روزنو : این روزها همه جا سخن از فساد، افشاگری، مبارزه با مفسدان اقتصادی و شفاف سازی است اما به نظر برخورد با فساد همچنان در حد حرف مانده و راه سختی را تا عملی شدن باید طی کند. از سویی آشفتگی بازار سکه و ارز دست همه را در پوست گردو گذاشته البته غیر از عده کمی رانتخوار و دلال! از سوی دیگر هم موریانه فساد بی‌امان پیش می‌رود و برخی مسئولان که متولی برخورد با فساد اقتصادی هستند، در مقام تماشا برآمده‌اند. هدایت‌ا... خادمی نماینده ایذه و باغملک، در نطق میان‌دستور خود به صراحت از مدیریت اجرایی کشور طی چهار دهه گذشته انتقاد و بخشی از آن را در پدید آمدن مشکلات دخیل دانست و پیشنهاد کرد تا دستگاه قضائی، ۵۰ مفسد اقتصادی و اختلاسگر را به اشد مجازات برساند تا حساب کار دست بقیه بیاید. مجلس هم نقش بزرگی در مبارزه با فساد اقتصادی دارد اما این امر مستلزم شرایطی است، به نحوی که علی لاریجانی رئیس مجلس تاکید دارد: «در مبارزه با فساد باید از رویکرد علمی استفاده شود. باید در این راستا اولویت‌بندی لحاظ شود، نباید بحث‌های مبارزه با فساد اقتصادی تبدیل به دستاویزهای سیاسی و تبلیغاتی شود، بنابراین باید توجه کرد که جار زدن در این مسائل خاصیتی ندارد». در راستای مبارزه با فساد اقتصادی در جامعه و نقش مجلس هدایت‌ا... خادمی نماینده ایذه و باغملک با  به گفت‌وگو پرداخت که در ادامه می‌خوانید.
 
به گزارش روز نو : شما در ابتدای هفته طی نطقی که در مجلس چنین عنوان کردید که «50 اختلاسگر و دزدان دولتی را به اشد مجازات برسانیم»، آیا مثلا با مجازات 50 یا 100 نفر مشکلات ناشی از فساد اقتصادی در کشور حل می‌شود یا اینکه صرفا شما یک پیشنهاد برای جلوگیری از فسادهای بیشتر را مطرح کردید؟
 
بنده در نطقی که داشتم به موضوعات مختلف کشور اشاره کردم و به تشریح آنچه پرداختم که وضعیت به این نقطه کنونی رسیده است. هر روز شاهد بیشتر شدن مشکلات در کشور هستیم، اما متاسفانه اراده‌ای برای حل و کاهش آن وجود ندارد و شاید هم توانی برای رفع مشکلات نیست. به هر حال ایران، کشوری است که یک درصد جمعیت و 8 درصد منابع جهان را در اختیار دارد، اما عملکردها به گونه‌ای بوده که اکنون دچار وضعیتی هستیم که مطلوب نیست. یعنی فساد، بیکاری و معضلات عدیده اقتصادی و اجتماعی در کشور وجود دارد. بنابراین 2 پیشنهاد برای خروج از این مخمصه مطرح کردم. پیشنهادهایی هم که ارائه کردم پیش از این در کشورهای پیشرفته‌ای که در راه سالم سازی اقتصاد خود گام برداشته بودند، اجرا شده است. بحث به اشد مجازات رساندن اختلاسگران، پیشنهاد فوری برای جلوگیری از مفاسد بیشتر بود. به هر حال باید با کسانی که وضعیت اقتصادی را به‌هم زده‌اند، برخورد شود و پشت پرده‌ها را افشا کرد بدین معنا که مشخص شود چه افرادی درگیر این فساد هستند و چند نفر این فساد را به کشور تحمیل کرده‌اند. باید این موارد روشن، از آن پرده‌برداری و فسادها برای افکار عمومی شفاف سازی شود. دومین موضوعی که مطرح شد این بود که کشور دچار اختلاس و فساد شده است. چرا کشورهای دیگر فساد را کنترل کرده‌اند، اما ما نمی‌توانیم؟ آموزگاران کشور در فقر و تنگدستی بسر می‌برند. آن وقت انتظار داریم آینده‌ای روشن داشته باشیم؟ ژاپن و چین مبارزه با فساد اقتصادی را که آغاز کردند، به هیچ مفسدی رحم نکرده و با محاکمه علنی بدون اغماض همه را به اشد مجازات رساندند و مثل کشور ما نبودند که مجرمین اقتصادی را از کشور فراری بدهند! همان آقای خاوری که فرار کرد، چرا دستگیر و محاکمه نشد؟ اکنون اگر 50 نفر مانند خاوری در کشور داریم که مولد فساد اقتصادی هستند، چرا دستگیر و محاکمه نمی‌شوند؟ باید با این مفسدان اقتصادی برخورد شود تا سایرین حساب کار دستشان بیاید و بدانند نظام در برخورد با مفسدان اقتصادی و اختلاسگران جدی است. اگر این برخوردها صورت بگیرد، به‌طور قطع فضا برای این اشخاص و ناامن‌کنندگان اقتصاد کشور ملتهب می‌شود و احساس خطر می‌کنند.
 
