حال خود مقایسه کنید تاثیر و تاثر این دو نوع رفتار را در جامعه و فضای عمومی و سیاسی کشور را، کدام اش به خیر و صلاح کشور است؟ کدام اش مجذوب و جلب کننده است و جلوه ای مطلوب در برابر مخاطب داخلی و خارجی ترسیم می کند و ....


به گزارش روز نو؛  اربعین حسینی با آن شکوه و جلوت بی همتا و غرور آفرینی که شیعیان ایران و جهان در کربلای معلی ترسیم کرده و به رخ جهانیان کشیدند، آمد و رفت و خاطره ماندگارش تا همیشه بر جای خواهد ماند اما همزمان با این رویداد بزرگ و در حاشیه آن دو اتفاق در سپهر سیاسی و رسانه ای کشور رخ نمایاند که به تماشا نشینی و تطبیق اش با یکدیگر پیامی دارد وحرفی.
 
به گزارش خرداد؛ از یکسو در مشهد مقدس و در جوار ملجاء امام رئوف از سخنرانی مذهبی نایب رئیس مجلس ممانعت به عمل آمد و از سوی دیگر یک تقدیر بی ریا و با خلوص از وزیر خارجه سختکوش و مردمدار کشور کام ها را شیرین کرد.
 
جذب حداکثری از همان ابتدای انقلاب از اصول بنیادین و غیر قابل انکار آموزه های بنیانگذار انقلاب بود که سپس از سوی مقام معظم رهبری نیز مورد تاکید و تصریح دو چندان قرار گرفت،  مسئولین جمهوری اسلامی ایران از همان ابتدای کار بر تقریب مذاهب و نحله های مختلف اسلامی، پرهیز از واکنش های تفرقه افکنانه و نگرش های تندمزاجانه که آن را سیاست استعمار برای ضربه به جهان اسلام می دانستند، تاکید داشته اند.
 
اما اکنون در چارچوب مرزهای سیاسی داخلی و به رغم تمامی تصریحات قانونی عرصه برای سخنوری مذهبی چهره ای که نه فقط نایب رئیس مجلس که فرزند شهید مطهری است، تنگ و ترش می شود و مشخص نیست چرا باید چنین اقداماتی که هزینه های آن بر همگان روشن و واضح است، بر کشور و نظام تحمیل شود.
 
براستی اگر علی مطهری در یک جمع محدود و مشتاق به سخنرانی می پرداخت و از زوایه نظرگاه خود به تحلیل واقعه اربعین می پرداخت چه خطر و آسیبی متوجه کشور می شد؟ آیا بازتاب های گسترده رسانه ای این ممانعت عجیب و غریب در فضای داخلی و خارجی و هزینه های مترتب بر آن اندکی مورد تامل تصمیم گیران در این عرصه بوده است؟.
 
کیست که نداند کوچکترین خطا و قصوری در کشور ما در بوق و کرنا شده و عده ای به دنبال موج سواری سیاسی و رسانه ای در خصوص آن هستند؟ آیا در این خصوص فکر شده که مخاطبی که با این خبر روبرو شده و چنین برخوردی با فرزند علی مطهری را می بیند در خصوص خود و نقش آفرینی شهروندی اش در عرصه سیاسی و رسانه ای چه فکر خواهد کرد؟ آیا ما جامعه ای خمود و تکصدایی می خواهیم و با این وضعیت چشم به نقش آفرینی ممتاز در عرصه های مختلف در چشم انداز پیش رو داریم؟.
 
حال در آنسوی ماجرا مخاطبی را در نظر بگیرید که با خبر قدردانی بی ریا و تکلف حجت الاسلام زائری از ظریف روبرو می شود، روحانی که در نجف اشرف برای حضور در راهپیمایی میلیونی اربعین حضور دارد و به محض اینکه خبری در خصوص هجمه به ظریف برای عدم حضورش در راهپیمایی اربعین را می بیند، دست به قلم شده و می نویسد که یک سوی امنیتی که اکنون در عراق ایجاد شده و امکان برگزاری چنین مراسم باشکوهی را فراهم آورده، تلاش های خستگی ناپذیر وزیر امور خارجه در عرصه دیپلماسی است و به پاس این همت او نایب الزیاره ظریف در راهپیمایی اربعین خواهد بود.
 
حجت السلام زائری به ظاهر کار شاق و خاصی نمی کند او تنها چند قدم هم به یاد و خاطره ظریف در این مراسم با شکوه گام بر می دارد اما روح اقدام او و تقدیر و تشکر خالصانه و بی ریای اش دل هر دوستدار ایران و ایرانی را خشنود می کند، پیام اقدام او پاسداشت شعائر اخلاقی و اصول مروت و جوانمردی است، این است که ارزش دارد و خواننده خبر را بر سر ذوق می آورد.
و البته که وزیر خارجه نکته بین این اقدام را از نظر دور نمی دارد و به تقدیر و تشکر از ان می پردازد.
 
حال خود مقایسه کنید تاثیر و تاثر این دو نوع رفتار را در جامعه و فضای عمومی و سیاسی کشور را، کدام اش به خیر و صلاح کشور است؟ کدام اش مجذوب و جلب کننده است و جلوه ای مطلوب در برابر مخاطب داخلی و خارجی ترسیم می کند و ....


*خرداد