روزنو : هر موفقیتی رازی دارد که بیشتر نشات گرفته از تلاش مثال زدنی است که در وجود است نه بیرون.
خیلی از فوتبالی ها برای ستاره شدن به دنبال لطف می گردند و وقتی موفق نمی شوند دیگران را بهانه می کنند. عدم موفقیت خود را به گردن شرایط می اندازند و حوادث و آدم های پیرامونی در حالی که واقعیت این چنین نیست و هیچ سدی نمی تواند مانع از تحقق اراده ها و به ثمر نشستن زحمات درونی شود.
بی شک یکی از ستاره های بی بدیل فوتبال احمد رضا عابدزاده بود. عقاب فوتبال آسیا که تکرار نشده و تکرار هم نخواهد شد. بازی های او نیاز به توصیف نیست چون جوان های امروزی هم قطعا کلیپ بازی های وی را دیده اند و حتما جستجو کرده اند که چرا به احمد رضا عقاب فوتبال آُسیا می گفتند.
اوج کار احمد رضا بازی با استرالیا بود. مسابقه ای که توپ را یک دستی می گرفت و زمانی که ایران دو گل از حریف عقب افتاد و مورد آماج حملات حریف بود پشتک فاتحانه می زند. گویی ایران دو گل پیش است. شاید هم او می دانست در ادامه دقایق بازی چه اتفاقی می افتد.
اما از این ها بگذریم. عابدزاده بی دلیل عابدزاده نشد. جدا از توانمندی فنی سختی ها کشید و متفاوت بود که متفاوت شد.
موفقیت او هم راز دارد. راز موفقیت او هم ساده است. تلاش خستگی ناپذیر.
حتما برنامه خندوانه را دیدید که احمد رضا گفت در سفر 19 ساعته به استرالیا و در هواپیما 1500 دراز و نشست رفته! کاری که شاید تا اکنون هیچ فوتبالیستی انجام نداده باشد.
تاکتیک احمد رضا هم برای غلبه بر جو این بازی بزرگ و فراموش نشدنی هم در نوع خود جالب بود که در آن بازی حتی به فکر ویرا برزیلی هم نرسیده بود. در حالی که استرالیایی ها بازیکنان تیم ملی این کشور را در ماشین های روباز همانند سربازان فاتح در دور زمین می چرخاندند احمد رضا یک و ساعت و نیم زودتر وارد زمین شد و آن قدر در زمین ماند و تمرین کرد که وقتی بازی شروع شد اصلا متوجه جو بازی نبود. درست برخلاف سایر هم تیمی ها. اگر احمد رضا توپ را یک دستی می گرفت و پشتک می زد به این خاطر بود که تو حال و هوای خودش بود نه جو بازی.
باید اشاره ای هم به مشقت های احمد رضا در دوران نوجوانی و جوانی کنیم که سبب شد قدر روزهای خوب خود را در فوتبال بداند و هیچ گاه افت نکند.
احمد رضا در دوران نوجوانی و جوانی در یک کارگاه صنعتی کار می کرده، حقوق او هفته ای 800 تومان بود اما آن قدر اضافه کار می ایستاده که هفته ای 2000 تومان می گرفت!1500 تومان را به خانواده می داد و 500 تومان هم برای خودش برمی داشت!
احمد رضا طی همه سال هایی که فوتبال بازی می کرده حتی یک بار هم نوشابه نخورده! آیا فوتبالیست های امروزی ما این چنیند؟
خیلی از فوتبالی ها برای ستاره شدن به دنبال لطف می گردند و وقتی موفق نمی شوند دیگران را بهانه می کنند. عدم موفقیت خود را به گردن شرایط می اندازند و حوادث و آدم های پیرامونی در حالی که واقعیت این چنین نیست و هیچ سدی نمی تواند مانع از تحقق اراده ها و به ثمر نشستن زحمات درونی شود.
بی شک یکی از ستاره های بی بدیل فوتبال احمد رضا عابدزاده بود. عقاب فوتبال آسیا که تکرار نشده و تکرار هم نخواهد شد. بازی های او نیاز به توصیف نیست چون جوان های امروزی هم قطعا کلیپ بازی های وی را دیده اند و حتما جستجو کرده اند که چرا به احمد رضا عقاب فوتبال آُسیا می گفتند.
اوج کار احمد رضا بازی با استرالیا بود. مسابقه ای که توپ را یک دستی می گرفت و زمانی که ایران دو گل از حریف عقب افتاد و مورد آماج حملات حریف بود پشتک فاتحانه می زند. گویی ایران دو گل پیش است. شاید هم او می دانست در ادامه دقایق بازی چه اتفاقی می افتد.
اما از این ها بگذریم. عابدزاده بی دلیل عابدزاده نشد. جدا از توانمندی فنی سختی ها کشید و متفاوت بود که متفاوت شد.
موفقیت او هم راز دارد. راز موفقیت او هم ساده است. تلاش خستگی ناپذیر.
حتما برنامه خندوانه را دیدید که احمد رضا گفت در سفر 19 ساعته به استرالیا و در هواپیما 1500 دراز و نشست رفته! کاری که شاید تا اکنون هیچ فوتبالیستی انجام نداده باشد.
تاکتیک احمد رضا هم برای غلبه بر جو این بازی بزرگ و فراموش نشدنی هم در نوع خود جالب بود که در آن بازی حتی به فکر ویرا برزیلی هم نرسیده بود. در حالی که استرالیایی ها بازیکنان تیم ملی این کشور را در ماشین های روباز همانند سربازان فاتح در دور زمین می چرخاندند احمد رضا یک و ساعت و نیم زودتر وارد زمین شد و آن قدر در زمین ماند و تمرین کرد که وقتی بازی شروع شد اصلا متوجه جو بازی نبود. درست برخلاف سایر هم تیمی ها. اگر احمد رضا توپ را یک دستی می گرفت و پشتک می زد به این خاطر بود که تو حال و هوای خودش بود نه جو بازی.
باید اشاره ای هم به مشقت های احمد رضا در دوران نوجوانی و جوانی کنیم که سبب شد قدر روزهای خوب خود را در فوتبال بداند و هیچ گاه افت نکند.
احمد رضا در دوران نوجوانی و جوانی در یک کارگاه صنعتی کار می کرده، حقوق او هفته ای 800 تومان بود اما آن قدر اضافه کار می ایستاده که هفته ای 2000 تومان می گرفت!1500 تومان را به خانواده می داد و 500 تومان هم برای خودش برمی داشت!
احمد رضا طی همه سال هایی که فوتبال بازی می کرده حتی یک بار هم نوشابه نخورده! آیا فوتبالیست های امروزی ما این چنیند؟
نظراتی كه حاوی توهین و مغایر قوانین کشور باشد منتشر نمی شود
لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگلیش) خودداری نمایید
وقتی کنفدراسیون آسیا دومین دروازه بان قرن رو به حجازی اختصاص داد عابد زاده چه رده ای در آسیا پیدا کرد؟