روزنامه خبرورزشی نوشت: سال آخر دوره دبیرستان بود و به نوعی ما شده بودیم ریش‌سفید مدرسه مشهدی رحیم که بعدها به نام مبارک «شهدا» مزین شد.

دبيرستاني كه در خيابان آيت‌ا... سعيدي (غياثي) واقع شده بود. دوستان مختلفي هم داشتم. از مهدي بيات، پسر بامعرفت خيابان سادات كه برخلاف ظاهر خشن و قلچماق بسيار بامعرفت و مهربان بود تا شاگرداني كه متأسفانه عاقبت به‌خير نشدند!

بچه مثبت هم داشتيم اما تعدادشان به مراتب كمتر از بچه خلاف‌ها بود! يكي از اين بچه‌هاي مثبت پسركي 15،14 ساله بود كه به رغم استعداد بالا در فوتبال، درس‌خوان هم بود.

هنوز هم ظاهرش با آن جثه كوچك به خاطرم مانده است. نامش مهدي بود. نوجواني كه فوتبالش حرف نداشت. ويژگي مدرسه ما اين بود كه همه همديگر را مي‌شناختند. هنوز جمعيت اين‌قدر رشد نكرده و آپارتمان‌سازي باب نشده بود. خانه‌ها يك طبقه و نهايتاً دو طبقه و البته چسبيده به هم بود و بچه‌هاي مدرسه اغلب با هم آشنا بودند.

روز اولي كه سر تمرين تيم منتخب آموزشگاه‌هاي منطقه 14 آمد خيلي‌ها با ديد مثبت نگاه نكردند. نوجواني با پيراهن بانك ملي آمده بود و مي‌خواست بين بازيكناني كه هر يك در رده جوانان باشگاه‌هاي تهران توپ مي‌زدند خودنمايي كند. كار سختي بود اما مهدي از پس آن خوب برآمد.

تيم ما قهرمان آموزشگاه‌هاي استان تهران شد آن هم در حضور غول‌هاي آن دوران! بازيكنان باشگاهي تيم‌هاي حريف كه بعضاً در تيم‌هاي بزرگسالان توپ مي‌زدند اما تيم منطقه 14 كه اغلب آن از بچه‌هاي دبيرستان مشهدي رحيم (شهدا) شكل گرفته بود توانست همه را قلع و قمع كرده و با هدايت عليرضا رعدي قهرمان شود. ستاره آن تيم هم كسي نبود مگر همان مهدي كوچولو!

تيم منطقه 14 در آن دوره از مسابقات 20 گل به حريفان خود زد كه 16 تاي آن را مهدي به تنهايي به ثمر رساند اما آنچه مطلب را به درازا مي‌كشاند گل‌هاي مهدي نيست!

سال 1371 و بعد از امتحانات ثلث اول بود كه اسامي شاگردان ممتاز دبيرستان مشهدي رحيم (شهدا) را روي تابلوي اعلانات با عكس به چاپ رساندند.

نگارنده هم خيلي درس نمي‌خواندم اما نمراتم خوب بود و جزو شاگردان ممتاز مدرسه محسوب مي‌شدم. وقتي عكس و معدل خودم را بين بهترين‌هاي مدرسه ديدم خوشحال شدم ولي نكته جالب، قرار نگرفتن يك نوجوان 15 ساله بالاي عكس همه بود. مهدي كه فوتبالش حرف نداشت از لحاظ درسي هم سرآمد همگان شده بود زننده 16 گل تيم منطقه 14 و همبازي كوچك‌تر ما بالاترين نمرات را بين كل شاگردان مدرسه مشهدي رحيم (شهدا) كسب كرده و نمونه شده بود. برايم جالب بود. نوجواني كم‌سن و سال كه توي كوچه پشتي ما در خيابان سادات (حوالي ميدان خراسان) زندگي مي‌كرد هم يك ورزشكار فوق‌العاده است و هم شاگرد اول كل مدرسه!

آن روز مهدي كوچك برايم قابل احترام‌تر از قبل شد و...

***

حالا مهدي براي خودش كسي شده است. سري توي سرها درآورده و به تيم منتخب جهان دعوت شده تا به مكزيكوسيتي برود و در تركيب برترين‌هاي دنيا مقابل ستارگان مكزيك قرار بگيرد.

سه‌شنبه شب از طريق تلگرام داشتيم براي هم پيام صوتي مي‌گذاشتيم كه ارتباط قطع شد.

مهدي از هامبورگ راهي مونيخ بود تا از آنجا به مكزيك برود و فقط توانستم برايش آرزوي موفقيت كنم.

مردي كه اگر به جاي فوتبال دنبال درس و تحصيل هم مي‌رفت قدر مسلم به مدارج بالايي مي‌رسيد و امروز افتخار مي‌كنم به بچه محلي كه از نظر اخلاق هم نمونه و يگانه است.