نگاه «رای الیوم» به ماجرای سفر اسد به ایران؛
استقبال ایران از بشار اسد و لبخندهای گرمی که توسط دوربینها ضبط شد، یک صحنه استثنایی یا تصویر سیاسی عجیب به نظر نمی رسد؛ چرا که آنچه بین دو کشور ایران و سوریه را بهم پیوند می دهد، بسیار عمیقتر از دوستی یا رابطه دو همسایه نزدیک است.
دکتر محمد بكر در رای الیوم نوشت: استقبال ایران از بشار اسد و لبخندهای گرمی که توسط دوربینها ضبط شد، یک صحنه استثنایی یا تصویر سیاسی عجیب به نظر نمی رسد؛ چرا که آنچه بین دو کشور ایران و سوریه را بهم پیوند می دهد، بسیار عمیقتر از دوستی یا رابطه دو همسایه نزدیک است. در اینجا صحبت از استحکام روابط ائتلاف راهبردی بین دمشق و تهران است که در نتیجه جنگ سوریه حاصل شد و در پی آن، دو طرف خوانش عمیق ومشترکی از اتفاقات سوریه در طول 8 سال گذشته دارند. حال باید گفت این سفر نه فقط برای رساندن پیامهای سیاسی به دشمنان، بلکه با هدف بررسی مرحله اینده، چالشها، موانع و راه حل ها انجام شد.
استقبال ایران از بشار اسد و لبخندهای گرمی که توسط دوربینها ضبط شد، یک صحنه استثنایی یا تصویر سیاسی عجیب به نظر نمی رسد؛ چرا که آنچه بین دو کشور ایران و سوریه را بهم پیوند می دهد، بسیار عمیقتر از دوستی یا رابطه دو همسایه نزدیک است.
دکتر محمد بكر در رای الیوم نوشت: استقبال ایران از بشار اسد و لبخندهای گرمی که توسط دوربینها ضبط شد، یک صحنه استثنایی یا تصویر سیاسی عجیب به نظر نمی رسد؛ چرا که آنچه بین دو کشور ایران و سوریه را بهم پیوند می دهد، بسیار عمیقتر از دوستی یا رابطه دو همسایه نزدیک است. در اینجا صحبت از استحکام روابط ائتلاف راهبردی بین دمشق و تهران است که در نتیجه جنگ سوریه حاصل شد و در پی آن، دو طرف خوانش عمیق ومشترکی از اتفاقات سوریه در طول 8 سال گذشته دارند. حال باید گفت این سفر نه فقط برای رساندن پیامهای سیاسی به دشمنان، بلکه با هدف بررسی مرحله اینده، چالشها، موانع و راه حل ها انجام شد.
به گزارش روز نو: در ادامه این مطلب آمده است: برای پرداختن به ابعاد سفر مذکور، لازم است از سه اتفاق مهم آغاز کنیم که اخیرا بر میدان سیاسی سایه افکنده است:
مورد اول، مربوط به جبهه ادلب و شکل و مضمون عملکرد در این جغرافیاست؛ بویژه پس از چرخشهای آمریکا و ترکیه و اعلام ترامپ در رابطه با باقی ماندن 200 سرباز آمریکایی در شمال سوریه و بازگشت اردوغان برای بازی در میدان آمریکا، پس از تفاهم هایی که در سوچی صورت گرفت و تحلیلگران آن را به معنای زمینه سازی ترکیه برای از بین رفتن نتایج توافق سوچی و عمل نکردن به وعده های آنکارا در مورد شمال سوریه می دانند. در اینجاست که علت حضور سردار سلیمانی طی دیدار روحانی با اسد را در می یابیم.
مساله دوم، کشمکش دولتها و دشمنان تهران برای ترسیم شکل مقابله با ایران از طریق برگزاری نشست ورشو، که در پی آن، سفر اسد به تهران انجام شد تا پاسخی باشد به تنش سیاسی علیه تهران و تقویت محور دمشق، تهران و حزب الله.
اتفاق سوم، صحبتهای علی شمخانی در مورد محقق شدن 90 درصدی اهداف ایران در سوریه است.
