از داستان سرایی رسانه ای تا خط و نشان های میدانی در روابط پوتین و ترامپ
ژنرال های دو آتشه ای هستند که دهه هاست در رقابت و دشمنی با روسیه ید طولایی دارند و بعید است که بگذارند آسمان روابط روسیه و آمریکا صاف و آفتابی شود، آنچنان که نیکی هیلی هم در خصوص اوکراین به زبان ساده از واژه اشغالگری استفاده کرد که حتی طعم و لوای تندتری از اظهارات دولت مردان اوباما داشت.
ژنرال های دو آتشه ای هستند که دهه هاست در رقابت و دشمنی با روسیه ید طولایی دارند و بعید است که بگذارند آسمان روابط روسیه و آمریکا صاف و آفتابی شود، آنچنان که نیکی هیلی هم در خصوص اوکراین به زبان ساده از واژه اشغالگری استفاده کرد که حتی طعم و لوای تندتری از اظهارات دولت مردان اوباما داشت.
به گزارش روز نو؛ هیچ گاه در تاریخ روابط ایالات متحده و روسیه، روس ها تا این حد بازیگری جدی و تاثیر گذار نبوده اند که شایعه حضور و تاثیر گذاری آنان تا اندرونی کاخ سفید و صندلی آقای رئیس جمهوری هم ریشه دوانده و نقل محافل سیاسی و رسانه ای باشد. روس هایی که این روزها بواسطه تحولات چند سال اخیر بیش از هر زمان دیگری با همسایه جنوبی شان که در تخاصم آشکار با ایالات متحده قرار دارد به تشریک مساعی و اتحاد راهبری نایل آمده اند و سرنوشتی گره خورده در هم دارند.
به گزارش خرداد؛ روابط روسیه و آمریکا به استثنای دوران کوتاه جنگ جهانی دوم به طور معمول در همه دهه های اخیر از اوایل قرن بیستم تا اوایل هزاره سوم از دو حالت خارج نبوده، یا تابع تخاصم محسوس و زورآزمایی های پشت پرده و جنگ های نیابتی بوده یا آنکه با اضمحلال ابر قدرت کمونیست، چند سالی روسیه دندان کشیده، تابعی نسبتا مطیع در برابر هژمونی ایالات متحده در نظام تک قطبی شده است اما چند ماهی می شود که کفه موازنه لااقل در پروپاگاندای رسانه های مسلط جهانی، تغییر جهت داده و سخن از برتری روس ها در صفحه شطرنج روابط این دو قدرت بواسطه نفوذ پوتین بر رئیس جمهوری حال حاضر آمریکا، مطرح است.
آنچنان که برخی معتقدند با دخالت مستقیم سازمان های اطلاعاتی روسی و اعمال نفوذ آنان رئیس جمهوری ترامپ ممکن و میسر شده و رئیس جمهوریخواه کاخ سفید مهره مد نظر پوتین برای ریاست جمهوری آمریکا بوده و روس ها اهرم های فشار بر رئیس جمهوری تازه را در جیب خود برای روز مبادا مهیا دارند.
نفوذی که اگر در واقعیت هم مقرون به صحت باشد، می تواند نقش مهمی در مدیریت چالش میان ایران و آمریکای ترامپ داشته باشد.
البته واضح و مبرهن است که دونالد ترامپ برای پوتین گزینه مناسبت تری از اوباماست و به مراتب بر هیلاری کلینتون ارجحیت دارد، نه به خاطر آنکه ترامپ آتویی دست پوتین داشته یا علقه و علاقه ای به این رئیس جمهور پیچیده و مقتدر روس ها دارد، بلکه ترامپ بواسطه فقدان تجربه سیاسی، شخصیت جنجالی و دمدمی مزاج و مخالفان پر و پاقرصی که در میان نخبگان و تحصیلکردگان جامعه آمریکا و جهان غرب به معنای عام آن دارد، بی گمان ضربه ای هنگفت به اقتدار آمریکا وارد خواهد آورد و این کشور را به چالش های پرشماری با اروپا رهنمون کرده و آن یکه تازی و پیشقراولی ایالات متحده در جهان غرب را با مخاطرات بسیاری روبرو خواهد ساخت و طبیعی و بدیهی است که پوتین علاقه مند به احیای اقتدار روس ها در معادلات و مراودات بین الملل با آغوش باز به استقبال ریاست جمهوری ترامپ پرحاشیه برود اما در این میان نباید از یک نکته غافل ماند.
