افرادی هستند که بدون آنکه دلیلش را بدانی دوست شان داری و می خواهی موفقیت شان را ببینی. همانقدر که رسیدن به موفقیت برایشان مهم است برای تو هم مهم است و ناخودآگاه اخبارشان را پیگیری می کنی و امیدواری به هدف شان برسند.
خیلی هایشان ورزشکارند. شاید رشته شان هم مورد علاقه ات نباشد اما لحظه شماری میکنی که روی سکوی قهرمانی ببینی شان و چه سکویی بهتر از سکوی المپیک.
یکی شان نامش رضا یزدانی است ملقب به پلنگ جویبار ، از همانها که تعریف های گزاشگر خیلی به او می آید؛ پهلوان، دلاور، با تعصب. دوست داری آخر گزارش تمام مسابقاتش به او بگوید «خسته نباشی دلاور، خدا قوت پهلوان»
یادمان نمی رود المپیک لندن چقدر انگیزه داشت برای قهرمانی. چقدر هم لیاقت داشت اما امان از مصدومیت. یک قدم مانده بود تا درخشش مدال طلا بر گردن قهرمان ایرانی اما تصاویر تلخی منتشر شد. اشک های یزدانی روی ویلچر. هنوز هم تماشای دوباره صحنه های مبارزه نیمه نهایی المپیک لندن زجرآور است. مردی که می دانست توان ایستادن ندارد اما نمی خواست جا بزند اما ...
المپیک تمام شد اما یزدانی تمام نشد. برگشت و دوباره در جهان آقایی کرد و در سال های 2013 و 2014 بهترین شد. هدفش اما سکوی ریو بود و هست.
حالا چهار سال از آن روزها گذشته و یزدانی دوباره می خواهد به المپیک برود و حقش را بگیرد. این بار هم اما یک مانع بزرگ وجود دارد. همان رقیب قدرتمند دوره گذشته که او را از گرفتن مدال ناکام گذاشت؛ مصدومیت. او هنوز هم غم لندن را از یاد نبرده. مثل پلنگ زخمی دنبال انتقام است.
پلنگ مازندران هنوز هم به طور کامل آماده نیست. پزشکان گفته اند اگر به المپیک برود مسئولیتی قبول نمی کنند و تبعاتش با خودش است و فدراسیون. یزدانی اما عزمش را جزم کرده و امیدوار است که این بار مغلوب مصدومیت نشود. ما هم امیدواریم. ناخودآگاه. حتی اگر کشتی دوست نباشیم.
منتظریم که این بار هم اشک هایش را ببینیم اما اشک شوق. منتظریم که بعد از فینال مسابقات 97 کیلوگرم المپیک گزارشگر با همان هیجان همیشگی بگوید: «خسته نباشی دلاور، خدا قوت پهلوان»
نظراتی كه حاوی توهین و مغایر قوانین کشور باشد منتشر نمی شود
لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگلیش) خودداری نمایید
