نرگش شاداب پور در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: واقعیت حاکم بر منطقه، نه تنها آرمانگرایانه و یا واقع گرایانه نیست بلکه بر مبنای روزمرگی و کنش و واکنش استوار است و نشانه بارز آن؛ دستور سرقبیله عربستان به عمران خان، نخست وزیر پاکستان برای به عدم شرکت در نشست اسلامی در کوالالامپور است. باید پذیرا باشیم؛ هر قدر برد موشکی ایران افزایش پیدا کند، ثروت عربستان هم برای خرابکاری چند برابر خواهد شد و برعکس؛ هر قدر شیطنت عربستان زیاد شود، برد موشکی ایران نیز افزایش می یابد پس؛ برای پیشگیری از ادامه چرخه معیوب، بهتر است طرح های متعدد و نوین ارائه شود و ارزش پیشنهاد دارد.  

 
به گزارش روز نو : شکی نیست در عربستان سعودی یک "قبیله" حکومت می کند اما چون از عقبه حمایتی انگلیس و امریکا برخوردار است، بعید به نظر می رسد در آینده نزدیک شاهد تغییر در عربستان باشیم. به همان نسبت که قدرت نظامی ایران، به افزایش عمق استراتژیک تبدیل می شود؛ ثروت عربستان هم در دائمی کردن اجاره قدرت سخت انگلیس و امریکا در منطقه تبدیل می شود. از نظر موقعیت جغرافیایی، واقعیت بیانگر حقانیت جمهوری اسلامی ایران برای رهبری در منطقه است اما؛ عربستان در ایجاد مزاحمت، نه تنها در خاورمیانه بلکه در شمال و شاخ آفریفا و کلا جهان اسلام علیه جمهوری اسلامی ایران تروریستی عمل می کند.  
 
در بین کشورهای منطقه، تنها عربستان است به صورت اعلانی و عملیاتی کمر همت جلوگیری از اهداف منطقه ای جمهوری اسلامی بسته است. اقدام عربستان به معنی اعلام جنگ است. برای پیشگیری از جنگ، به نظر می رسد مناسب است برای مصالحه ای هرچند مقطعی، یمن بین جمهوری اسلامی ایران و عربستان به صورت 90 درصد نفوذ عربستان و 10 درصد نفوذ ایران تقسیم شود. به همین شکل؛ عراق 10 درصد نفوذ عربستان و 90 درصد نفوذ ایران، سوریه 70 درصد ایران 30 درصد عربستان و امارات و قطر 30 درصد ایران و عربستان 70 درصد؛ متقابلا پاکستان 50 درصد هرکدام و افغانستان نیز 50 درصد برای هرکدام قابل نفوذ باشد. در کشورهای مورد اشاره علاوه بر ناکارآمدی دولتی، اطمینانی برای ثبات درازمدت نمی توان پیش بینی کرد لذا؛ دو کشور ایران و عربستان می توانند ثبات را برای منطقه خاورمیانه به ارمغان بیاورند. بدیهی است، هرچند حزب الله در لبنان قدرت غالب است اما می توان برای مدیریت مشترک در لبنان برای دو کشور ایران و عربستان سهمیه بندی کرد. اشراف دو کشور ایران و عربستان به نفع کشورهای منطقه خواهد بود زیرا علاوه بر حفظ امنیت، قطعا توسط ایران، از قدرت اقتصادی عربستان برای جهش اقتصادی بهره مند خواهند شد.  
 
انگلیس و امریکا، پدرخوانده های عربستان، از طرح "تقسیم حوزه نفوذ" حمایت خواهند کرد زیرا خصلت استعمارگران سیاست "کج دار و مریز" است تا زمینه تنش دائما فراهم باشد اما؛ به نظر می رسد هرچه باشد، بهتر از وضعیت فعلی است و می توان امیدوار بود با گذر زمان، دیگر تحولات زمینه ساز بلوغ سیاسی سیاستمداران منطقه باشد.
 
واقعیت حاکم بر منطقه، نه تنها آرمانگرایانه و یا واقع گرایانه نیست بلکه بر مبنای روزمرگی و کنش و واکنش استوار است و نشانه بارز آن؛ دستور سرقبیله عربستان به عمران خان، نخست وزیر پاکستان برای به عدم شرکت در نشست اسلامی در کوالالامپور است. باید پذیرا باشیم؛ هر قدر برد موشکی ایران افزایش پیدا کند، ثروت عربستان هم برای خرابکاری چند برابر خواهد شد و برعکس؛ هر قدر شیطنت عربستان زیاد شود، برد موشکی ایران نیز افزایش می یابد پس؛ برای پیشگیری از ادامه چرخه معیوب، بهتر است طرح های متعدد و نوین ارائه شود و ارزش پیشنهاد دارد.