علی علیپور را می‌گوییم؛ مهاجم جوان و قائمشهری پرسپولیس. قصه‌ی علی از پرسپولیس درخشان آغاز شد. از میان تمام خریدهای پر حرف و حدیثِ درخشان قرعه‌ی فال به نام او افتاد تا تنها نکته‌ی قابل دفاع در کارنامۀ حمیدخان باشد.

گلزنی در دربی و بازی‌های مختصر و مفید نیز بر مرغوبیت این خرید جدید صحه گذاشت. لیگ شانزدهم اما برای علیپور خوش یمن نبود تا آنجا که مدت مدیدی با گلزنی ترک مراوده کرد. افت محسوس شاگرد پیشین پیروانی سبب شد تا خیلی‌ها از خاموشی پدیده‌ی پرسپولیس بگویند و خودش هم احتمالا افسوس بخورد که چرا پیشنهادات روسی ابتدای فصل را بی‌جواب گذاشت.

شاید هرکس بجای او بود ناامید میشد خاصه آنکه زمزمه‌های خرید مهاجمانِ نو هر روز رساتر از قبل به گوش می‌رسید و این زمزمه‌ها برای سوزاندن بنای اعتماد بنفس هر مهاجمی کفایت می‌کند اما شماره‌ی هفتاد ماندن و جنگیدن را انتخاب کرد. آنقدر دوید و جنگید تا بر اقبال نامراد هم چیره شد.

خلاء تکنیکی‌اش را با عرق ریختن جبران کرد و آنچنان درخشید تا امروز کمتر کسی به یاد مهدی طارمی بیفتد. آقای گلی در نیم فصل اول پاداشی رویایی بود تا پدر شنتیا بداند صبر تلخ است ولیکن برِ شیرین دارد.