تلاش مرموز برای ناامید کردن مردم
محمد زائری در یادداشتی می نویسد: واضح است که شعارهای رنگارنگ و پراحساس و جدی مانع و مشکلی نیست، آنچه واقعا اهمیت و خطر دارد ناامید کردن مردم و نخبگان و ایجاد اختلال در مسیر رشد و توسعه است، مشغول کردن نظام و مردم به مسائل حاشیه ای و مقطعی و بی اهمیت است، سپردن کارها به افراد نالایق است، هزینه درست کردن برای رهبری است، احمق جلوه دادن روحانیت است، ایجاد شکاف بین قشرهای مختلف مردم است، بستن راه انتقاد و گفت وگوست و...
محمد زائری در یادداشتی می نویسد: واضح است که شعارهای رنگارنگ و پراحساس و جدی مانع و مشکلی نیست، آنچه واقعا اهمیت و خطر دارد ناامید کردن مردم و نخبگان و ایجاد اختلال در مسیر رشد و توسعه است، مشغول کردن نظام و مردم به مسائل حاشیه ای و مقطعی و بی اهمیت است، سپردن کارها به افراد نالایق است، هزینه درست کردن برای رهبری است، احمق جلوه دادن روحانیت است، ایجاد شکاف بین قشرهای مختلف مردم است، بستن راه انتقاد و گفت وگوست و...
به گزارش روز نو : چهل سال پیش تقریبا هیچ کس به سقوط رژیم شاهنشاهی و پیروزی سریع انقلاب امیدی نداشت و حتی مبارزان و رهبران قیام نیز تصور می کردند نتیجه گرفتن از تلاش ها و مجاهدت ها چندین سال طول خواهد کشید.
جریان های مخالف انقلاب که از پیروزی قیام مردم مسلمان و شکل گرفتن یک نظام انقلابی مردمی و مستقل با هویت اسلامی خوشنود نبودند با تمام تفاوت ها و اختلاف هایشان از سلطنت طلب شاه پرست تا منافق مجاهد خلق و چریک فدایی و توده ای به مرور همه در یک نقطه اشتراک نظر و اتفاق هدف پیدا کردند و آن ضربه زدن به این نظام نوپا بود.
در آن موقعیت و شرایط حساس، انواع مشکلات از اختلاف های داخلی و آشوب های مناطق مرزی تا ماجرای لانه جاسوسی و آغاز جنگ تحمیلی همه فضایی پرتنش و پر حادثه به وجود آورده بود.
ناشی گری ها و نابلدی های خیرخواهان در کنار قصورها و تقصیرهای نیروهای خودی از یک طرف و فقدان چهره های شاخص و توانا مانند شهید بهشتی و مشکلات جدید و تهدیدهای دشمن از سوی دیگر فراغت و فرصتی برای تثبیت وضع جدید باقی نمی گذاشت.
در چنین وضعیت ملتهب و آشفته ای هم نیروهای مخالف و افراد غیر معتقد به آرمان های انقلاب و عناصر تشکیلات فراماسونری و بهایی ها و وابستگان صهیونیست ها و عوامل منافقین و ... که یکباره نابود و محو نشدند!
خوب بسیاری از این افراد در کشور باقی ماندند و در آن فضای آشفته خود را همرنگ جماعت کردند و به طور طبیعی نه تنها ریش گذاشتند و در نماز جماعت و راهپیمایی و نماز جمعه حضور یافتند، بلکه در طول این چهار دهه کاسه داغ تر از آش شدند و چه بسا هرجا هم توانستند نیروهای اصیل انقلاب را هم از میدان به در کردند!
اصلا معادله پیچیده و موضوع عجیب و غریبی نیست، فرض کنید دور از جانتان خود شما نفوذی باشید و بخواهید به سهم خود برای آسیب رساندن به انقلاب و نظام بکوشید و برای سرنگونی انقلاب تلاش کنید، چه خواهید کرد؟
قطعا با ظاهر انقلابی و شعارهای انقلابی به میدان می آیید و بیکار هم که نخواهید بود! سؤال اصلی و بسیار مهم این است: چه کاری حرکت و پویش این نظام را می گیرد و مانع تحقق و پیشرفت اهداف آن می شود؟
واضح است که شعارهای رنگارنگ و پراحساس و جدی مانع و مشکلی نیست، آنچه واقعا اهمیت و خطر دارد ناامید کردن مردم و نخبگان و ایجاد اختلال در مسیر رشد و توسعه است، مشغول کردن نظام و مردم به مسائل حاشیه ای و مقطعی و بی اهمیت است، سپردن کارها به افراد نالایق است، هزینه درست کردن برای رهبری است، احمق جلوه دادن روحانیت است، ایجاد شکاف بین قشرهای مختلف مردم است، بستن راه انتقاد و گفت وگوست و...
