"جلوی نفوذ را می شود گرفت. اگر شما آدم هایی را داشته باشید که جاهلانه یا تعمدانه نفوذ را باور نکنند و بخواهند در آن مسیر عمل کنند اول از همه اینها باید عوض شوند. اگر نمی شود اینها را عوض کرد باید نهادهای موازی ساخت والا جریان های دیگر باید ورود کنند. به نظر من قوه قضاییه و یاد نهادهای اطلاعاتی و امنیتی ما باید وارد شوند. باید پژوهشکده ها و اندیشکده های اسلامی و حزب اللهی توسط جاهایی که امکانات مالی ندارند حمایت شوند". این ها بخشی از اظهارات اخیر "شهریار زرشناس" یکی از تئوریسین های جریان دلواپس است که اخیرا در مصاحبه با نشریه "رمز عبور" نزدیک به آیت الله مصباح بیان کرده است. مصاحبه شونده در سرتاسر مصاحبه قصد داشته با مصادره مفهوم "نفوذ" به نفع آنچه مدنظر خویش است از نفوذ اساتید غیر ارزشی در دانشگاه و لزوم تصفیه آنان سخن بگوید و کار را تا جایی پیش برده که خواستار ورود نهادهای امنیتی به قضیه و حضور آنان در عرصه آموزشی شده است.

به گزارش خرداد اودر مصاحبه خود تحت عنوان "وزارت ارشاد و علوم ما الان اتوبان نفوذند" ضمن ستایش ضمنی سیاست های دوران احمدی نژاد در حوزه آموزش عالی می نویسد:"به نظر من آن فرایند نفوذ فرهنگی اینها، یعنی حرکت از درون از سال 1384 تا سال 1392 تا حدودی کمرنگ بود. نشانه های زیادی هم هست اگر بخواهم بگویم بحث طولانی می شود. ماجرا این است که اینها تاکتیک را به این شکل عوض کردند که از سال 1390 بوسیله تحریم هایی که کاملا از طریق جریان فتنه خط آن داده می شد فشار سنگین اقتصادی روی جامعه گذاشتند و سعی کردند این گونه به جامعه القا کنند که راه رهایی از فشار این است که شما آرمان گرایی انقلابی را کنار بگذارید و به راهی که نئولیبرال های داخلی تخت عنوان اعتدال مطرح می کنند وارد شوید... وزارت ارشاد برای نویسندگان و مترجمانی که می خواهند فرهنگ مدرن را ترویج کنند اتوبان بزرگی را باز کرده است".

نکته جالب آنجاست که تئوریسین جریان دلواپس که ضد مدرنیته است خود از واژگان گفتمان مدرنیته استفاده می کند و برای نقد آن در سرتاسر مصاحبه از واژه "نولیبرال" استفاده می کنند که مارکسیست ها و سایر نحله های چپ اروپایی و امریکایی خود برای انتقاد از سرمایه داری استفاده می کنند نحله هایی که اگر استادی در دانشگاه به آن باور فکری داشته باشد احتمالا آقای زرشناس خود یکی از اصلی ترین افراد خواهد بود که خواستار تصفیه آنان می شود !

او در ادامه از این که در کنکورهای کارشناسی ارشد در حوزه اندیشه سیاسی پرسش هایی از اندیشه ها و آثار اساتیدی چون دکتر بشیریه و کاتوزیان مطرح می شود و هم چنین آثار بابک احمدی و حاتم قادری مورد توجه قرار می گیرد ابراز ناخرسندی کرده است.

باید دید آن دوره ای که زرشناس از آن به عنوان دوره ای مطلوب و کم "نفوذ" تر یاد می کند بر جو دانشگاه ها چه شرایطی حاکم بوده است. سال 1387 زمانی که احمدی نژاد قصد سخنرانی در دانشگاه صنعتی شریف را داشت 1600 دانشجوی این دانشگاه در نامه ای سرگشاده هشدار دادند که منتظر پاسخگویی شفاف او هستند:"پاسخ به سه سال ناامنی و پلیسی کردن فضای جامعه، پاسخ به پادگانی کردن فضای دانشگاه‌ها با زمزمه انقلاب فرهنگی دوم، پاسخ به اخراج، تعلیق و ستاره دار کردن صدها دانشجو به بهانه نداشتن صلاحیت عمومی تحصیل".

