روایت او، از نوزادی حکایت می کند که با اعتیاد به دنیا می آید، به خاطر مادری معتاد با مواد مخدر بزرگ می شود، بعد از کلاس چهارم دبستان ترک تحصیل می کند و 17 سال از زندگی 18 ساله اش کار، در اعتیاد می گذراند. او یکی از دخترانی است که در لباس دانش آموزی، دردهای خماری را تجربه کرده و حالا به کمک موسسه، توانسته از کارتن خوابی نجات پیدا کند.

زنی جوان با ژاکت بنفش و پاره با کودک خود در میان زباله ها به دنبال چیزی برای خوردن می گردد و زمانی که از او راجع به اعتیادش سوال پرسیده می شود می گوید که سال ها درگیر اعتیاد به شیشه است.

به گزارش روز نو ، متاسفانه بحران اعتیاد در جامعه چندین سال است که به صورت جدی مطرح  شده و امروز شاهد گسترش این بحران در سنین پایین و زنان هستیم، امروز این بحران به قدری جدی است که حتی سایت  خارجی به نام کوارتز به بررسی این مشکل در زنان ایرانی پرداخته است. در ادامه گزارشی در این باره را می خوانید: 

این روایت از اعتیاد می تواند یک صحنه آشنا در هر پایتخت غربی باشد، اما این تهران است و زن جوانی که در سال گذشته در مستندی تلویزیونی یکی از معروف ترین زنان بی خانمان کشور شد.

اگر چه چند سال پیش از دولت یازدهم نخستین مرکز بازدارندگی مواد مخدر برای زنان در تهران باز شد، اما دولت روحانی، رئیس جمهوری، که از سال 1391 در قدرت است، به طور مستقیم به این مسئله پرداخت. مولاوردی معاون پیشین رئیس جمهور روحانی برای امور زنان و خانواده در سال گذشته تصریح کرد تعداد معتادان زن نسبت به دو سال گذشته بیش از دوبرابر شده است (البته بدون ارقام دقیق). به گفته مراکز رسمی، سن اعتیاد در بین دختران به 14 سال رسیده است. طبق برآورد ها چیزی نزدیک به 1500 زن بی خانمان در تهران وجود دارد.

با این حال، شاید مهمترین مسئله در مورد مشکل مواد مخدر ایران این است که اغلب نه تنها زنان فقیر، بلکه افراد دارای تحصیلات و رفاه نیز تحت تاثیر مواد مخدر می گیرند.

آموزش عالی در میان زنان ایرانی طی 25 سال گذشته و به ویژه در دهه گذشته رشد یافته است. تعداد زنان پذیرفته شده در دانشگاه های خصوصی و دولتی افزایش یافته است. اما با تکمیل مدارک خود، بسیاری از زنان مجرد که معمولا قبل از ازدواج با والدین خود زندگی می کنند، قادر به کسب شغل در جامعه نیستند.

در عین حال، جوانان ایرانی کمتر مجبور به ازدواج هستند؛ چرا که آنها نمیتوانند مشاغل با درآمد خوب به دست آورند. به گفته وزارت کشور، در طول چند سال گذشته، در تهران، نرخ ازدواج به میزان 0.4 درصد کاهش یافته است و نرخ طلاق در سال گذشته به میزان 1 درصد افزایش یافته است.

این مشکلات باعث شده برخی از زنان طبقه متوسط ​​و بالاتر از طبقه متوسط ​​به افسردگی بیافتند و بعضی از آنها بعدها به مواد مخدر روی می آورند. اگرچه انقلاب سال 1357 قانون اسلامی را اعمال کرد و مصرف مواد یا مشروبات الکلی را ممنوع نمود اما همچنان به صورت پنهانی امکان دسترسی به آن ها وجود دارد.

این زنان به ندرت در آمار مربوط به سوء مصرف مواد محاسبه می شوند، زیرا معمولا برای ترک و یا برای مصارف روزمره به حمایت دولت متکی نیستند. به طور کلی، خانواده های آنها بیماریشان را پنهان نگه می دارند. مقامات رسمی دولت ایران به معتادان هشدار داده اند که آنها در خیابان ها می میرند بنابراین بهتر است به چنین اردوگاه های بازنشستگی مراجعه کنند. "

مقامات ایرانی معتقدند که 85 درصد از معتادان ایرانی به «سیکل اعتیاد» باز می گردند (در ایالات متحده آمریکا در سال 2000 این میزان 40٪ -60٪ بوده است.) بیشتر آنها می گویند که از طریق توانبخشی 15 تا 20 درصد کاملا پاک می شوند.

