كیروش ستارههايی مثل «خداداد و دايی» نداشت
ستارهسازي در تيم ملي ايران با حضور كيروش امري منسوخ بود چراكه فوتبال ما فاقد ستاره شد.
سال 2010 كه خيالمان بابت صعود نكردن به جام جهاني آفريقاي جنوبي راحت شد به نسلي برخورديم كه هادي عقيلي ميان آنها براي خودش چهرهاي بود! كيروش وظيفه داشت از دل يك نسل متوسط فوتبالي، تيمي بسازد براي صعود به جام جهاني بعدي؛ آن هم در اين فوتبال متكي به ستارهها.
ما عادت كرده بوديم خداداد عزيزي در يك اتفاق پارتيزاني يا علي دايي طي چند حركت اعجابانگيز برايمان گل بزنند. به معجزه هم اعتقاد داشتيم چراكه ملبورن را ديده بوديم اما اين بار با كيروش با واقعيتهاي فوتبالي مواجه شديم.
كيروش اما در فوتبال پر انتقاد ما كه كارشناسان و روزنامه نگارانش جملگي براي باز كردن شير فلكه انتقادها هر لحظه آماده هستند مشكلات متعددي داشت.
او نميتوانست در دروازه را ببندد؛ بنابراين بايد با انتقادها مواجه ميشد.
كيروش فقط به تيم ملي فكر كرد. تيم را از نو ساخت. براي بازيكنان مليپوش شخصيتسازي كرد. به هر كدام وجه و اعتبار تازه بخشيد. سراغ بازيكناني رفت كه در اروپا بازي ميكردند. ميان بازيكناني كه در ليگ حضور داشتند هم به بعضيها ميدان داد.
پروژه ستارهسازي در تيم ملي شكل گرفت اما ستاره واقعي فقط يك نفر بود؛ خود كيروش...
امروز خداداد عزيزي در مصاحبه با خبرورزشي به اين حقيقت معترف است كه تيم ملي يك ستاره دارد و او كارلوس كيروش است.
سرمربي تيم ملي به بازي ستارهها اعتقاد نداشت؛ چون حتي اگر پيرو اين نظريه هم بود ستارهاي در فوتبال ما وجود نداشت. او با نسل خداداد عزيزي در تيم ملي طرف نبود؛ بلكه بايد جهانبخش و سردار آزمون را صاحب تجربه و ميدان ميكرد و از سعيد عزتاللهي يك هافبك دفاعي تمام عيار ميساخت.
او در گوشهاي طرح ريخت و نقشه كشيد و اين بازيكنان را به ميدان فرستاد و خود در قامت ستاره نسلي درخشيد كه امروز همه اعتراف ميكنند نفر اول خود كيروش است؛ خود آقاي كيروش كه منتقدانش را يا وادار به سكوت كرده يا جسته و گريخته وادار به تحسين...
