بیایید زیر یک سقف کاغذی

مریم زندی بیست و چند سال پیش کتابی نوشت تحت عنوان «چهره‌ها».سعی زندی بر آن بود تا در آن کتاب هنرمندان اهل قلم را کنار هم جمع کند. از جلال همایی گرفته تا شاملو و اخوان و من و دیگر دوستان. در همان موقع خیلی­ها بودند که عکس خود را در چاپخانه بیرون کشیدند. خیلی ها هم البته ماندند و کتاب شد یکی از مجموعه­های کم نظیری که بسیاری از چهره­های ادبی ایران در آن حضور داشتند. در آن کتاب راجع به کنار هم جمع شدن اهل قلم در کنار هم مقاله­ای نوشته شده است. زندی از این کنار هم جمع شدن ها خاطرات بسیار تلخی دارد. خیلی­ها گفتند چون در این کتاب عکس فلانی هست من نیستم یا اگر قرار است عکس مرا کار کنید عکس فلانی را باید از این کتاب خارج کنید.

زندی در مقدمه آن کتاب سوال جالبی مطرح می کند مبنی بر اینکه چرا ما اهل قلم و نوشتن، حتی نمی­توانیم زیر یک سقف کاغذی جمع شویم(اشاره به کتابش). ظاهرا هر کدام از ما نویسندگان به گوشه ای پرت شده ایم، آن هم به خاطر مسائل ایدئولوژیک.

اولین کاری که به مناسبت رسیدن روز کتاب و کتابخوانی باید انجام دهیم کنار زدن دیوارهایی است که بین خود ما نویسندگان فاصله انداخته است. می شود همه را کنار هم جمع کرد. چنین روزی باید روز انسجام کسانی باشد که قلم به دست می گیرند و با مردم ارتباط برقرار می کنند. نویسندگان رابط عاطفی میان مردمان هستند.

البته هر کسی باید فکر خودش را داشته باشد. در کشوری مثل ایران با قومیت ها و سلایق مختلف این تفاوت ها طبیعی است. اما می شود همه را دوست داشت، با کسی دشمنی بی جهت نکرد و مجیز کسی را هم نگفت. این روز شروع خوبی برای گفتن و شنیدن این حرف هاست.

به سهم خود فرا رسیدن این روز را به نویسندگان کشورم و کسانی که با کتاب سر و کار دارند تبریک می گویم. تبریک به کودک 12 ساله ای که در جمع های دانش آموزی او را مشغول و علاقه مند به نوشتن دیده ام و تبریک  به دوستان نویسنده نود و چندساله ام که در فرهنگستان آنها را می بینم. امیدوارم هیچ کدام از دوستان در وضعیتی قرار نگیرند که به فکر و قلمشان لطمه ای وارد شود.

آرزو می کنم همه دوستانم سالم باشند گرچه آرزوی محالی است. آرزو می کنم موقعیتی فراهم شود تا دوباره گرد هم جمع شویم  و دولت یازدهم و دیگر دولت ها فضایی را فراهم کنند تا با وجود موقعیت فکری متفاوت، احساس واحدی نسبت به هم، به کودکانمان و به ایرانمان داشته باشیم. این همان احساس همزیستی و مهری است که از لابه لای سطور به مخاطب می رسد.