گفتگو را از اینجا شروع کنیم؛ چطور با هم آشنا شدید؟
مظاهری: نمی‌توانم بگویم!
پس همسرتان بگوید!
عبداللهی: {می‌خندد و توضیح می‌دهد} یک بار ۵ سال‌مان بود که من گم شدم. آمدند من را پیدا کنند که رشید (مظاهری) هم گم شد! هر دو ما در یک پاسگاه بودیم. ما با هم همسایه دوست دوران کودک و هم محلی بودیم. به هر حال آن روز‌ها گذشت، من رفتم درس خواندم و رشید هم فوتبالش را ادامه داد. من سال آخر دانشگاهم بود که آقا رشید از چین احساس ترس کرد، زنگ زد و من آمدم!
مظاهری: من ترسیدم؟!
عبداللهی: خودت گفتی! {هر دو می‌خندند}
عبداللهی: بازی‌های اسیایی گوانجو بود! در کل ما آشنایی خاصی نداشتیم. ما، چون نسبت فامیلی داشتیم، همیشه با هم بودیم.
مظاهری: خودش (مریم) می‌دانست. من قبلاً داستان را برایش گفته بودم، اما یک بار از چین زنگ زدم و همانجا خواستگاری کردم.

فکر می‌کردید با یک فوتبالیست ازدواج کنید؟
عبداللهی: راستش را بخواهید نه. من یک برادر دارم که خیلی پیگیر فوتبال است و یک زمانی خودش مسابقات لیگ را جدول بندی می‌کرد و می‌نوشت. با مادرم هم تا دیر وقت مسابقات فوتبال اروپا را دنبال می‌کرد. من فوتبالی نبودم و هیچ شناختی هم از فوتبالی‌ها نداشتم، اما پس از اینکه با رشید ازدواج کردم، به این سمت هم آمدم. الان هم طوری شده که قشنگ فوتبال را می‌فهمم.
مظاهری: یکی دو سال پیش بود که از من پرسید «وقتی به رختکن می‌روید، مستقیم وارد زمین می‌شوید و بازی می‌کنید؟» من هم گفتم «نه، اول گرم می‌کنیم و بعد به زمین می‌رویم». این را گفتم و بگذارید یک گریزی هم بزنم. خانم من که فوتبالیست هستم، بعد از ۱۰ سال نمی‌دانست که ما در زمین گرم می‌کنیم. او اگر اجازه داشت و به ورزشگاه می‌آمد، یک چیز به این سادگی را از من نمی‌پرسید.
ببینید، یک مسئله خیلی «پیش‌ِپا» افتاده را از خانم من گرفته‌اند. آرزوی من این است که همسر من بیاید و بازی‌های من را ببیند. امیدوارم این قانون برداشته شود، چون واقعاً الان تنها کشوری هستیم که خانم‌ها حق حضور در استادیوم‌های‌مان را ندارند.

نظر خانواده‌تان درباره این ازدواج چه بود؟
مظاهری: اولین بار جواب منفی گرفتم. پدر همسرم مخالف بود، این هم به خاطر یک سری مسائلی خانوادگی بود. با این حال دو، سه بار که رفتیم و آمدیم، پدرش هم رضایت داد.
از سختی‎های زندگی با یک فوتبالیست برای‌مان بگویید.
عبداللهی: من یک مورد را خیلی دوست دارم مردم بدانند. خیلی‌ها از بین نگاه می‌کنند و فکر می‌کنند که زندگی فوتبالیست‌ها عالی است و هیچ مشکلی ندارند، اما واقعاً خدا می‌‎داند که همسر فوتبالیست‌ها و مخصوصاً آن‌هایی که بچه دارند، فوق‌العاده زندگی سختی را تجربه می‌کنند.
مثلاً سال گذشته محمد (رشید مظاهری) ۴۰ روز به خاطر حضور در بازی‌های جام جهانی در روسیه بود. برای مادری که دو پسر دارد، این خیلی سخت است. من هم باید پسر بزرگ‌‎ترم را که نبود پدر را می‌فهمم آرام می‌کردم، هم به کار‌های خودم می‌رسیدم، هم امنیت خانواده‌ام را تامین می‌کردم و خیلی مشکلات سختی داشتیم. دوست دارم مردم این‌ها را بدانند و فکر نکنند که همه چیز فقط خوشی و سفر‌های آن‌چنانی است. شاید این بنده خدا اصلاً در طول سال نتواند یک سفر درست و حسابی داشته باشد، اما ما سعی می‌کنیم سفری برویم که یک سال‌مان تامین شود.
عبداللهی: فکر می‌کنم سخت‌ترین مقطعی که داشتیم، زمانی بود که محمد (رشید مظاهری) در فولاد بود و دستش شکست. در آن مقطع ما کم‌کم زندگی‌مان در حال شکل‌گیری بود و این یک مصدومیت خیلی شدید به حساب می‌آمد که تمام استخوان‌های دستش خورد شده بود. یادم می‌آید حتی آن موقع نمی‌توانست بخوابد و کیان (بچه اول) که در آن مقطع کم سن و سال بود، در رخت خواب به محمد (رشید مظاهری) می‌خورد و داد این بنده خدا بلند می‌شد.

