به اذعان اکثر کارشناسان فوتبال ایران، پرسپولیس تا به اینجای رقابت های فصل فوتبال ایران، بهترین تیم و به زبان ساده می توان گفت تنها تیم بی رقیب این رقابت ها بوده است.

در فصل پیش نیز پرسپولیس با وجود کمبودهایی که بر روی نیمکت خود حس می کرد توانست 2 هفته مانده به پایان رقابت ها قهرمانی خود را مسجل کند.

در دوفصل پیش نیز که برانکو ایوانکویچ به تازگی سکان هدایت پرسپولیس را برعهده گرفته بود، این تیم توانست با کُچ خوب برانکو خود را از رده های پایانی جدول در پایان رقابت ها به صدر جدول برساند و فقط با اختلاف در تعداد گلها قهرمانی را از دست داد.

در آسیا نیز وضع به همین منوال پیش رفته است. همه می دانند که تیم های قطری و عربستانی جزء متمول ترین باشگاه های آسیا هستند که هزینه های هنگفتی را نیز صرف خرید بازیکنان و مربیان با کیفیت اروپایی و آمریکایی می کنند.

اگر از لحاظ اقتصادی بخواهیم مقایسه ای بین تیم های ایرانی که پرسپولیس هم یک از آنها محسوب می شود با تیم های عربی حوزه خلیج فارس انجام دهیم به نتایجی خواهیم رسید که قطعا باعث تعجب خواهد شد. مقایسه وضعیت اقتصادی تیم های ایرانی و تیم های عربستانی و قطری مانند مقایسه فیل است و فنجان.

موضوع دیگری که بعد از برد شیرین پرسپولیس مقابل الاهلی عربستان خودنمایی می کند مسئله میزبانی های پرسپولیس مقابل تیم های عربستانی است.

عربستانی ها خوب می دانستند که اگر بخواهند به طور معمول با پرسپولیس برانکو بازی کنند قطعا در مقابل 100 هزار هوادار ایرانی دوام نخواهند آورد و در همان یک بازی قافیه را خواهند باخت و به همین دلیل و با نفوذی که در AFC دارند توانستند میزبانی را از پرسپولیس گرفته و کشور ثالث را به عنوان میزبان معرفی کنند.

نکته وقتی جالب تر می شود که 4 بازی که تیم های عربستانی با پرسپولیس انجام داده اند در کشورهای عربی بوده و پرسپولیس در اصل در 4 دیدار مقابل الهلال و الاهلی میهمان بوده و درمقابل، تیم های عربستانی در هر 4 بازی روبروی قرمزهای تهرانی میزبان بوده اند، چه از حیث تماشاگر و طرفدارو چه از حیث وضعیت جوی و آب و هوایی.

با تمام این مقدمات ذکر شده همه مشاهده کردند که بازیکنان پرسپولیس چگونه یک به یک تیم های حریف را که عمدتا هم از کشورهای عرب حوزه خلیج فارس بودند از سر راه برداشتند تا به نیمه نهایی آسیا برسند.

بازی رفت و برگشت با الاهلی عربستان هم که گل سرسبد این بازی ها بود. چه در بازی رفت که پرسپولیس بازی باخته را با تعویض های خوب برانکو و در دقایق پایانی به تساوی کشاند و چه دربازی برگشت که تیم پرسپولیس توانست با وجود یک یار کمتر آن هم به مدت 80 دقیقه، بازهم با تعویض های پروفسور بازی را درآورده و تیم تا بن دندان مسلح عربستانی را درهم شکسته و له کند.

اینکه تیم پرسپولیس در سه سال گذشته بسیار خوب و چشم نواز بازی میکند و پله های ترقی را به سرعت درحال طی کردن است و  درحال حاضر و به گفته اکثر کارشناسان فوتبال، قوی ترین تیم ایران محسوب می شود سه دلیل بیشتر ندارد؛

1)  ثبات مدیریت؛ اینکه یک مدیر در سطح اول فوتبال ایران آن هم در یک تیم دولتی بتواند 3 سال خود را حفظ کند نشانه قدرت وی و قدرت مدیریت بالادستی او می باشد که در پرسپولیس و استقلال این شخص کسی نیست جز وزیر محترم ورزش و جوانان. پس نتیجه میگیریم که وزیر ورزش و مدیرعامل و هیات مدیره باشگاه پرسپولیس توانسته اند سهم خود را در موفقیت های پرسپولیس به خوبی ایفا کنند و با نمره ای خوب قبول شوند.