این نخستین باری نبود که دانشجویان "نه" بزرگی به احمدی نژاد می گفتند. آنان که او را نماینده تفکر ضدیت با بحث و تبادل نظر آزاد در دانشگاه و نماد "اقتدارگرایی" و جریان محافظه کار می دانستند در آذرماه سال 1385 در دانشگاه شریف با سخنرانی او مخالفت کردند.

برخوردهای صورت گرفته با دانشجویان در دوران احمدی نژاد در مقایسه به دوره های قبلی از زمان پیروزی انقلاب به این سو بی سابقه بود: بسته شدن دفتر انجمن اسلامی دانشکده امیرکبیر در سال 1385، محرومیت از تحصیل بیش از 309 دانشجو، ممنوع الورود شدن، احضار به کمیته انضباطی، احضار به دادگاه و بازداشت کم تر از یک هفته به همراه اخراج بیش از 40 استاد و توقیف فله ای بیش از 90 نشریه در سال 1386، پلمپ دفتر تحکیم وحدت که در برابر درب اصلی دانشگاه امیرکبیر در اعتراض به بازداشت دانشجویان آن دانشگاه تجمع کرده بودند. در دوران احمدی نژاد بازداشت ها به دانشجویان اصلاح طلب و تحکیم وحدت محدود نمانده بلکه موج آن دامن دانشجویان چپ را نیز گرفت همان دانشجویانی که تئوریسین جریان دلواپس از ادبیات شان استفاده می کند !

محرومیت از تحصیل دانشجویان پدیده خاص دوران احمدی نژاد و نقطه سیاهی در کارنامه دولت او بود که از سال 1385 آغاز شد. در همان دوران بود که پنج دانشجوی دانشگاه خواجه نصیرالدین طوسی بدلیل انتقاد از "حسن رحیم پورازغدی" تئوریسین دیگر نزدیک به دلواپسان و همسو با نظرات آنان در جریان سخنرانی او تعلیق از تحصیل شدند. در واقع، اصطلاح دانشجوی ستاره دار از اولین سال دولت احمدی نژاد و زمانی مطرح شد که در کنار اسم دانشجویان پذیرفته شده در مقطع کارشناسی ارشد ستاره هایی درج شده بود که نشان دهنده عدم صلاحیت عمومی و "امنیتی بودن" پرونده های شان بود. عمده این دانشجویان سابقه فعالیت سیاسی در دانشگاه ها را داشتند و صدها تن از آنان در دوران احمدی نژاد ستاره دار شدند. این روند به حدی گسترده بود که نامزدهای اصلاح طلب و میانه رو در انتخابات ریاست جمهوری وعده می دادند که در صورت پیروزی به پرونده های آنان در وزارت علوم رسیدگی خواهد شد وعده ای که در نهایت تحقق یافت و بخش عمده ای از دانشجویان ستاره دار پس از پیروزی روحانی به دانشگاه ها بازگشتند.

علاوه بر برخوردهای امنیتی با دانشجویان منتقد، انتصابات صورت گرفته در دوران احمدی نژاد نیز دقیقا برخلاف خواسته اساتید و دانشجویان بود. برای مثال، در آن دوره آیت الله عمید زنجانی عضو جامعه روحانیت مبارز مدتی به عنوان ریاست دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران منصوب شد. انتصاب او مورد انتقاد دانشجویان قرار گرفت چرا که آنان باور داشتند این موضوع به گسترش روند اخراج و مجبور کردن اساتید به استعفا خواهد انجامید. در عمل نیز همین موضوع روی داد و دانشگاه ها با موج گسترده ای از بازنشستگی های زودهنگام و اخراج اساتید و فشار بر فعالان و نهادها و تشکلات دانشجویی مواجه شدند.

آنچه زرشناس توصیه می کند و می گوید "باید نهادهای موازی ساخت والا جریان های دیگر باید ورود کنند" دقیقا در دوران احمدی نژاد روی داد و نشان داد که نه تنها سیاستی شکست خورده است بلکه به افزایش تشنج در محیط دانشگاهی و تقابل دانشجویان با مدیریت دانشگاه می انجامد. در همان زمان نهادهای دانشجویی ضمن انتقاد از راه اندازی تشکل های صنفی موازی این اقدام را عملی در راستای افزایش تسلط امنیتی بر فعالیت های دانشجویی و اعمال محدودیت بر فعالیت های آزادانه و در محیطی سالم قلمداد کردند.

