علاقه تان تلقی کنید.
ما باید ببینیم کجا آتش روشن می کنیم و با چه می خواهیم شعله ای را در حال زبانه کشیدن تماشا کنیم. ببخشید نمی خواهم خیلی قلمبه سلمبه صحبت کنم. به عنوان یک مادر ،رو کلامم با جوان هایی است که تا حرف از عشق و عاشقی وسط می آید شعله فوران عشق را وسط می کشند و به ماندگاری این آتش چنان که باید و شاید فکر نمی کنند. درست مثل پسر من.
تازه از سربازی برگشته و دلبسته یک دختر شده است. اتفاقی او را دیده بود و اصرار داشت برایش به خواستگاری برویم.موضوع را جدی نگرفتم . او درگیر احساس و هیجان شده بود. با شوهرم صحبت کردم و به خواسته پسرم احترام گذاشتیم. جلسه خواستگاری برگزار شد. پدر و مادراین دختر خانم خیلی منطقی گفتند این ازدواج به صلاح نیست. آنها راست می گفتند هیچ شباهتی بین آنها و ما وجود نداشت. با گرفتن جواب منفی به خانه برگشتیم. گفتیم شاید پسرم درک کند که خیر و صلاحش در چیست. افسوس که عقلش را باخته بود و گوش نمی کرد حرف حساب چیست.
چند ماه گذشت. یک روز با عصبانیت به خانه برگشت و در حالی که بد و بیراه می گفت خبر از ازدواج دختر مورد علاقه اش داد. آنچه خیلی او را عذاب می داد این که دختر مورد علاقه اش خاطرخواه یکی از دوستان او شده و ازدواج کرده است. پسرم که تازه می فهمید برای انتخاب شریک زندگی باید زرنگ تر از این حرف ها باشد کم طاقتی می کرد و با حرف ها و کارهایش حوصله مان را سربرده بود. باگوشه گیری و تندخویی می خواست ثابت کند یک شکست عاطفی بدی خورده است. این رفتارهایش من و پدرش را نگران می کرد. البته شوهرم می گفت گذشت زمان حالش را خوب می کند.
متاسفانه ما اشتباه بزرگی مرتکب شدیم و چون حال و حوصله نداشتیم سر هر حرفی موضوع شکست عشقی اش را وسط می کشیدیم. این طوری بود که از هم فاصله گرفتیم و پسرم که به دوستی ناباب پناه برده بود معتاد شد. دست به کار شدیم و ترک اعتیاد کرده است . حالش خوب است و می خواهیم برایش زن بگیریم . اما قبل از آن که به خواستگاری برویم آمده ایم تا با خانم دکتر هم مشورت کنیم چون می گویند مشاوره قبل از ازدواج خیلی مهم است.
کارشناسی:
مریم احمدی منش، روانشناس و مشاور خانواده در مصاحبه با خبرنگار رکنا بیان کرد:
مریم احمدی منش - مشاور - روانشناس و مربی رشد فردی
«شکست عاطفی» تصور از دست دادن منبع عشق و نوعی آسیب هیجانی و استرس روانشناختی است که ممکن است تاثیری منفی در کارکرد فردی، تحصیلی، اجتماعی و شغلی فرد داشته باشد.
پاسخ های هیجانی می‌تواند شامل شوک، اضطراب، ناامیدی، گریه، خجالت، استرس، خشم، درماندگی، اضطراب، افسردگی، سردرگمی، تصور به پایان رسیدن دنیا و آرزوها، از دست دادن احساس عزت نفس و خود کارآمدی باشد.
عوامل زمینه ساز و تداوم بخش این حالت، ممکن است عوامل فردی مانند عزت نفس پایین، داشتن شخصیت وابسته، ناتوانی در تحمل تنهایی و عوامل تربیتی و خانوادگی مانند سبک دلبستگی ناایمن و مضطرب شکل گرفته در کودکی، شرایط ناسالم خانوادگی، شخصیت های سرد و سرزنشگر والدین و کمبود حمایت عاطفی لازم خانوادگی باشد.
گاهی دیده می شود فرد، با نپذیرفتن یا انکار تمام شدن رابطه، نوعی وسوسه و امید واهی برای بازگشت در رابطه بی فرجام قبلی دارد و گاهی رفتارهای مقابله ای ناسازگار، بستن تمام راه های ارتباطی با دیگران و یا متاسفانه پناه بردن به رفیق ناباب، الکل و مواد برای گریختن از رنج غیرقابل تحمل خود انجام می شود.
مریم احمدی منش، عضو سازمان نظام روانشناسی و مشاوره جمهوری اسلامی ایران به چند توصیه برای این افراد اشاره کرد:
برای پر کردن خلاء روحی ایجاد شده و فرار از درد و رنج، خود را درگیر فعالیتی غیر منطقی و یا رابطه عاطفی نامناسب جدید نکنید، برای شروع رابطه جدید به خودتان زمان بدهید، زمانی وارد یک رابطه جدید شوید که به خودشناسی، درک اشتباهات قبلی و کسب تجربه لازم رسیده باشید.
برای التیام زخم های ایجاد شده به خودتان کمک کنید و از خود با مهرورزی مراقبت کنید.
خودتان و دیگران را سرزنش نکنید، با بخشایشگری بار دیگر آرامش و رهایی را تجربه کنید.
قرار نیست همیشه یک بازنده باشید، این موضوع را فقط یک باخت در یک زمان و یک زمینه در نظر بگیرید و آن را به هیچ وجه به بقیه ابعاد زندگی تعمیم ندهید.
این شرایط را فرصتی مناسب برای هرچه بیشتر دیدن نقاط قوت و بهبود نقاط ضعف و ساختن من ارزشمند و توانمند خود، به سامان رساندن تکالیف عقب افتاده، مهارت آموزی و رشد بیشتر در زمینه های مورد علاقه تان تلقی کنید.
نظراتی كه حاوی توهین و مغایر قوانین کشور باشد منتشر نمی شود
لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگلیش) خودداری نمایید
