در دهه 90 فوتبال عربستان مهد بازیکنان باهوش و تکنیکی بود؛ از سعید العویران گرفته تا سامی جابر و حسین عبدالغنی و البته نواف التمیاط.

  این آخری البته شاید از سایر ستاره‌های سعودی‌ها متفاوت‌تر باشد. التمیاط یکی از هافبک‌های برجسته سعودی و آسیا محسوب می‌شد که با فوتبال فانتزی و خط کشی شده‌اش همه چشم‌ها را خیره می‌کرد و دو بار مرد سال فوتبال آسیا شد اما مصدومیت لعنتی به او اجازه نداد تا بیشتر بدرخشد و همانند سایر ستاره‌های عرب عمری طولانی در مستطیل سبز داشته باشد. 

تمیاط در دوران جوانی در سال‌های ۱۹۹۳ تا ۲۰۰۸ به طور کامل برای الهلال بازی کرد و در سال‌های ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۶ برای تیم ملی عربستان ۶۴ بار به میدان رفت و همراه با این تیم در جام‌های جهانی ۱۹۹۸، ۲۰۰۲ و ۲۰۰۶ حضور داشت و البته دو بار به توپ طلای آسیا بوسه زد.

نواف مدل شبیه سازی شده مجتبی جباری خودمان بود؛ همان‌قدر تکنیکی، همان‌قدر جذاب، همان‌قدر ظریف و شکننده و البته به همان اندازه بدشانس. مردی که در اوج کفش‌ها را آویخت اما برخلاف جباری امروز عاقبت بخیر شده.

هافبک اسبق تیم ملی فوتبال و باشگاه الهلال، نایب رییس فدراسیون فوتبال کشورش شد. التمیاط همچنین پستی جدید را در کنفدراسیون فوتبال آسیا برعهده خواهد گرفت.

سرنوشت جباری را با التمیاط مقایسه کنید؛ هر اندازه که ما با جباری نامهربانانه رفتار کردیم تا او این روزها بلاتکلیف و خانه‌نشین باشد، تمیاط در عربستان روی سر جا دارد. مردی که بعید نیست با حمایت کشورش در آینده نزدیک بر کرسی ریاست ای‌اف سی تکیه بزند. این تفاوت رفتار ما و دیگران با ستاره‌ است؛ از ستاره سوزی تا ستاره پروری.