ترامپ همانگونه که قابل پیش بینی بود، بعد از تصدی رسمی سمت ریاست جمهوری هم حداقل در گفتار به تمجید از پوتین پرداخت و سخنانی بس ملایم تر از سلف پیشین خود در برابر روسیه بر زبان آورد و البته اندکی از فشار تحریم های تازه ای که قرار بود بر روسیه تحمیل شود را کاست اما این مرد با آن شخصیت عجیب و غریب و اقدامات بسیار نامتعارف و لجاجت ها و یکدندگی هایش حریف قابل پیش بینی نیست که بتوان در چارچوب شطرنج سیاسی با آن به موازنه و تدبیر امور پرداخت و در برابرش به قبض و بسط سیاسی دست برد، حتی پوتین هم نمی داندکه این هندوانه دربسته چه چیزهایی در چنته دارد.
از همه بدتر آنکه حلقه بازهای جمهوریخواهی که در کنار وی قرار دارند، از ژنرال های دو آتشه ای هستند که دهه هاست در رقابت و دشمنی با روسیه ید طولایی دارند و بعید است که بگذارند آسمان روابط روسیه و آمریکا صاف و آفتابی شود، آنچنان که نیکی هیلی هم در خصوص اوکراین به زبان ساده از واژه اشغالگری استفاده کرد که حتی طعم و لوای تندتری از اظهارات دولت مردان اوباما داشت.
مضاف بر همه اینها ترامپ شخصیتی خود شیفته دارد و چنین سیاستمدارانی هیچ گاه دوست ندارند که نفر دوم باشند آنهم برای رئیس جمهوری که به شکل سنتی در تفکر آمریکایی عهده دار جایگاه رهبری جهانی است.
در این میان البته پوتین هم محاسبه همه جوانب را کرده و همین امروز به گفته وزیر دفاع روسیه فرمانی غیرمنتظره برای ارزیابی سطح آمادگی نیروهای موشکی و هوافضای روسیه داده است، فرمانی که به نوعی آمادگی برای مواجهه با رویارویی نظامی است.
ازحسن اتفاق ترامپ هم در آخرین توئیت خود تاکید کرده است که دوستی و سابقه مراوده ای با پوتین ندارد و مخالفانش این موضوع را برای ضربه به او داغ می کنند.
اکنون دیگر هیچ ناظر تحولات بین المللی نیست که تمایل و اراده پوتین برای احیای اقتدار روسیه در معادلات جهانی را منکر شود و بدان تصریح نداشته باشد.
با این وصف ایران در این پازل قبض و بسط ها میان دو قدرت جهانی نقش و جایگاه حیاتی می یابد. از یکطرف ترامپ برای جلب نظر شرکای راهبردی و سرازیر شدن دلارها به سمت و سوی اقتصاد آمریکا و نیز دشمن سازی بیرونی برای مهار تلاطم های درونی، ایران را بهترین گزینه می داند و بدون شک به افزایش تنش ها با ایران سوق خواهد یافت و از طرف دیگر روسیه پوتین که سودای بازگشت مقتدرانه به صحنه معادلات بین المللی را دارد به خوبی این نکته را می داند که بدون اتحاد راهبردی با ایران نمی تواند در منطقه ژئواستراتژیک خاورمیانه حرفی برای گفتن داشته باشد و چه منافع اقتصادی کوتاه مدت و میان مدتش بچربد و چه نچربد، بسیار بعید است که ایران را در مواجهه با طرف غربی واگذاشته و زیر پایش را خالی کند، تنها و تنها برای اینکه تنها کارت برنده روس ها در مواجهه با غرب، در خاورمیانه و به نوعی در گستره جهانی، ایران است که روس ها نشان داده اند اهل مماشات و معرفت! نیستند و تنها منافع خود را در همه حال برای مواجهه با دیگران مد نظر قرار می دهند.
