اختلاف شیعه و سنی را می‌توان عامل بسیاری از منازعات داخلی و منطقه‌ای دانست، ولو اینکه اول از همه باید در وجود یا عدم وجود این اختلاف تشکیک جدی کنیم. براساس اصلی به نام «تعایش» یا همان «همزیستی»، شیعی و سنی می‌توانند بدون هیچ اختلاف و تنازعی کنار یکدیگر زندگی کرده و به دینداری بپردازند. اگرچه ممکن است اختلافاتی در سطح اختلاف سلیقه وجود داشته باشد اما مانند هر خانواده‌ای، همه این اختلافات مانع زندگی روزمره و ادامه حیات دیگری نمی‌شود. اهمیت تعایش در این است که پیروان همه گروه‌ها، ادیان و مذاهب می‌توانند با حفظ حقوق شهروندی، با آرامش کنار یکدیگر زندگی و پیشرفت کنند. آنچه که در این زمانه حایز اهمیت است، نقش کسانی است که بر آتش این اختلافات می‌افزایند. کسانی که منافع سیاسی آنها در گروی اختلاف شیعه و سنی است و کسانی که جهل مذهبی دارند، از مهم‌ترین اختلاف‌افکنان میان شیعه و سنی هستند. حال آنکه مفاهیمی مثل، شهروند درجه یک یا شهروند درجه دو محصول همین گفتمان است. در چارچوب یک کشور یا یک مذهب، اگرچه اختلاف سلیقه طبیعی است اما آتش کشیدن به آرامش مردم و پیروان ادیان با استفاده از مساله شهروند درجه دو امری غیرطبیعی و غیرعادی است.

نقش نهادهای حاکمیتی ازجمله دولت در شکستن تابوی اختلاف میان شیعه و سنی بسیار اهمیت دارد. دولت‌ها باید تلاش کنند، با استفاده از برادران و خواهران اهل سنت در مناطق سنی‌نشین، اعتماد به نفس عمومی را بالا برده و در جهت به‌رسمیت شناختن حقوق شهروندی اهل تسنن گام بردارند. رسانه‌های جهانی نیز نقش مهمی در عدم اختلاف‌افکنی میان شیعه و سنی دارند. از الزامات آرامش داخلی به‌ویژه در برهه‌های حساس کشور، عدم آتش‌افکنی میان شیعه و سنی است. در نهایت اگر کسی از همزیستی مسالمت‌آمیز شیعیان و اهل تسنن سود ببرد کل کشور است و آن کسی هم که از اختلاف این دو بیشترین رنج و زیان را می‌بیند، مردم کشور خودمان هستند.