2)  ثبات نیمکت و به خصوص سرمربی؛ یکی از نکات مهمی را که بعد از بازی های چشم نواز پرسپولیس نمی توان از کنارش به سادگی عبور کرد سیر سعودی بازیکنان پرسپولیس است، چه بازیکنانی که قبل از ورود برانکو در پرسپولیس حضور داشتند و چه بازیکنانی که به درخواست برانکو به این تیم پیوستند.

وقتی یک مربی بداند که میخواهد چند سال در یک تیم به مربیگری بپردازد، برنامه هایی را برای خرید و تولید بازیکنان تیمش تنظیم می کند که در سال های آینده به درد تیم بخورند و در عین حال در برنامه و سیستم تاکتیکی مربی جایی داشته باشند؛ دقیقا به همین دلیل بود که برانکو روی نام بازیکنانی مثل بنگر و ساسان انصاری و چند بازیکن مطرح دیگر خط قرمز کشید چون فلسفه اش برای پرسپولیس مشخص بود و این بازیکنان در فلسفه وی جایی نداشتند.

به عبارت دیگر می توان گفت که برانکو می دانست که می خواهد چه کار کند و بر مبنای آن عمل کرد. هیچ کس بازی های ضعیف مسلمان را قبل از ورود برانکو به پرسپولیس فراموش نکرده است. آیا باورتان می شود که این مهندسی که ما در لیگ و در آسیا می بینیم همان محسن مسلمان است. احمدزاده و کامیابی نیا و محمد انصاری و ربیع خواه و صادق محرمی و... از همین دسته اند. بازیکنانی که برانکو آنها را ساخت چون می دانست که چند فصل دیگر با پرسپولیس قرارداد دارد و باید جیب خود را پر از بازیکنان باکیفیت کند.

3)  یک دست بودن بازیکنان و ماندگاری آنها در تیم؛ دلیل بازی های زیبای بارسلونا و رئال مادرید چیست؟ آیا جز این است که ستاره های اصلی و بدنه اصلی این تیمها سالیان سال است که در کنار هم به بازی مشغولند؟ رونالدو چند سال است که در رئال است؟ مسی چطور؟ راموس و پیکه؟

این نشانگر آن است که اگر تیمی بتواند در فصل نقل و انتقالات بدنه خود راحفظ کند می تواند در فصل های بعدی موفق شود به شرطی که در فصل نقل و انتقالات بتواند ضعف های ترکیب و نیمکت خود را ترمیم کند دقیقا همین کاری که سال گذشته و امسال، برانکو با پرسپولیس انجام داد و این امر واقع نمی شود مگر با ثبات سرمربی و ثبات سرمربی نیز واقع نمی شود مگر با ثبات در مدیریت باشگاه.

این سه فاکتور، اصلی ترین دلایلی است که برای موفقیت یک تیم لازم است که در سه سال گذشته هرسه فاکتور در پرسپولیس وجود داشته است.

اما کلام آخر: امیدواریم که وزیر محترم ورزش و جوانان، مدیریت باشگاه پرسپولیس را همچنان در راس کار حفظ کند تا وی نیز بتواند برانکو ایوانکویچ این پروفسور محبوب فوتبال ایران را در این تیم حفظ کند تا برانکو نیز بتواند فلسفه فوتبال خود را در پرسپولیس ادامه داده و شاهد موفقیت های بیش از پیش این تیم و تیم های دیگر ایرانی در آسیا باشیم.

نتیجه: برای موفقیت های ادامه دار پرسپولیس باید قرارداد برانکو ایوانکویچ تمدید شود. فقط همین..