به گزارش روز نو : چهل سال پیش تقریبا هیچ کس به سقوط رژیم شاهنشاهی و پیروزی سریع انقلاب امیدی نداشت و حتی مبارزان و رهبران قیام نیز تصور می کردند نتیجه گرفتن از تلاش ها و مجاهدت ها چندین سال طول خواهد کشید.
جریان های مخالف انقلاب که از پیروزی قیام مردم مسلمان و شکل گرفتن یک نظام انقلابی مردمی و مستقل با هویت اسلامی خوشنود نبودند با تمام تفاوت ها و اختلاف هایشان از سلطنت طلب شاه پرست تا منافق مجاهد خلق و چریک فدایی و توده ای به مرور همه در یک نقطه اشتراک نظر و اتفاق هدف پیدا کردند و آن ضربه زدن به این نظام نوپا بود.
در آن موقعیت و شرایط حساس، انواع مشکلات از اختلاف های داخلی و آشوب های مناطق مرزی تا ماجرای لانه جاسوسی و آغاز جنگ تحمیلی همه فضایی پرتنش و پر حادثه به وجود آورده بود.
ناشی گری ها و نابلدی های خیرخواهان در کنار قصورها و تقصیرهای نیروهای خودی از یک طرف و فقدان چهره های شاخص و توانا مانند شهید بهشتی و مشکلات جدید و تهدیدهای دشمن از سوی دیگر فراغت و فرصتی برای تثبیت وضع جدید باقی نمی گذاشت.
در چنین وضعیت ملتهب و آشفته ای هم نیروهای مخالف و افراد غیر معتقد به آرمان های انقلاب و عناصر تشکیلات فراماسونری و بهایی ها و وابستگان صهیونیست ها و عوامل منافقین و ... که یکباره نابود و محو نشدند!
خوب بسیاری از این افراد در کشور باقی ماندند و در آن فضای آشفته خود را همرنگ جماعت کردند و به طور طبیعی نه تنها ریش گذاشتند و در نماز جماعت و راهپیمایی و نماز جمعه حضور یافتند، بلکه در طول این چهار دهه کاسه داغ تر از آش شدند و چه بسا هرجا هم توانستند نیروهای اصیل انقلاب را هم از میدان به در کردند!
اصلا معادله پیچیده و موضوع عجیب و غریبی نیست، فرض کنید دور از جانتان خود شما نفوذی باشید و بخواهید به سهم خود برای آسیب رساندن به انقلاب و نظام بکوشید و برای سرنگونی انقلاب تلاش کنید، چه خواهید کرد؟
قطعا با ظاهر انقلابی و شعارهای انقلابی به میدان می آیید و بیکار هم که نخواهید بود! سؤال اصلی و بسیار مهم این است: چه کاری حرکت و پویش این نظام را می گیرد و مانع تحقق و پیشرفت اهداف آن می شود؟
واضح است که شعارهای رنگارنگ و پراحساس و جدی مانع و مشکلی نیست، آنچه واقعا اهمیت و خطر دارد ناامید کردن مردم و نخبگان و ایجاد اختلال در مسیر رشد و توسعه است، مشغول کردن نظام و مردم به مسائل حاشیه ای و مقطعی و بی اهمیت است، سپردن کارها به افراد نالایق است، هزینه درست کردن برای رهبری است، احمق جلوه دادن روحانیت است، ایجاد شکاف بین قشرهای مختلف مردم است، بستن راه انتقاد و گفت وگوست و...
نفوذی یعنی کسی که در حساس ترین موقعیت ها در لباس دوست و با ظاهر خودی دارد بی سروصدا ضربه های عمیق را به ریشه می زند، اگر دنبال نفوذی ها می گردید دنبال پرچم آمریکا و کت وشلوار شوروی یا کلاه اسراییل و کراوات انگلیس نباشید!
دیپلماسی ایرانی
نظراتی كه حاوی توهین و مغایر قوانین کشور باشد منتشر نمی شود
لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگلیش) خودداری نمایید