حال باید دید ترامپ غیر قابل پیش بینی از جعبه جادوی درهم و برهم پیش رویش چه شعبده بازی هایی رو می کند و آیا برای مهار تروریست های اسلامی! به اتحاد با روس های مصمم نظر دارد یا ترجیح می دهد در قالب بازی های قدیمی با شرکای استراتژیک با ایران و در چشم اندازی بلند تر با روس ها سرشاخ شود، جای امیدواری در این میان آنجاست که برای پاسخ به این سئوال ها نیاز نیست چندان صبر و تحمل کرد، چرا که ترامپ هر بدی که داشته باشد، اهل سیاسی بازی و حرکت محتطانه نیست و آنچه در نظر دارد به زودی روی دایره خواهد ریخت.
*خرداد
به گزارش روز نو؛ هیچ گاه در تاریخ روابط ایالات متحده و روسیه، روس ها تا این حد بازیگری جدی و تاثیر گذار نبوده اند که شایعه حضور و تاثیر گذاری آنان تا اندرونی کاخ سفید و صندلی آقای رئیس جمهوری هم ریشه دوانده و نقل محافل سیاسی و رسانه ای باشد. روس هایی که این روزها بواسطه تحولات چند سال اخیر بیش از هر زمان دیگری با همسایه جنوبی شان که در تخاصم آشکار با ایالات متحده قرار دارد به تشریک مساعی و اتحاد راهبری نایل آمده اند و سرنوشتی گره خورده در هم دارند.
به گزارش خرداد؛ روابط روسیه و آمریکا به استثنای دوران کوتاه جنگ جهانی دوم به طور معمول در همه دهه های اخیر از اوایل قرن بیستم تا اوایل هزاره سوم از دو حالت خارج نبوده، یا تابع تخاصم محسوس و زورآزمایی های پشت پرده و جنگ های نیابتی بوده یا آنکه با اضمحلال ابر قدرت کمونیست، چند سالی روسیه دندان کشیده، تابعی نسبتا مطیع در برابر هژمونی ایالات متحده در نظام تک قطبی شده است اما چند ماهی می شود که کفه موازنه لااقل در پروپاگاندای رسانه های مسلط جهانی، تغییر جهت داده و سخن از برتری روس ها در صفحه شطرنج روابط این دو قدرت بواسطه نفوذ پوتین بر رئیس جمهوری حال حاضر آمریکا، مطرح است.
آنچنان که برخی معتقدند با دخالت مستقیم سازمان های اطلاعاتی روسی و اعمال نفوذ آنان رئیس جمهوری ترامپ ممکن و میسر شده و رئیس جمهوریخواه کاخ سفید مهره مد نظر پوتین برای ریاست جمهوری آمریکا بوده و روس ها اهرم های فشار بر رئیس جمهوری تازه را در جیب خود برای روز مبادا مهیا دارند.
نفوذی که اگر در واقعیت هم مقرون به صحت باشد، می تواند نقش مهمی در مدیریت چالش میان ایران و آمریکای ترامپ داشته باشد.
البته واضح و مبرهن است که دونالد ترامپ برای پوتین گزینه مناسبت تری از اوباماست و به مراتب بر هیلاری کلینتون ارجحیت دارد، نه به خاطر آنکه ترامپ آتویی دست پوتین داشته یا علقه و علاقه ای به این رئیس جمهور پیچیده و مقتدر روس ها دارد، بلکه ترامپ بواسطه فقدان تجربه سیاسی، شخصیت جنجالی و دمدمی مزاج و مخالفان پر و پاقرصی که در میان نخبگان و تحصیلکردگان جامعه آمریکا و جهان غرب به معنای عام آن دارد، بی گمان ضربه ای هنگفت به اقتدار آمریکا وارد خواهد آورد و این کشور را به چالش های پرشماری با اروپا رهنمون کرده و آن یکه تازی و پیشقراولی ایالات متحده در جهان غرب را با مخاطرات بسیاری روبرو خواهد ساخت و طبیعی و بدیهی است که پوتین علاقه مند به احیای اقتدار روس ها در معادلات و مراودات بین الملل با آغوش باز به استقبال ریاست جمهوری ترامپ پرحاشیه برود اما در این میان نباید از یک نکته غافل ماند.
ترامپ همانگونه که قابل پیش بینی بود، بعد از تصدی رسمی سمت ریاست جمهوری هم حداقل در گفتار به تمجید از پوتین پرداخت و سخنانی بس ملایم تر از سلف پیشین خود در برابر روسیه بر زبان آورد و البته اندکی از فشار تحریم های تازه ای که قرار بود بر روسیه تحمیل شود را کاست اما این مرد با آن شخصیت عجیب و غریب و اقدامات بسیار نامتعارف و لجاجت ها و یکدندگی هایش حریف قابل پیش بینی نیست که بتوان در چارچوب شطرنج سیاسی با آن به موازنه و تدبیر امور پرداخت و در برابرش به قبض و بسط سیاسی دست برد، حتی پوتین هم نمی داندکه این هندوانه دربسته چه چیزهایی در چنته دارد.