*خانه‌مان پر از کاغذ‌های A۴ بود!
دوست دارم این را هم بگویم. در آن مقطع تنها کاری که می‌‎کردیم، این بود که یک سری کاغذ‌های A۴ چاپ کرده بودیم و روی آن اهداف‌مان را می‌نوشتیم. تمام در و دیدار خانه‌مان پُر از این کاغذ‌ها بود که معنای آن‌ها را فقط خودمان می‌دانستیم. خیلی شرایط سختی داشتیم و زمانش رسیده بود که محمد (رشید مظاهری) از آنجا بزند بیرون.
واقعاً روز‌های سختی بود. یک صحنه یادم می‌آید، ۱۲ روز از عمل دست محمد گذشته بود که در خانه به من گفت «توپ را بنداز تا من بگیرم و ترسم بریزد» انگار سمت چپ برایش به یک نقطه ضعف تبدیل شده بود. با این حال می‌گفت «هر چقدر می‌توانی توپ را محکم‌تر بنداز» الان هر چقدر که اوج می‌گیرد، بیشتر به آن روز‌ها فکر می‌کنم.
یک چیز را هم بگویم؛ وقتی می‌خواستیم به تبریز اسباب‌کشی کنیم و من آن کاغذ‌های A۴ را دیدم، متوجه شدم که ما به تمام این اهداف رسیده‌ایم. شاید باورتان نشود، اما الان به همه آن اهداف‌مان رسیدیم، به جز یک مورد که روی در یخچال‌مان هست و همیشه آن را می‌بینیم. روز‌های سخت، اما در عین حال شیرینی بود.

دوست دارید پسران‌تان راه رشید مظاهری را ادامه بدهند؟
عبداللهی: راستش را بخواهید، نه. با سختی‌هایی که از محمد (رشید مظاهری) دیدم، نه.
مظاهری: این مسیری که من می‌روم، سخت است. چیز‌هایی که من در فوتبال دیدم را دوست ندارم پسر هم تجربه کند، اما اگر خودش دیگر حرفی ندارم.
عبداللهی: یک چیز را هم من بگویم؛ آن روحیه جنگندگی و مبارزه طلبی که در محمد (رشید مظاهری) دیدم را هنوز در فرزندانم تجربه نکردم. این هم فکر می‌کنم به رفاه و آسایشی برمی‌گردد که محمد (رشید مظاهری) در اختیار آن‌ها گذاشته؛ ما نگذاشتیم که بچه‌های‌مان متوجه سختی‌ها شوند و اگر وارد فوتبال شوند، احساس می‌کنم آن تشنگی رسیدن به موفقیت که در پدرش بوده را نداشته باشند. شاید پسر من در رشته دیگری موفق شود، اما اگر درباره فوتبال از من نظر بخواهید، می‌گویم که اگر وارد این حوزه نشوند بهتر است، چون در فوتبال اذیت می‌شوند.

هواداران تراکتور یک شعار دارند با عنوان «عیبی یوخ». این نوع برخورد در بین هواداران سایر تیم‌ها هم هست؟
مظاهری: من چنین چیزی ندیدم. هواداران تراکتور همیشه تا آخر حمایت می‌کنند. حتی مقابل پرسپولیس وقتی آن اشتباه را کردم، انتظار صدای خنده داشتم. با این حال، شعار «عیبی یوخ» را شنیدم که این صدا انگیزه می‌دهد.

و صحبت پایانی؟
عبداللهی: صحبت‌های ما درباره خوب بودن هواداران تراکتور واقعاً شعار نیست. شناختی که من از رشید دارم، می‌دانم که از جان و دلش برای تراکتور مایه می‌گذارد. من در خانه می‌بینم که چقدر تمرکز و تمرین ذهنی دارد. مطمئن باشید که اگر سال‌های آینده هم در تبریز نباشیم، باز هم درباره خوبی هواداران تراکتور می‌گوییم، چون همیشه آدم باید حرف حق را بزند. من یک دوست داشتن عجیب و غریبی از سوی مردم تبریز می‌بینم که این به ما هم انگیزه می‌دهد. این انگیزه می‌دهد که آدم با جان و دل برای مردم کار کند. امیدوارم امسال اتفاقاتی رقم بخورد که از خجالت این همه محبت و خوبی مردم تبریز در بیاییم.
مظاهری: از هواداران تراکتور می‌خواهم دعا کنند که امسال بهترین گلری را برای‌‎شان انجام بدهم و در پایان فصل یک جشن با هم بگیریم که جشن قهرمانی باشد.