در پی وقوع عدم ثبات اقتصادی و شکل گیری اعتراضات اخیر مسئولان در کنار رسانه های رسمی چون صدا و سیما بجای پاسخگویی و شفافیت کماکان سیاست محافظه کاری و القای آرامش در جامعه را دارند، به راستی چنین سیاستی در عصر ارتباطات تا چه میزان می تواند مردم را راضی نگه دارد؟

در این رابطه عبدالله ناصری در گفتگو با سايت روزنو با بیان اینکه اخبار صدا و سیما هر شب از اعلام نارضایتی مردم یا اعتصاب مردم کشورهای دیگر در سراسر جهان پخش می کند، میگوید: اگر معلمان کشور ما مثل معلم های یکی از همین کشورهایی که گزارششان را صدا و سیما پخش میکند، فرضا بخواهند دست به تجمعی صلح آمیز و به دور از خشونت بزنند یا اگر رانندگان شرکت واحد یا تاکسی رانی، یا پرستاران و دانشجویان و حتی بیکارها و بازنشستگان بخواهند تجمعی اعتراضی داشته باشند که مطابق قانون در آن حمل سلاح گرمی هم نباشد و به اصل نظام و اسلام هم اعتراضی نداشته باشند کجا باید اعتراض کنند که آشغال و فتنه گر خوانده نشوند؟ بازنشستگان ما چطور باید مطالبات خود را مطرح کنند که عامل اسرائیل و عربستان و آمریکا نشوند؟ 

این فعال اصلاح طلب با اشاره به این موضوع که قاطعانه می گویم که اگر یک نظرسنجی صورت بگیرد بخش قابل توجهی از مردم از وضعیتشان رضایت ندارند و غالب نارضایتی ها هم اقتصادی است، می افزاید: چرا بعضی مسئولان انتظار دارند که مردم باید تاوان اشتباهات آنان در حوزه مدیریتی خویش را بپردازند و صبر و تحمل کنند؟ این از وضعیت  صندوق بازنشستگان، آن از وضع ارتشی ها و نیروهای مسلح، این از وضع دانشگاه و دانشجویان، آن از وضعیت مستمری بگیران.

در پایان ناصری با اعتقاد به این موضوع که این صدایی که برای چند روز بلند شد نارضایتی قشر وسیعی از جامعه است، خاطر نشان کرد: مردم دلشان را به چه خوش کنند؟ صدایشان و فریادشان را کجا سردهند که عامل بیگانه خوانده نشوند؟ آیا مردم و ملت ایران حق ندارند اعتراض داشته باشد؟ حق ندارد ناراضی باشد و حق ندارد که آن را با تجمعاتی مسالمت آمیز ابراز کنند؟