موضوعی که همواره یک مانع اساسی در جریان یافتن راه حل سیاسی در سوریه بوده، مساله حضور ایران در سوریه و نگرانی روز افزون اسرائیل، بویژه در جنوب سوریه است و هر بار که رایحه توافقهای بین المللی و منطقه ای برخاسته است، اسرائیل به همین بهانه حملاتی را به سوریه ترتیب داده است تا هر توافقی را بر هم بزند. اما ایا اکنون زمان عقب نشینی ایران از سوریه رسیده است؟ آیا دولت سوریه در مرحله آینده چنین چیزی از ایران می خواهد تا به این شکل پیامهایی را به آمریکا بدهد، تا زمینه را برای راه حل سیاسی در سوریه فراهم کند؟
چرا که نه؟ حال که اهداف محقق شده و داعش شکست خورده است، مساله مهمتر آن است که خروج ایران از سوریه می تواند به تحریمها علیه تهران نیز پایان داده و مقدمه ای باشد برای توافقهایی که مدتهاست انتظار آن کشیده می شود.
دکتر محمد بكر در رای الیوم نوشت: استقبال ایران از بشار اسد و لبخندهای گرمی که توسط دوربینها ضبط شد، یک صحنه استثنایی یا تصویر سیاسی عجیب به نظر نمی رسد؛ چرا که آنچه بین دو کشور ایران و سوریه را بهم پیوند می دهد، بسیار عمیقتر از دوستی یا رابطه دو همسایه نزدیک است. در اینجا صحبت از استحکام روابط ائتلاف راهبردی بین دمشق و تهران است که در نتیجه جنگ سوریه حاصل شد و در پی آن، دو طرف خوانش عمیق ومشترکی از اتفاقات سوریه در طول 8 سال گذشته دارند. حال باید گفت این سفر نه فقط برای رساندن پیامهای سیاسی به دشمنان، بلکه با هدف بررسی مرحله اینده، چالشها، موانع و راه حل ها انجام شد.
به گزارش روز نو: در ادامه این مطلب آمده است: برای پرداختن به ابعاد سفر مذکور، لازم است از سه اتفاق مهم آغاز کنیم که اخیرا بر میدان سیاسی سایه افکنده است:
مورد اول، مربوط به جبهه ادلب و شکل و مضمون عملکرد در این جغرافیاست؛ بویژه پس از چرخشهای آمریکا و ترکیه و اعلام ترامپ در رابطه با باقی ماندن 200 سرباز آمریکایی در شمال سوریه و بازگشت اردوغان برای بازی در میدان آمریکا، پس از تفاهم هایی که در سوچی صورت گرفت و تحلیلگران آن را به معنای زمینه سازی ترکیه برای از بین رفتن نتایج توافق سوچی و عمل نکردن به وعده های آنکارا در مورد شمال سوریه می دانند. در اینجاست که علت حضور سردار سلیمانی طی دیدار روحانی با اسد را در می یابیم.
مساله دوم، کشمکش دولتها و دشمنان تهران برای ترسیم شکل مقابله با ایران از طریق برگزاری نشست ورشو، که در پی آن، سفر اسد به تهران انجام شد تا پاسخی باشد به تنش سیاسی علیه تهران و تقویت محور دمشق، تهران و حزب الله.
اتفاق سوم، صحبتهای علی شمخانی در مورد محقق شدن 90 درصدی اهداف ایران در سوریه است.
موضوعی که همواره یک مانع اساسی در جریان یافتن راه حل سیاسی در سوریه بوده، مساله حضور ایران در سوریه و نگرانی روز افزون اسرائیل، بویژه در جنوب سوریه است و هر بار که رایحه توافقهای بین المللی و منطقه ای برخاسته است، اسرائیل به همین بهانه حملاتی را به سوریه ترتیب داده است تا هر توافقی را بر هم بزند. اما ایا اکنون زمان عقب نشینی ایران از سوریه رسیده است؟ آیا دولت سوریه در مرحله آینده چنین چیزی از ایران می خواهد تا به این شکل پیامهایی را به آمریکا بدهد، تا زمینه را برای راه حل سیاسی در سوریه فراهم کند؟
چرا که نه؟ حال که اهداف محقق شده و داعش شکست خورده است، مساله مهمتر آن است که خروج ایران از سوریه می تواند به تحریمها علیه تهران نیز پایان داده و مقدمه ای باشد برای توافقهایی که مدتهاست انتظار آن کشیده می شود.
آنچه باعث تمایز سفر اسد شد، این بود که زبان حال هم پیمانان(ایران و سوریه) می گوید: ما در هر دو جبهه سیاسی و نظامی توانمند هستیم.
انتخاب
نظراتی كه حاوی توهین و مغایر قوانین کشور باشد منتشر نمی شود
لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگلیش) خودداری نمایید