البته خاوری در زمان دولت آقای احمدی‌نژاد از کشور فرار کرد و فساد اقتصادی او ناشی از بی‌توجهی در انتصاب مدیران غیرقابل اعتماد بود. بنابراین نباید آنچه خاوری کرد را به دولت آقای روحانی نسبت داد.
 
بله؛ درست است اما منظور بنده یک دولت خاص نبود. این گرفتاری کشور ماست که 8 سال دنبال شخصی می‌دویم و 8 سال بعد به او فحش می‌دهیم! چه تعداد از این 8 سال‌ها را کشور باید از دست بدهد؛ نمی‌دانم! از نظر بنده هیچ کدام از دولت‌های 30 سال گذشته، متناسب با توانایی‌ها و توانمندی‌های منابع انسانی، منابع بودجه‌ای و حتی منافع ملی عمل نکرده‌اند و عملکردشان بد بوده است. سخن من متوجه افراد نیست و دایره بزرگتری را مدنظر دارم. طبق نظر مقام معظم رهبری که فساد اقتصادی را یک بیماری مسری قلمداد کردند که اگر جلوی آن گرفته نشود همه را آلوده خواهد کرد، عرض کردم که باید به شدت در مقابل این وضعیت ایستاد و با مسببان آن برخورد کرد. جلوی فساد را نگرفتیم و به قولی «فساد به همه زد» به نحوی که اکنون شاهدیم برخی از مسئولان خودشان در کسب‌وکار هستند که این هم خودش معضلی محسوب می‌شود. سال‌هاست که بخشی از صنایع تولیدی کشور دچار تعطیلی شده‌اند کارخانه‌های قدیمی و معروف را هم تعطیل کردید. کالاهایی همچون سیگار و سنگ قبر را وارد می‌کنیم. یعنی هنوز زمان مبارزه با این مفاسد اقتصادی نرسیده است؟ به موضوع دیگری هم در آن نطق اشاره کردم و گفتم کسانی که ظرف 30 سال گذشته مسئولیت داشتند، وزیر یا معاون وزیر بودند و مدام پست‌های خود را عوض می‌کنند، نتوانستند کشور را با توجه به ظرفیت‌های موجود آن مدیریت کنند. کره جنوبی روزی آرزو داشت مثل ایران شود برای نیل به این هدف، آمدند یک خیابان اصلی در سئول را به نام «تهران» نامگذاری کردند اما الان خجالت می‌کشند که خیابانی به نام «سئول» در تهران است! برای رفع این مشکلات پیشنهاد کردم که مدیران سه دهه گذشته کشور کنار بروند زیرا عملکرد خوبی نداشته‌اند.
 
قبل از این هم عنوان کرده بودید که «200 خانواده سرنوشت کشور را به گروگان گرفته‌اند»؛ بهتر نیست در این شرایط که به نوعی بازار افشاگری و شفاف سازی داغ شده و مردم هم‌چنین مطالبه‌ای دارند، نمایندگان مجلس اگر اطلاعاتی دارند به‌صورت شفاف‌ و صریح سخن بگویند؟
 
همین اعضای هیات دولت را ببینید که چند سال است در پست‌های وزارتی مشغول به کار هستند...
 
