شاید رفتن کاوه رضایی اجتناب ناپذیر بود چرا که او دوست داشت لژیونر شود و به همین بهانه دوباره خود را در اردوی تیم ملی ببنید اما علیرضا منصوریان می بایست به جای او یک مهاجم جنگنده و تاثیر گذار در نوک خط حمله می خرید. یکی مثل علیرضا علیپور در تیم پرسپولیس.

حسن بیت سعید که برای نوک خط حمله خریداری شد به او اعتماد لازم نشد و گاها هم که به میدان می آمد در نقش بال چپ بود. این چنین بود که استقلال در هفته های ابتدایی نتوانست امتیازات لازم را به دست بیاورد و در نهایت علیرضا منصوریان مجبور به استعفاء شد.

مهمترین پروسه مربیگری در ابتدای فصل تیم سازی است. استقلال در هفته های تحت هدایت علیرضا منصوریان شاید آنچنان که باید و شاید زیبا بازی نمی کرد اما صاحب موقعیت می شد و اگر همین موقعیت ها را تبدیل به گل می کرد الان بالای جدول بود و نیازی به رفتن علیرضا منصوریان هم نبود.

علی قربانی هیچ گاه در خط حمله نتوانست خواسته های علیرضا منصوریان را پیاده کند و البته بهتر بود حسن بیت سعید در نقش کاوه رضایی بازی می کرد چرا که این مهاجم پیش تر در استقلال خوزستان نشان داده بود گلزنی را خوب بلد است و چارچوب دروازه حریفان را بهتر می شناسد.

البته اینروزها فرصت خوبی برای علیرضا منصوریان است که ایده هایش را در استقلال مرور کند. اشتباهات خود را در خلوت ببیند و آنها را اصلاح کند. این ها موجب خواهد شد آینده بهتری در مربیگری داشته باشد.