البته زرشناس تنها تئوریسین جریان تندرو نیست که خواستار افزایش فشار بر دانشجویان و دانشگاه هاست و تشدید نظارت ها بر عملکرد آنهاست. در این میان، "پیام فضلی نژاد" نیز نقش قابل توجهی دارد. او که تئوریسین و تحلیلگر جوان تر جریان دلواپس است و روابط نزدیکی با آیت الله مصباح دارد دائما بر طبل این موضوع می کوبد که اساتید "غربزده" در حال نفوذ در دانشگاه ها هستند. او که در نشریاتی چون "نه دی" و روزنامه "کیهان" دارای ستون های ویژه است در مرداد سال 1391 از نقشه اسرائیلی ها برای اساتید ایرانی نوشت و اظهار کرد که آنان با شناسایی به شکار جاسوسان می پردازند. او هم چنین از آموزش مسائل مرتبط با افکار "جان لاک" متفکر لیبرال ابراز نارضایتی کرده بود و گفته بود می خوهند جان لاک برده دار را که سهام کمپانی هند شرقی بوده را به جای فیلسوف ازادیخواه جا بزنند و جعل کنند و رییس دولت اصلاحات نیز در کتاب از "شهر دنیا تا دنیای شهر" نمی تواند بدون منبع و ماخذ و تفسیر منطقی بنوسید که جان لاک مومن بود و فلسفه اش مبتنی بر فطرت است".

در کنار این موارد انتصاب "کامران دانشجو" به عنوان وزیر علوم نقطه اوج رویارویی احمدی نژاد با دانشجویان بود. تنها در سه ماهه نخست وزارت کامران دانشجو حدود یک چهارم دانشگاه های ایران شاهد تغییر روسا و جابه جایی های معنادار در ترکیب هیئت های علمی بودند. در آن زمان دانشجو اظهار کرده بود که تغییرات صورت گرفته تنها "اجرای اوامر" شخص رییس جمهوری بوده اند. او هم چنین گفته بود که خاطر احمدی نژاد از رسانه ای شدن موضوع "مکدر شده و به مسئولین ذیربط تذکر" داده است.

در همان دوران بود که دولت به حدی در نحوه جذب اساتید در هیئت علمی دانشگاه های مداخله کرد که روزنامه "بهار" در آن زمان به نقل از یکی از استادان دانشگاه علامه نوشته بود که مدت هاست که حتی دانشجویان دکتری با حکم مستقیم از وزارت علوم عضو هیئت علمی می شوند و گاهی احکام صادره بدون هماهنگی با دانشگاه بوده و بعضا رییس دانشگاه هم اعتراض کرده اما اعتراضات بی اثر بوده اند.

واقعیت آن است که ریشه های فکری آرای زرشناس درحمایت از ورود نهادهای "امنیتی و قضایی" در بحث آموزشی و امور دانشگاه ها را می توان در سخنان آیت الله مصباح یافت. او پیش تر گفته بود:"بسیاری از کسانی که در فتنه ها نقش کلیدی داشتند از تربیت شدگان همین اساتید فاسد دانشکده های حقوق و علوم سیاسی بودند". در این راستا بود که دانشجو گفته بود:"شفاف و واضح می گویم افراد مورد نیاز ما در دانشگاه ها هستند که التزام عملی به اسلام و ولایت فقیه داشته باشند".

پرسش اصلی که آن زمان آقای دانشجو باید بدان پاسخ می داد این بود که ایشان با چه معیاری صلاحیت اساتید و التزام داشتن یا نداشتن آنان را تعیین می کردند ؟ آیا دوری و نزدیکی اساتید به آقای احمدی نژاد و حلقه ایشان معیار باقی ماندن یا نماندن آنان در محیط های آموزشی و علمی بود ؟ در این صلاحیت های علمی از چه جایگاهی برخوردار هستند؟

اظهارات اخیر تئوریسین جریان دلواپس در حالی مطرح می شوند که رای دانشجویان به روحانی در انتخابات ریاست جمهوری نه آشکار به تداوم فضای امنیتی در دانشگاه ها و ادامه این سیاست بود. دانشجویان می دیدند این تنها روحانی و عارف بودند که می گفتند فضای باز سیاسی در دانشگاه ها نه تنها برای هیچ کس ضرری ندارد بلکه به پویایی بیش تر دانشگاه ها نیز می انجامد.