روزنو :
موش‌های آزمایشگاهی که تنها دو هفته در مدار زندگی کرده بودند، در زمان بازگشت به زمین نشانه‌های زودهنگام از آسیب کبدی را نمایش دادند که نگرانی‌ها در مورد تاثیر سفرهای طولانی‌مدت فضایی بر روی انسان را افزایش داده است.
این یافته‌ها می‌تواند برای ناسا که قصد دارد انسان‌ها را در دهه 2030 به مقاصد فضای عمیق مانند یک سیارک یا مریخ ارسال کند، جالب توجه باشد. این ماموریت‌ها نیازمند اقامت‌های طولانی در فضا خواهند بود.
ناسا اکنون مشغول بررسی اثرات پروازهای فضایی طولانی‌مدت بر روی بدن انسان است و اخیرا یکی از فضانوردان قدیمی آن یعنی اسکات کلی به مدت 340 روز در ایستگاه فضایی بین‌المللی اقامت کرد که یک فضانورد روسی نیز وی را در این ماموریت همراهی می‌کرد.
موش‌های آزمایشگاهی به مدت 13 روز و نیم بر روی شاتل فضایی آتلانتیس در سال 2011 در فضا اقامت داشتند. با بازگشت آن‌ها به زمین دانشمندان دریافتند که سفر فضایی برخی از سلول‌های خاص را تحریک کرده که ممکن است موجب آسیب طولانی‌مدت اندام شود.
برای مثال این موش‌ها نشانه‌هایی از افزایش ذخیره چربی را در کبدهایشان به علاوه کاهش میزان رتینول که نمونه حیوانی ویتامین A است، به نمایش گذاشتند. همچنین تغییراتی در توانایی موش‌ها برای تجزیه چربی‌ها و علائمی از بیماری کبد چرم غیرالکلی در آن‌ها مشاهده شد. نشانه‌های زودهنگامی از شروع بیماری فیبروسیز نیز در این موش‌ها دیده شد.
محققان در حال حاضر آگاه هستند که سفرهای فضایی می‌تواند منجر به از دست دادن استخوان و حجم عضله و همچنین تغییراتی در بینایی و عملکرد مغزی انسان شود.
به گفته آن‌ها، نشانه‌های آسیب کبدی مشاهده شده در موش‌ها معمولا چندین ماه یا چندین سال طول می‌کشد که در اثر یک رژیم غذایی ناسالم در انسان ایجاد شود.
یکی از دلایل احتمالی این آسیب‌های کبدی می‌تواند تنش ناشی از سفر فضایی بویژه تکان خوردن‌ها، سر و صداها و اضطراب ناشی از برخاست و ورود مجدد به جو زمین باشد. البته به تحقیقات بیشتر بر روی بافت موش‌های سفر کرده به ایستگاه فضایی که ماهها در آن اقامت داشته‌اند برای درک بهتر از نقش ریزگرانش بر این آسیب‌ها نیاز است.این تحقیق در مجله PLOS ONE منتشر شده است.
نظراتی كه حاوی توهین و مغایر قوانین کشور باشد منتشر نمی شود
لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگلیش) خودداری نمایید
