فرانسوا نیکلاد سفیر سابق فرانسه در ایران در مطلبی تحت عنوان «حسن روحانی پیروزی شیرینی را در انتخابات کسب کرد چه چیزی پیش روی او قرار دارد»؟ در سایت «لوب لاگ» اشاره می کند که روحانی خواستار ازادی بیش تر برای جامعه ایران و تعامل سازنده با جهان است با این حال، از دید او حمایت مردمی برای متقاعد کردن ارکان اصلی حکومت ایران به منظور پذیرش این خواسته به خصوص راضی کردن نهادهای غیر منتخب و محافظه کاران کافی نخواهد بود. 

به گزارش سايت روزنو، او می نویسد:«مشارکت در انتخابات و رایی که به روحانی داده شد فراتر از پیش بینی اکثر کارشناسان سیاسی مسال ایران بود. این موضوع می تواند دستور کار قوی ای را برای روحانی به منظور تحقق وعده های انتخاباتی اش فراهم کند. واقعیت اما آن است که صرف کسب حمایت مردمی برای او کافی نخواهد بود و او مجبور به متقاعد کردن محافظه کاران و نهادهای غیر منتخب برای انجام اصلاحات است. او درباره توافق هسته ای تا حد زیادی توانست این کار را انجام دهد و وظیفه تاریخی خود را با انعقاد توافق هسته ای وین در سال ۲۰۱۵ میلادی انجام داد». 

سفیر سابق فرانسه در تهران می نویسد:«احتمال آن وجود دارد که روحانی به سرنوشت روسای جمهوری قبلی دچار شود. حتی احمدی نژاد نیز در ابتدا حمایت نهادهای قدرتمند را داشت اما در پایان بدون حمایت بود هیچ تضمینی وجود ندارد که روحانی بتواند به راحتی کار خود را به پایان برساند.

پیش از او خاتمی نیز با مقاومت شورای نگهبان مواجه شده بود و تمام قوانین مترقی تصویب شده توسط مجلس از سوی آن نهاد رد می شدند. اخیرا نیز احمدی نژاد از نامزدی در اخرین انتخابات ریاست جمهروی منع شد و در سال ۲۰۱۳ نیز همین موضوع برای ایت الله هاشمی رفسنجانی رییس جمهوری سابق ایران تکرار شد.

 از سال ۲۰۱۵ میلادی حتی انتشار عکس رییس دولت اصلاحات نیز ممنوع شده است. در ایران رییس جمهوری بودن در واقع یک گزینه مخاطره امیز برای شخص رییس جمهور است. البته ممکن است در صورت ایجاد خلاء قدرت در ایران روحانی بتواند کارت های خوبی برای بازی داشته باشد اما احتمالا از هم اکنون سایر نهادها با تعیین گزینه های احتمالی برای این موضوع و مقابله با روحانی تمهیداتی را اندیشیده اند». 

سفیر سابق فرانسه در تهران اشاره می کند که روحانی باید خود را برای نبردی گسترده اماده کند. او می نویسد:«خوشبختانه در جبهه داخلی و خارجی او موفقیت هایی در این باره داشته است و می افزاید:«برای مثال، کمیسیون حقوقی مجلس ایران در حال حاضر پیش نویس اصلاحات قاون جزایی لغو مجازات اعدام برای مجرمان مواد مخدر را تهیه کرده است. 

تصویب این لایحه در صورت تایید شورای نگهبان از تعداد اعدام های انجام شده در ایران خواهد کاست. این موضوع می تواند به نفع وجهه بین المللی ایران باشد و دیگر آن کشور به عنوان اولین یا دومین کشور جهان از نظر نرخ سرانه اعدام بالا معرفی نخواهد شد. در جبهه بین المللی دو اقدام می تواند به تقویت وجهه ایران کمک کند. نخستین اقدام پیوستن به پیمان منع ازمایش جامع هسته ای (CTBT) است که در سال ۱۹۹۶ میلادی به امضا رسیده و ایران با امضای آن هیچ تعهد تازه ای را برعهده نخواهد گرفت با این حال، متعهد به منع گسترش تسلیحات هسته ای می شود. این موضوع اما برای همسایگان ایران از جمله عربستان سعودی، مصر، اسرائیل و حتی برای امریکا و چین که تاکنون برای پیوستن به معاهده جامع منع ازمایش هسته ای تعلل کرده اند دردسرساز  خواهد شد.

 ایران در آن صورت به ناظران اجازه نصب ایستگاه های لرزه نگار خودکار را بر روی خاکش خواهد داد تا انفجار هسته ای احتمالی را شناسایی کند. اگر این طرح اجرا شود یک سیگنال مثبت به جامعه بین المللی از سوی ایران است. اقدام دومی که ایران می تواند انجام دهد پیوستن به اصول اخلاقی منع گسترش تسلیحات موشکی مصوب لاهه در سال ۲۰۰۲ میلادی است. کارشناسان ایرانی در اولین جلسه مقدماتی مربوط به آن شرکت کردند اما پس از آن از حضور خودداری نمودند. درواقع این اصل و امضاکنندگان آن تعهداتی را درباره محدود کردن برنامه موشکی خود پذیرفته اند». 

سفیر سابق فرانسه در تهران اشاره می کند که برنامه موشکی ایران در کنترل نهادهای قدرتمند دیگری است اما روحانی احتمالا قادر به مقاومت در برابر مخالفت احتمالی آنان است همان گونه که در سال ۲۰۰۳ میلادی در زمان موضوع توافق هسته ای این موضوع را نشان داد. او می نویسد:«او نشان داد که به اندازه کافی انرژی و اراده سیاسی برای تامین امنیت پس از برجام را دارد اگر او بتواند نهادهای خاص را متقاعد به پذیرش اصول اخلاقی لاهه درباره مسائل موشکی کند تهران خود پیشتازی منطقه ای خواهد بود با توجه به آن چه کشورهای عربی منطقه از جمله مصر، سوریه، لبنان و هم چنین اسرائیل از پیوستن و پذیرش این اصل خودداری کرده اند». 

 

او در پایان اشاره می کند که این اقدامات ایران باید با تشویق خارجی نیز همراه باشند و در این باره می نویسد:«قدرت های امضا کننده توافق هسته ای در صورتی که ایران این اقدامات را انجام دهد باید آن کشور را حمایت کنند و اسرائیل و عربستان سعودی نیز باید بپذیرند که ایران دیگر تهدیدی عمده در منطقه برای آنان نخواهد بود. ایا می توان امیدی به پذیرش این موارد از سوی ایران و جامعه بین المللی داشت؟ باید منتظر نشست بعدی مجمع عمومی سازمان متحد در سپتامبر آینده باشیم و جلساتی که در حاشیه آن برگزار خواهند شد».