یعنی این مشکل فقط در دولت وجود دارد یا دستگاه‌های دیگر هم همین وضعیت را دارند و مدیران قدیمی در آنها مشغول فعالیت هستند؟
 
من می‌گویم که تعداد معدودی از مدیران ظرف 30 سال گذشته مدام در پست‌های مختلف حضور داشته‌اند و کنار نمی‌روند. این افراد همواره در دولت‌ها مسئولیت داشته‌اند؛ مثلا در یک دولت وزیر نفت و در دولتی دیگر وزیر نیرو. چهار سال بعد می‌شود وزیر کشاورزی و بعد از آن هم در دولت دیگر معاون رئیس‌جمهور یا رئیس سازمان برنامه و بودجه. 40 سال بعد هم وزیر صنعت می‌شود! این گروه شاید 200 نفر نباشند اما همیشه در مناصب مختلف حضور دارند. حتی روسای جمهور در کشور پس از دو دوره ریاست جمهوری باز هم علاقه‌ای ندارند که صحنه را ترک کنند! دولتمردانی که ظرف ۳۰ سال گذشته این کشور را به این روز انداخته‌اند باید برکنار شوند و اموال آنها که از کشور برداشته‌اند به خزانه بازگردانده شود. شاید ایران تنها کشوری باشد که رئیس دولت‌هایش پس از تمام شدن دوره خود دوباره در یک منصب دیگری مشغول به کار و مدیریت می‌شوند و به بازگشت به عرصه قدرت علاقه وافر دارند! شما به دیگر کشورها نگاه کنید، رئیس‌جمهور پس از 8 سال، دنبال زندگی خود و خانواده‌اش می‌رود اما کدامیک از روسای‌جمهور و مسئولان کشورهایی مانند ما، کنار رفته‌اند؟
 
شما این مشکل مدیریتی را تنها در یک جناح سیاسی کشور می‌بینید یا همه افراد و چهره‌های جناح‌ها و طیف‌های سیاسی کشور میل به بازگشت مجدد به قدرت و مسئولان را دارند؟
 
من صحبت از 40 سال گذشته می‌کنم و نه پنج سال گذشته. اگر به پنج سال گذشته نقد داشتم که حرف دیگری می‌زدم، از آقای روحانی انتقاد می‌کردم و به عملکرد دولت روحانی معترض می‌شدم. بنده به کلیت این 40 سال گذشته نقد دارم. ما انقلاب کردیم که کشور توسعه پیدا کند، استقلال داشته باشد، فساد از بین برود، فاصله طبقاتی کم بشود و... اما هیچکدام از اینها محقق نشد. من از یک تاریخ صحبت می‌کنم و این مسائل و مشکلات ربطی به این یا آن دولت ندارد.
 
شما از «موریانه فساد» سخن گفتید و تعابیری هم در گذشته از سوی مقام معظم رهبری در موضوع فساد مطرح شد مانند آن روز که فرمودند «فساد مثل اژدهای هفت سر افسانه‌هاست. یک سرش را که میزنی با شش سر دیگر حرکت می‌کند» از سوی دیگر وضعیت به نحوی است که همه اقشار جامعه از تخلفات و فسادهای اقتصادی باخبر و همچنان منتظر اقدامات عملی مسئولان در برخورد با فساد هستند. در جایگاه نماینده مردم در مجلس تاکنون چه اقدام، طرح و مصوبه‌ای محکم و قاطع در برخورد با این غول هفت سر داشته‌اید و آیا مجلس از ظرفیت‌های قانونی خود در مقابله با مفاسد اقتصادی استفاده کرده است یا خیر؟ به عبارتی نقش مجلس در مبارزه با فساد چقدر بوده است؟
 
