آری هایزتن" مشاور ویژه رییس انستیتو مطالعات امنیت ملی اسرائیل و "ورا میشلین شاپیر" که در فاصله سال های 2010 تا 2015 میلادی در شورای امنیت ملی اسرائیل مشغول به کار بوده است این پرسش را مطرح می کند که ایران و روسیه متحد یکدیگر هستند یا دو رقیب. 

به گزارش خرداد، این دو تحلیلگر می نویسند:"رابطه میان ایران و روسیه در میدان جنگ سوریه اکثرا مبتنی بر همکاری بوده است. اخیرا مقالاتی در المانیتور منتشر شده اند که نشان می دهند مسکو فراتر از نقش منطقه ای از طریق همکاری با ایران و حزب الله درصدد گسترش نفوذ بیش تر خود می باشد. با این حال، نشانه هایی از واگرایی در روابط ایران  و روسیه دیده می شود. ایده اتحاد میان روسیه و ایران بر چهار استدلال مبتنی است. نخست آن که ایران و روسیه منافع متشرکی در اخلال در نظام تحت سلطه امریکا پس از جنگ سرد در خاورمیانه دارند. دوم آن که روس ها به عنوان تکیه گاهی در مذاکرات هسته ای در سمت ایران قلمداد می شدند که خواستار بهبود شرایط همکاری اقتصادی شان با ایران در دوران پسا تحریم بوده اند. سوم آن که ایران و روسیه هر دو خواستار حفظ اسد در قدرت در سوریه هستند و چهارم آن که روسیه امیدوار است تا از فرصت های اقتصادی تازه فراهم شده در ایران همزمان با لغو تحریم ها استفاده کند". 

این دو کارشناس اما اشاره می کنند که تحلیلگرانی که این گونه اتحاد میان ایران و روسیه را تحلیل می کنند نتوانسته اند محدودیت ها و اختلافات و تفاوت ها میان ایران و روسیه را دریابند. 

این دو تحلیلگر اشاره می کند که در خاورمیانه روسیه متوجه شده است که هزینه مقابله با امریکا بالاست این دو پژوهشگر می نویسند:"واقعیت آن است که روسیه صرفا در منازعه تاکتیکی خود با امریکا قصد دارد از ایران به عنوان یک ابزار استفاده کند. علاقه روسیه در تشکیل یک اتحاد ضد امریکایی با ایران در سال های گذشته کاهش یافته است. برای مثال، در سال 1995 میلادی معامله میان نخست وزیر وقت روسیه و معاون رییس جحمهوری وقت امریکا بر سر گسترش همکاری در صنایع نظامی دوجانبه به کاهش همکاری های  ایران و روسیه منجر شد". 

این دو تحلیلگر معتقدند علیرغم آن که ایران و روسیه در حال انجام عملیات نظامی برای حمایت از دولت اسد در سوریه بوده اند اما طرح آن دو کشور کاملا متفاوت از یکدیگر بوده اند. آنان می نویسد:"روسیه علاقمند به جلوگیری از سقوط دولت اسد و خواستار حفظ آن دولت وابسته به خود در منطقه است. دیگران اما علاقمند است که سوریه به طور کامل وابسته به ایران باشد. این دیدگاه ها واگرایی هایی را میان تهران – مسکو ایجاد کرده است. روسیه بر حفظ دولت سوریه با تکیه بر نهادهای خاص به خصوص تقویت ارتش عربی سوریه علاقه دارد. در نتیحه روسیه و ایران هر یک می خواهند سوریه خود را مدیون نظامی و اقتصادی به آن دو کشور بداند. علیرغم کمک رسانی روسیه به ارتش سوریه ایران از شبه نظامیان شیعه حمایت بیش تری به عمل می آورد. در نتیجه، تهران نخست به فکر افزایش نفوذ خود در میان نیروهای مردمی سوریه و تامین منافع خود می باشد تا حفظ دولت اسد". 

این دو پژوهشگر معتقدند که روسیه در قبال توافق هسته ای ایران نیز موضوعی متناقض داشته است و در این باره می نویسد:"روسیه در  ساخت راکتورهای ایران مشارکت کرده است . در موارد متعدد روسیه ادعاهای غرب ها و اسرائیلی ها درباره تلاش ایران برای دستیابی به سلاح های هسته ای را تکذیب کرده است. در همان زمان روسیه با غرب برای مهار ایران در جریان مذاکرات هسته ای همکاری داشته است. پیش از آن فیلیپ گوردون مقام سابق ارشد دولت اوباما مدعی شده بود که روسیه راز و رمزهایی از سایت های هسته ای ایران در فردو را در سال 2009 میلادی با ایالات متحده به اشتراک گذاشته بود چرا که روسیه نیز همانند امریکا  نگران امکان دستیابی ایران به به تسلیحات هسته ای بوده است. در نتیجه روسیه از سویی یک بار نقش داور سیاسی را برای قدرت های جهانی ایفا کرد و از سوی دیگر برای جلوگیری از دستیابی احتمالی ایران به تسلیحات هسته ای با غرب همکاری کرد". 

این دو پژوهشگر در نهایت مدعی می شوند که برخلاف سر و صدای زیاد ایجاد شده درباره ایجاد فرصت های همکاری اقتصادی میان ایران و روسیه در دوران پسا تحریم واقعیت این گونه نیست و در این باره می نویسد:"هر چند روسیه تانک و سلاح های متعارف را همانند گذشته به ایران می فروشد اما درباره سامانه های تسلیحاتی قوی تر تردیدهایی دارد. برای مثال، قرارداد تسلیحاتی میان ایران و روسیه درباره تحویل سامانه اس-300 در سال 2007 میلادی امضا شده بود اما بارها روسیه خلف وعده کرد و تسلیحات را به ایران تحویل نداد و شواهدی نشان می دهند که اسرائیل در رایزنی با روس ها آنان را برای به تعویق انداختن تحویل تسلیحات متقاعد کرده است چرا که تل آویو نگران رسیدن این سامانه به دست حزب الله بوده است. 

آن ها در پایان اشاره می کنند در حال حاضر که قیمت نفت کاهش یافته است ایران در دوران پسا تحریم خواستار افزایش تولید نفت است و در مقابل روسیه به دلیل تحریم های غرب با محدودیت هایی مواجه شده است و ایران را به عنوان رقیب خود در عرصه انرژی، نفت و گاز طبیعی قلمداد می کند.