بازی با نساجی، اولین محک جدی شفر در استقلال بود. سرمربی آلمانی بازی به بازی ایده‌هایش را در استقلال تمرین و اجرا می‌کند. یکی از این ایده‌ها استفاده از قدرت سرزنی علی قربانی است. مهاجمی که در دوران منصوریان بیشتر در تلاش بود که با جابه‌جایی‌های مداوم، دفاع حریف را سردرگم کند. ولی شفر برخلاف منصوریان خیلی نمی‌خواهد که قربانی توی عمق فرار کند. قربانی در این بازی بیشتر به عقب می‌آمد تا از قد بلند و توانایی‌اش روی توپ‌های هوایی استفاده کند.

یکی از تاکتیک‌هایی که شفر در بازی جام حذفی مقابل تیم لیگ یکی تمرین می‌کرد، این بود که از دفاع توپ‌های مستقیم به حمله ارسال شود. قربانی کمی به عقب می‌آمد تا ضربه سر اول را بزند. مقصد توپ‌های هوایی قربانی، کناره‌های زمین بود. قربانی توپ‌ها را ضربه می‌زد و در این فاصله، حداقل دو بازیکن فرار می‌کردند به جایی که قربانی توپ را فرستاده.

استقلال به کمک همین تاکتیک شفر چند موقعیت گل ساخت. حتی ضربه سری که فرشید اسماعیلی به تیر دروازه نساجی زد هم از همین راه بود. از دفاع توپ هوایی به زمین نساجی ارسال شد. قربانی با ضربه سر آن را به کنار محوطه جریمه فرستاد. شجاعیان به آن منقطه یورش برد و توپ را روی دروازه نساجی سانتر کرد. فرشید اسماعیلی هم با ضربه سر دروازه نساجی را تا آستانه فروپاشی پیش برد که تیر دروازه جلوی گل شدن توپ را گرفت. یا اولین حمله جدی استقلال در نیمه دوم هم از همین تاکتیک به دست آمد که در نهایت خود علی قربانی توپ را با شوت به بیرون زد. قبل از شفر، سپاهان در سالی که ابراهیم توره را داشت هم از همین تاکتیک استفاده می‌کرد. بازی مستقیم از دفاع، ضربه سر مهاجم بلند قامت، فرار وینگرها به گوشه زمین، و در نتیجه؛ دور خوردن دفاع حریف.

استقلال در دربی هم می‌تواند از همین فرمول استفاده کند. هافبک‌های پرسپولیس ضعف زیادی در زدن ضربات سر دارند و ضربه سرهای قربانی می‌تواند بلای جان تیم برانکو شود.