هیچ؛ هیچ! دولت‌های ما طی چهار دهه گذشته تاحدودی مقصر بوده‌اند و در ادامه از نقش مجلس هم گفتم. پارلمان‌ها در جهان تشکیل می‌شوند و از درون پارلمان و احزاب، دولت‌ها روی کار می‌آیند و آن پارلمان بر اعمال و رفتار و عملکرد دولت نظارت می‌کند و اگر کم‌کاری یا ضعفی یا فسادی مشاهده شود، آن دولت را برکنار می‌کنند، اما در کشور ما دولت‌ها تشکیل می‌شوند و پس از آن است که خود دولت یا افراد نزدیک به ‌آن دولت می‌آیند و لیستی را برای انتخابات مجلس ارائه می‌کنند و نام آن را طرفداران و نزدیکان به دولت می‌گذارند! این نوع ارائه لیست بیش از همه در کلانشهرها مرسوم است. مجلس در کشور ما حیاط خلوت دولت‌ها شده است. همه معتقدیم که در کشور مشکل وجود دارد و نمی‌توان منکر این مشکلات شد، چراکه انکار شدنی نیست، اما در این شرایط که همه از آن خبر داریم، می‌خواستیم از رئیس‌جمهور سوال کنیم، اما هیچ نماینده‌ای از کلانشهرها نامه را امضا نکرد. نمایندگان تهران می‌گویند مشکل حادی در کشور وجود ندارد و راغب نیستند از آقای روحانی در این باره سوال شود. من نماینده اگر اشکالی در عملکرد وزیر مشاهده کنم، ابزاری که برای رفع مشکلات و بهبود شرایط دارم، سوال از آن وزیر یا معاون است و نهایتا استیضاح. اما زمانی که می‌خواهیم استیضاح کنیم، نمایندگان لیستی که خود را بدهکار به دولت می‌دانند، همکاری نمی‌کنند.
 
بالاخره باید به مردم پاسخ داده شود که مجلس در برابر فسادها چه اقدام عملی انجام داده است. پاسخ شما به عنوان یک نماینده مطالبه‌گر چیست و از این به بعد مجلس در برابر این فسادها چه باید بکند؟
 
در همان نطق توضیح دادم که مردم با انتخاب این دولت و این مجلس(در تمام ادوار) راه به جایی نخواهند برد. اینکه فکر کنیم مردم ما باهوش‌ترین مردم هستند یک توهم است. همه ما می‌دانیم که با نمایندگان قوی یا دولت قدرتمندتر بهتر می‌توان امور کشور را هدایت کرد. اگر مردم باهوش‌تر و دقیق‌تر بودند، طبیعتا مجلس و دولت بهتر و قوی‌تری انتخاب می‌کردند و کشور بهتر اداره می‌شد. مشاهده می‌کنیم که در کشورهای پیشرفته دولت‌ها به سمت توسعه و تامین رفاه و بهبود وضعیت مردم آن کشورها حرکت می‌کنند اما مسئولان در کشور ما به عقب گام بر می‌دارند و برخی با سوءاستفاده از این فضا به حیف و میل اموال عمومی و بیت‌المال می‌پردازند. بنابراین باید سطح آگاهی جامعه را بالا ببریم و بپذیریم که از مردم جهان باهوش‌تر و آگاه‌تر نیستیم. اینها توهم است. بهتر است به واقعیت روی بیاوریم و نگاه واقع‌بینانه‌ای به مسائل و مشکلات داشته باشیم. جایگاه، امکانات و موقعیت خود را بشناسیم و بر اساس آن برنامه‌ریزی و فعالیت کنیم. باید مطالعه کنیم و سطح آگاهی عمومی جامعه را بالا ببریم.
 
آیا مجلس به معانی عام آن در همه ادوار گذشته و این دوره، دربرابر فسادها و مفسدان اقتصادی منفعل عمل کرده است و به طور کلی موضع مجلس در برابر مفاسد چه بوده است؟
 
مجلس چندین بار تلاش کرده است. مسئولان، وزرا و تیم اقتصادی دولت را به کمیسیون‌ها و صحن علنی مجلس دعوت کرده و با آنها صحبت کرده‌ایم و نظرات و راهکارهای خودمان را هم به آنها منتقل کرده‌ایم اما تاکنون این رایزنی‌ها و جلسات موثر نبوده است. بنابراین مجبور می‌شویم به سمت استیضاح برویم که آن هم با رایزنی نمایندگان و عدم همکاری برخی از آنها به سرانجام نمی‌رسد. در کل به انفعال مجلس در پدید آمدن این مشکلات اعتقاد دارم. مجلس کارآیی لازم را در بهبود وضعیت اقتصادی کشور نداشته است. مجلس در رأس امور بودن خود را به خوبی نشان نداده است و در اجرای وظایف نظارتی خود اهمال کرده است. تحت این شرایط باید از خودمان(مجلس) گله داشته باشیم نه از دولت‌ها. به مواضع مجلس در ایجاد مشکلات کشور نقد وارد است و باید مجلس در انجام وظایف خود قدرتمندتر ظاهر شود.