شاید یک دلیل این است که مواد مخدر ارزان و به راحتی قابل دسترس است. معتادین همه چیز را از کریستال تا تریاک را به دست می آورند و حتی از داروهای ضد درد مانند ترامادول در میان این مواد استفاده می کنند. به طور خاص برخی زنان ایرانی عادت به استفاده از کریستال برای کاهش وزن دارند. بعضی از آنها به طور غیر قانونی در سالن های ورزشی و سالن های زیبایی این مواد را استفاده می کنند، جایی که گفته می شود این مواد به آنها برای لاغری کمک می کند.

 دولت دیگر مشکل مواد مخدر ایران را انکار نمیکند، اما برای مقابله با این مسئله هنوز چندان تلاش جدی ای نشده است. آمار مبهم ، فقدان زیرساخت های مناسب و منظم و تعداد کمی از گروه های فعال مدنی به این مشکل افزوده است.

یکی از چیزهایی که ممکن است موجب سوق پیدا کردن این افراد به این مساله شود بحث بیکاری و عدم امکان حضور در مشاغل مورد علاقه شان باشد، نتیجه نهایی این امر ناامیدی، افسردگی و سوء مصرف مواد است.

سرانجام، هنجارهای مذهبی، سنت و فرهنگ عمومی به این معنی است که معتادان مرد در ایران احتمال بیشتری دارند که به عنوان افراد بیمار نیاز به کمک داشته باشند، در حالی که نسبت به زنان معتاد نگاه متفاوتی وجود دارد.

در گذشته استعمال مواد مخدر تنها مختص به افراد بالای ٥٠ سال بود. طی دو دهه گذشته سن اعتیاد به بیست سالگی رسید و امروزه سن گرایش به مواد مخدر و استعمال آن به دوره نوجوانی یا به عبارت دیگر ١٤ - ١٣ سالگی رسیده است .اعتیاد

سرش را بالا گرفته و پشت اعتماد به نفس چشم های 18 ساله اش، غربتی از بازخوانی روزهای غریبش نیز موج می زند:«کلاس چهارم دبستان بودم. صبح مواد نداشتم و سر کلاس خمار نشسته بودم. حالم خیلی بد بود. سر کلاس همیشه خوابم می برد. معلم از من درس پرسید، نتوانستم جواب دهم. بعد سرم داد کشید و مقابل بچه ها، خیلی دعوایم کرد و گفت تو اصلا جایت در مدرسه نیست.» 

یک لحظه چشم هایش را می بندد و با لحن دلنشین دخترانه ای میان جمله هایش مکث می گذارد و ادامه می دهد:«آن موقع همه بچه ها به من خندیدند. مسخره ام کردند و قرار گذاشتند من را کتک بزنند. در مدرسه ما دختر و پسر کنار هم بودند و زنگ که خورد، همه آمدند کتکم زدند. لباس های من پاره شد. وقتی به خانه رسیدم، آنقدر خمار بودم که اصلا نفهمیده بودم. آدم وقتی خمار است، همه زندگی اش مواد می شود. چیز دیگری نمی فهمد. بعد از آن دیگر مدرسه نرفتم.» 

روایت او، از نوزادی حکایت می کند که با اعتیاد به دنیا می آید، به خاطر مادری معتاد با مواد مخدر بزرگ می شود، بعد از کلاس چهارم دبستان ترک تحصیل می کند و 17 سال از زندگی 18 ساله اش کار، در اعتیاد می گذراند. او یکی از دخترانی است که در لباس دانش آموزی، دردهای خماری را تجربه کرده و حالا به کمک موسسه، توانسته از کارتن خوابی نجات پیدا کند. 

اما این دختر جوان 18 ساله، تنها یکی از آدم هایی است که کودکی و نوجوانی شان با قصه تلخ اعتیاد عجین شده، قصه اعتیاد کودکان و دانش آموزان که قالبا دختر نیز هستند چند وقتی است سروصدا کرده است.