از همه بدتر آنکه حلقه بازهای جمهوریخواهی که در کنار وی قرار دارند، از ژنرال های دو آتشه ای هستند که دهه هاست در رقابت و دشمنی با روسیه ید طولایی دارند و بعید است که بگذارند آسمان روابط روسیه و آمریکا صاف و آفتابی شود، آنچنان که نیکی هیلی هم در خصوص اوکراین به زبان ساده از واژه اشغالگری استفاده کرد که حتی طعم و لوای تندتری از اظهارات دولت مردان اوباما داشت.
مضاف بر همه اینها ترامپ شخصیتی خود شیفته دارد و چنین سیاستمدارانی هیچ گاه دوست ندارند که نفر دوم باشند آنهم برای رئیس جمهوری که به شکل سنتی در تفکر آمریکایی عهده دار جایگاه رهبری جهانی است.
در این میان البته پوتین هم محاسبه همه جوانب را کرده و همین امروز به گفته وزیر دفاع روسیه فرمانی غیرمنتظره برای ارزیابی سطح آمادگی نیروهای موشکی و هوافضای روسیه داده است، فرمانی که به نوعی آمادگی برای مواجهه با رویارویی نظامی است.
ازحسن اتفاق ترامپ هم در آخرین توئیت خود تاکید کرده است که دوستی و سابقه مراوده ای با پوتین ندارد و مخالفانش این موضوع را برای ضربه به او داغ می کنند.
اکنون دیگر هیچ ناظر تحولات بین المللی نیست که تمایل و اراده پوتین برای احیای اقتدار روسیه در معادلات جهانی را منکر شود و بدان تصریح نداشته باشد.
با این وصف ایران در این پازل قبض و بسط ها میان دو قدرت جهانی نقش و جایگاه حیاتی می یابد. از یکطرف ترامپ برای جلب نظر شرکای راهبردی و سرازیر شدن دلارها به سمت و سوی اقتصاد آمریکا و نیز دشمن سازی بیرونی برای مهار تلاطم های درونی، ایران را بهترین گزینه می داند و بدون شک به افزایش تنش ها با ایران سوق خواهد یافت و از طرف دیگر روسیه پوتین که سودای بازگشت مقتدرانه به صحنه معادلات بین المللی را دارد به خوبی این نکته را می داند که بدون اتحاد راهبردی با ایران نمی تواند در منطقه ژئواستراتژیک خاورمیانه حرفی برای گفتن داشته باشد و چه منافع اقتصادی کوتاه مدت و میان مدتش بچربد و چه نچربد، بسیار بعید است که ایران را در مواجهه با طرف غربی واگذاشته و زیر پایش را خالی کند، تنها و تنها برای اینکه تنها کارت برنده روس ها در مواجهه با غرب، در خاورمیانه و به نوعی در گستره جهانی، ایران است که روس ها نشان داده اند اهل مماشات و معرفت! نیستند و تنها منافع خود را در همه حال برای مواجهه با دیگران مد نظر قرار می دهند.
حال باید دید ترامپ غیر قابل پیش بینی از جعبه جادوی درهم و برهم پیش رویش چه شعبده بازی هایی رو می کند و آیا برای مهار تروریست های اسلامی! به اتحاد با روس های مصمم نظر دارد یا ترجیح می دهد در قالب بازی های قدیمی با شرکای استراتژیک با ایران و در چشم اندازی بلند تر با روس ها سرشاخ شود، جای امیدواری در این میان آنجاست که برای پاسخ به این سئوال ها نیاز نیست چندان صبر و تحمل کرد، چرا که ترامپ هر بدی که داشته باشد، اهل سیاسی بازی و حرکت محتطانه نیست و آنچه در نظر دارد به زودی روی دایره خواهد ریخت.
*خرداد
نظراتی كه حاوی توهین و مغایر قوانین کشور باشد منتشر نمی شود
لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگلیش) خودداری نمایید
