نامزدهای ریاست جمهوری آمریکا از دو حزب دموکرات و جمهوری‌خواه نظرهای بعضا متفاوتی درباره مسائل مهم سیاست خارجی آمریکا بیان می‌کنند. آسان نیست که بر اساس اظهار نظرهای این نامزدها در این باره قضاوت کنیم که اگر هر کدام به قدرت برسند، در عرصه سیاست خارجی چگونه تصمیم خواهند گرفت، اما تلاش در این زمینه برای رای‌دهندگان اهمیت دارد.
به نوشته سایت گلوبال ریسک، گاهی تفاوت شرایط پیش و پس از انتخابات باعث نشان‌دهنده تغییری عمده است. مسلما هیچ کس فکر نمی‌کرد که جورج بوش پسر از ملت‌سازی در افغانستان حمایت کند، چون وی علنا با این کار مخالفت کرده بود. بیشتر افراد هم تصور نمی‌کردند اوباما با افزایش شمار سربازان آمریکایی در افغانستان موافقت کند.
در میان نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری آمریکا، هیلاری کلینتون از نظر عمق تجربه سیاست خارجی تنهاست. جان کیسیک تا حدی تجربه قانون‌گزاری در حوزه نظامی دارد که حاصل حضور وی درکمیته نیروهای مسلح مجلس نمایندگان است. درباره برنی سندرز فقط می‌توان بر اساس سابقه رای‌دهی وی در مجلس نمایندگان و سنا قضاوت کرد، زیرا وی فقط در کمیته‌های مربوط به امور داخلی فعال بوده است. تد کروز در کمیته نیروهای مسلح سنا و کمیته‌های فرعی آن در امور تهدیدهای نوظهور، قدرت دریایی و نیروهای راهبردی بوده است. دونالد ترامپ زندگی‌اش را در فعالیت‌های خانوادگی در عصه ملک و مستغلات و اخیرا در تلویزیون گذرانده است. شاید از رهگذر ساخت و سازهایش در خارج آمریکا تجاربی به دست آورده باشد.
منتقدان هیلاری کلینتون به درستی می‌گویند وی در حمایت کردن از مداخلات خارجی سابقه دارد. در سنا به همراه عده‌ای دیگر به نفع جنگ در عراق رأی داد. در تلاش‌هایی که به سرنگونی سرهنگ قذافی در لیبی انجام گرفت، نقش رهبری داشت. از شورش‌های بهار عرب در مصر حمایت نکرد، زیرا احساس می‌کرد حسنی مبارک رئیس جمهور وقت از متحدان نزدیک آمریکا بوده است. وی از حامیان اصلی مسلح کردن شورشیان سوریه و حتی مداخله در مراحل اولیه برای سرنگون کردن بشار اسد بود. هیلاری کلینتون اکنون اذعان می‌کند شاید مداخله فرقی ایجاد نمی‌کرد، به خصوص برای پیشگیری از رشد داعش. وی در مصاحبه‌ها گفته است روی هم رفته در موقعیت‌های دشوار، عمل را به بی‌عملی ترجیح می‌دهد.
کلینتون همچنین از موافقان آنچه وی قدرت هوشمند می‌خواند، است که شامل تمام عناصر سیاست‌ورزی از جمله ایجاد ائتلاف، رسانه‌های اجتماعی، دیپلماسی اقتصادی، توسعه و نیز دیپلماسی عمومی است. به نظر می‌رسد اینها صورت جدید ابزارهایی است که دولت‌ها برای کاربرد زور، دیپلماسی و حقوق بین‌الملل در اختیار دارند. این امر مثبتی است که وی ابعاد متعدد قدرت را می‌شناسد. وی معتقد است نقش رهبری غیرمستقیم آمریکا در ائتلاف فعال در لیبی موفقیت‌آمیز بود، زیرا با مشارکت چندجانبه همراه بود. این تلقی در تعارض با دیدگاه اوباماست که وضعیت لیبی را یکی از اشتباه‌های بزرگ خود در عرصه سیاست خارجی می‌داند.
جان کیسیک طرفدار افزایش هزینه‌های نظامی برای افزایش آمادگی است. این افزایش قابل توجه است زیرا وی خواستار افزایش ناوگان هواپیمابر از ۱۰ به ۱۵ است. وی همچنین خواستار نظارت قوی بر پیمانکاران تسلیحاتی و پاداش به کسانی است که زیر پیش‌بینی مالی کار می‌کنند. کیسیک به طور کلی طرفدار اقداماتی است که از هزینه‌ها می‌کاهد یا کارامدی را افزایش می‌دهد. وی به دلیل هزینه‌بالا مخالف طرف ساخت بمب‌افکن ب-۲ بود و طرحی برای محدود کردن ساختن آن به جریان انداخت. از جنگ خلیج فارس در سال ۱۹۹۱ حمایت اما با عملیات هوایی در کوزوو مخالفت کرد.
کیسیک به حفظ کردن نقش رهبری جهانی آمریکا باور دارد ،اما رویکرد محتاطانه‌ای دارد. با وجودی که حضور آمریکا را در دریای چین جنوبی افزایش می‌دهد، وجود فرصت‌های اقتصادی را در ارتباط با چین تایید می‌کند. هر چند که کیسیک فورا با توافق هسته‌ای ایران مخالفت نکرد، گفته است به دلیل آزمایش‌های موشکی ایران، مشارکت آمریکا را به حال تعلیق در می‌آورد. وی همچنین طرفدار کار کردن با متحدان امضاکننده است تا در صورت نقض توافق، برقراری مجدد تحریم‌ها بررسی شود. وی هنوز درباره کوبا موضع نگرفته است.
برنی سندرز احتمالا از نظر طرفداری از اقداماتی که امنیت آمریکا را افزایش می‌دهد اما به طور کلی از تغییر حکومت طرفداری نمی‌کند، نزدیک‌ترین گزینه به میراث سیاست خارجی اوباماست. وی به جنگ در عراق رای منفی داد، اما از جنگ افغانستان حمایت کرد چون آمریکا مورد حمله مستقیم قرار گرفته بود. سندرز از استفاده از پهپادها و گسیل نیروهای ویژه حمایت می‌کند، اما نسبت به استفاده بی‌رویه از پهپادها هشدار می‌دهد. وی همچنین با شکنجه و نظارت کلی بر ارتباطات مردم آمریکا مخالف است. سندرز گفته است روابط دیپلماتیک را با ایران از سر می‌گیرد. وی موافق ایجاد ائتلاف‌های چندجانبه برای تحقق برخی اهداف است.
تد کروز مانند جان کیسیک از افزایش بودجه دفاعی حمایت می‌کند. وی موافق استفاده از قدرت نظامی آمریکا برای پیشبرد سیاست خارجی اما مخالف اشغالگری‌های و ملت‌سازی‌های طولانی است. کروز با توافق ایران مخالفت کرده و در مقام یک آمریکایی کوبایی‌تبار، با ابتکار اوباما برای تنش‌زدایی با کوبا مخالف است. کروز امتیاز دادن آمریکا را در مورد کشورهایی مانند کوبا، ایران و چین به بهبود وضعیت حقوق بشر منوط کرده است. دونالد ترامپ می‌خواهد درباره تمام موافقت‌نامه‌های جاری آمریکا بر اساس فرمول‌هایی از نو مذاکره کند که در ملک و مستغلات کشف کرده است.
نظراتی كه حاوی توهین و مغایر قوانین کشور باشد منتشر نمی شود
لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگلیش) خودداری نمایید
