ميان اين همه روزِ معمول ، هر چند سال يك بار ، همه به شكل جمعى ، به روزهاى بهتر فكر مى كنيم ؛ با هم ، از انواع نقشه هاى خوب براى آينده حرف مى زنيم ، مثل بچگى ها كه آدم مى رود باغ گيلاس و روى شاخه هاى هنوز خالى ، خيال درخششِ طعمِ رسيدن مى بيند ، پدر ؛ خوابش را بيدار كرد ؛ كاشت و داشت و برداشت ؛ اين شد كه ما ديديم و باور كرديم ؛ دوست ندارم گيلاس روى شاخه ى فصل گرم را باور نكنم ؛ من به اميد رأى مى دهم ؛ به وقت خوش ديدار يار ، بيرون از غبار
نظراتی كه حاوی توهین و مغایر قوانین کشور باشد منتشر نمی شود
لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگلیش) خودداری نمایید
