یک سری حرف‌های کلیشه‌ای هستند که انگار تا ابد، در هر موقعیتی باید بیان شوند؛ بدون اینکه مختصر تفکری در مورد مفهوم و محتوای آنها انجام شود. هزار سال است که در این مملکت بعد از مرگ هر ستاره شناخته شده‌ای نق می‌زنند و می‌گویند "چرا در زمان زنده بودن قدرش دانسته نشد؟" از قضا خیلی جاها هم درست می‌گویند؛ چه اینکه بسیاری از در خاک خفتگان ما، در دوران حیات به اندازه کافی شأن و قدر نداشته‌اند.

اما آیا این جمله را می‌توان در مراسم خاکسپاری هر عزیزی به زبان آورد؟ یعنی واقعا از نظر ما، روی این خاک هیچ کس نیست که در دوران زندگی‌اش هم مورد احترام قرار گرفته باشد؟ یعنی بعد از مرگ یکی مثل منصور پورحیدری هم باید همین داستان‌ها و غرولندها را بشنویم؟ خب کمی به حرفی که می‌زنید فکر کنید لطفا؛ انصافا راه دوری نمی‌رود!

این روزها عده‌ای دم گرفته‌اند که تا وقتی منصور زنده بود باید این همه محبت به او می‌شد. این جمله نخ‌نما و کلیشه‌ای از دو زاویه قابل بحث است؛ یکی اینکه چرا ناقلان همین جملات اگر حس می‌کردند دارد به پورحیدری ظلم می‌شود، خودشان پا پیش نگذاشتند و کاری برای او صورت ندادند؟

همین حسن آقای روشن که از عالم و آدم ایراد می‌گیرد، جناب حاجیلو، پرویز برومند یا دیگران؛ خب رفقا اگر واقعا داشت به پورحیدری بی‌احترامی می‌شد، خودتان به سهم خودتان یک قدم برای حفظ منزلت او برمی‌داشتید، یا اگر نمی‌توانستید لااقل یک مصاحبه می‌کردید و بانگ "بیدارباش" سر می‌دادید. چرا آن روز این کار را نکردید که حالا به جان مردم غر بزنید؟

زاویه دوم اما خیلی کلیدی‌تر است. ما داریم در مورد منصورخان پورحیدری حرف می‌زنیم؛ مردی که به هر حال تا آخرین روز حیاتش مورد احترام بود، در استقلال پست داشت و طرف مشورت قرار می‌گرفت. تا روزی هم که آن خدا بیامرز خودش دلش می‌خواست و حداقل بنیه‌اش را داشت، روی نیمکت تیم می‌نشست.

دیگر چه کاری باید برای او انجام می‌شد که نشد؟ بله، شاید اگر اینجا انگلستان یا اسپانیا بود خیلی برنامه‌های دیگر برای پورحیدری ترتیب می‌دادند، مثل فرگوسن برایش بازی بزرگداشت می‌گذاشتند یا مثل گوادریولا حداقل یک فیلم پرشور از گذران زندگی‌اش در استقلال فراهم می‌آوردند، اما به هر حال اینجا ایران است و فوتبال ما مشکلات شدید خاص خودش دارد.

بزرگترین باشگاه‌های ما متاسفانه درگیر شکایات متعدد طلبکاران خارجی و داخلی هستند و با بدهی حدود 100 میلیارد تومانی، هر لحظه ممکن است امتیازی از آنها کسر شود.

البته که اینها توجیهی برای کم‌محلی به پیشکسوت‌ها و بزرگترهای باشگاه نیست، اما داریم فضا را ترسیم می‌کنیم تا شاید غرغروها کمی کوتاه بیایند. حداقل منصورخان با آبرو و بزرگ زندگی کرد و گوشه‌ای از زحماتش برای استقلال در همین دنیا جبران شد.

کاش خیلی‌های دیگر هم در این فوتبال مثل مرحوم پورحیدری زندگی کنند و مرگ‌شان هم شبیه پرکشیدن او، همین‌قدر محترمانه و با وقار باشد. پس چه بهتر که کاسه‌های داغ‌تر از آش هم کمی کوتاه بیایند و با تکرار یک مشت حرف تکراری، بیهوده اعصاب نزدیکان منصورخان را به هم نریزند.

پدر استقلال خودش اهل غر زدن نبود، شما هم نزنید. او هرگز احترام گدایی نکرد، شما هم نکنید.