عصرایران؛ خاورمیانه در یک دهه گذشته و بعد از سلسله انقلابات موسوم به بهار عربی نه تنها نتوانست روند تغییرات دموکراتیک را به سمت حکومت های مردمی طی کند بلکه همان مقدار اندک صلحی که در قامت دیکتاتوری های سابق خود تجربه می کرد را نیز از دست داد و در نتیجه این تحولات، از سال 2011 شاهد یک جنگ بسیار پیچیده در این منطقه بوده و هستیم. جنگی که محور اصلی آن در سوریه و با حضور تمام قدرت های جهانی و منطقه ای مانند روسیه، آمریکا، ایران و ترکیه دنبال می شود، داعش فرماندهی تروریسم جهانی خود را در عراق برپا ساخته است، یمن توسط عربستان بمباران می شود و به نظر می رسد این جنگ حداقل در سوریه به راحتی و در کوتاه مدت پایان نمی پذیرد.

در ساحت سیاست خارجی ایران نیز بدون شک مهم ترین اتفاق چهار سال گذشته انعقاد قراردادی به نام برجام بوده است. قراردادی که اگرچه توانست فشار سیاسی و اقتصادی بر روی ایران را کاهش دهد و از شدت ایران هراسی ایجاد شده در دنیا بکاهد، اما ادامه سیاست ایران هراسی هنوز هم توسط مثلث دولت های عربستان، اسراییل و دولت جدید آمریکا با شدت بیشتری دنبال می شود، پروژه ای که اگر به سرعت با آن مقابله نشود می تواند هزینه های ایران را در میان مدت و بلند مدت به شدت افزایش دهد.

از سوی دیگر و بعد از تنش های مناظراتی جناح های سیاسی در داخل کشور، انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم نیز به اتمام رسید و حسن روحانی برای 4 سال دیگر رییس جمهور ایران شده است. از چالش های متعدد این دولت در سیاست داخلی که بگذریم یک ماموریت سه وجهی بسیار مهم در مسیر سیاست خارجی نیز برای این دولت تعریف می شود؛ به ثمر نشاندن برجام، تقویت اقتصاد داخلی با جذب سرمایه های خارجی و خروج از بحران نظامی سوریه.

به هر ترتیب راهکار بهینه برون رفت از چنین بحران هایی قطعا تشدید جنگ نخواهد بود و روشهای دیپلماتیک باید بیش از گذشته در دستور کار سیاست خارجه ایران قرار گیرد؛ موضوعی که قطعا به دلیل عدم رابطه دیپلماتیک میان تهران و واشنگتن به کندی پیش خواهد رفت اما گریزی از این راه نخواهد بود.

در همین خصوص نظر جهانگیر کرمی دانشیار روابط بین الملل دانشگاه تهران را جویا شدیم وی در گفتگو با عربستان و اسرائل هستند و نه امریکا و یا هیچ کشور دیگری. لذا من فکر می کنم این دولت می تواند با این پشتوانه رای و حمایت مردمی و قابلیت ها و نقشی که ایران در تحولات منطقه ای دارد و به زحمت ایجاد شده و محصول تلاش های نیروهای امنیتی و نظامی و دستگاه دیپلماسی در سال های گذشته است، وارد یک دیالوگ شود که در این دیالوگ از مزاحمت بیشتر امریکا علیه منافع ایران جلوگیری کند و نقش موثر ایران را تثبیت کند. اگر نگرانی از فشار امریکا نباشد بسیاری از کشورهای منطقه به راحتی به طرح های ایرانی در منطقه می پیوندند و عربستان در چنین وضعیتی بیش از همیشه تنها خواهد ماند. اگر صعودی ها توانسته اند برخی کشورهای منطقه را با خود همراه کنند، بیشتر به این خاطر است که همراهی و همکاری با ایران برای آنها هزینه دارد و این هزینه از ناحیه امریکاست. با برداشتن این مانع از سر راه خود و این کشورها از سیاست امریکایی "همه چیز منهای ایران" که لطمات گسترده ای به منافع مشترک منطقه ای ایران و کشورهای منطقه زده است، دور شویم و این چیزی ست که بازنده ای جز اسراییل و عربستان ندارد.